Mama Random

Mijn gestrandde borstvoedingsavontuur in vogelvlucht: ik deed maar wat….toch?

Ik was er stellig van: ik ging borstvoeding geven. Ik bezocht een voorlichtingsavond en bereidde mij thuis en online verder voor op het avontuur. Na de keizersnede werd Saar aangelegd zodra ik terug was van de OK. Maar de start was vals, evenals het vervolg.

Met een notitieblokje maakte ik zoveel mogelijk aantekeningen tijdens de voorlichtingsavond over borstvoeding. Ik wilde het absoluut gaan proberen, want naast dat borstvoeding heel goed is, is het ook nog eens goedkoop en makkelijk. Niet klooien met flesjes opwarmen in de magnetron en melkpoeder kopen voordat het weer op is. Ja, borstvoeding werd het!

Door de narcose kan ik mij niets meer herinneren van onze eerste kennismaking, noch van het eerste borstvoedingsmoment. ‘ Gelukkig hebben we de foto’ s nog’, zullen we maar zeggen. Flarden herinner ik mij van de dagen erna en ons borstvoedingsavontuur. Door de spoedkeizersnede en de narcose had ik een moeizame start voor wat betreft mijn melkproductie.
Sarah werd aangelegd toen ik terug was op de kamer na de keizersnede en ze leek aan te happen. Maar na een paar seconden viel zij in slaap en vervolgens ik ook. Door de morfine was ik zo duf als een konijn.
In de uren erna bleven Sarah en ik bij elke poging in slaap vallen en werd er gekozen voor bijvoeden met kunstvoeding. Ik vond het allemaal prima en was ineens wat minder stellig in mijn overtuiging. Ik was zo moe en zo duf….

Toen de borstvoeding eenmaal wat op gang kwam werd ik heel erg ziek en liep wederom mijn productie terug. Ik had ongekend veel pijn in mijn buik door de leverinfarcten.
Ik ging door de grond van de pijn tijdens het voeden. Niet door de borstvoeding zelf, maar door de houding die ik moest aannemen. Die overtuiging werd steeds vager en pijn nam de overhand. Wil ik nog wel doorgaan met borstvoeding?

Maar we bleven het proberen. Alles kwam voorbij: een lactatiekundige aan mijn bed, pijnlijke korstjes op mijn tepels, een schreeuwend meisje van de honger die maar geen goede grip kreeg, een meisje dat te moe was om te drinken….en een mama die in slaap viel door alle opiaten.
Het is duidelijk: we deden maar wat. Tenminste, zo voelt het. Ik had het idee niet genoeg mijn best te doen maar ik kon niet meer dan ik deed. Voor de volle 100% inzetten had geen zin. Mijn lijf werd doodziek en er was geen prioriteit meer om borstvoeding te geven.

Braaf kolvde ik mijn melk af vanwege alle morfine die ik binnen kreeg. Ik had er inmiddels een hard hoofd in en zag het avontuur al stranden. Op dat moment kon mij dat gestolen worden.
Ik werd nog zieker en kon door de pijn in mijn buik en rug en de hoge koorts ook amper kolven. Sarah was inmiddels volledig over op kunstvoeding. Voor wie deed ik dit nog?

De weken erna was borstvoeding uberhaupt onmogelijk. Ze schijnen op de Intensive Care nog geprobeerd te hebben om te kolven terwijl ik beademd werd. Maar mijn productie was gestopt. Mijn lijf had alle energie nodig om te kunnen vechten en overleven. Het was goed zo, we hebben toch alles geprobeerd?

Ik geniet stiekem enorm mee van liefdevolle borstvoeding plaatjes, succesverhalen over borstvoeding en mama’ s die hebben gevochten om hun borstvoeding te laten slagen…
En ik weet zeker dat als ik niet ziek was geworden, ik Saar succesvol had kunnen voeden. De situatie gooide roet in het eten (nou ja, in het eten van Saar) en het kon gewoon niet anders.
Jammer, want achteraf zou het mijn enige borstvoedingservaring zijn geweest. Maar kijk eens hoe groot en sterk mijn kleine meisje is geworden…..en daar gaat het toch om?

Moest jij het borstvoeden ook voortijdig stoppen? Wat is jouw verhaal en ervaring?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (4)

  • Pfff, wat een moeizame start hebben jullie gehad. Maar wat ik me nu afvraag na het lezen van jouw verhaal, je voelt je toch niet schuldig over het niet borstvoeding kunnen geven? Want als ik het zo lees, was het toch gewoon niet mogelijk. Verschrikkelijk dat je hebt moeten knokken voor je leven. Jouw meisje heeft haar mama nog, dat lijkt me toch het allerbelangrijkste.

    Beantwoorden
    • Nee hoor absoluut niet! Sterker nog: ik had veel eerder moeten stoppen toen ik zo ziek werd. Diep van binnen wist ik al dat het niets zou kunnen worden. En inderdaad: dat we er allebei nog zijn is het enige dat telt!

      Beantwoorden
  • Het is van al lang geleden maar ik weet het nog zo goed. Dochters zijn nu 42 en 37.
    Bij de oudste moest ik stoppen omdat ik als een zombie rond liep en nog 48kg woog. Oudste woog 4050gr. en 53cm. Dus ook ’s nachts wilde ze eten. Bij de jongste weer geprobeerd. Tot twee keer borst ontsteking. Kind kreeg melk met bloed binnen dus spugen!!
    Lang een schuldgevoel gehad maar dat is gelukkig over gegaan.

    Beantwoorden
  • 11 weken geleden bevallen van mijn zoontje, en 6 weken succesvol BV kunnen geven. Dit heeft veel energie gekost omdat ook ik bevallen ben met een spoedkeizersnede onder narcose. Dan heb je toch wel echt een valse start inderdaad.
    Na 6,5 week helaas de moeilijke beslissing moeten nemen om de BV te stoppen omdat ik met een uitbreidend trombosebeen en een infectie opgenomen was in het ziekenhuis.
    De eerste dagen nog melk afgekolfd en weggegooid (wilde mijn zoon geen antibiotica binnen laten krijgen). Maar ik merkte dat mijn lijf zo hard aan het werk was en dat de BV eigenlijk te veel energie kostte…
    Het is bij mij nog allemaal niet zo lang geleden dus een rotgevoel heb ik hier wel over, schuldgevoel gelukkig niet!

    Beantwoorden

Write a comment