Ik ben moe na een bewogen dag bij de psycholoog en na een bezoekje aan mijn moeder in het ziekenhuis. Maar ik open toch even de laptop, want vandaag ben je jarig. Of nou ja, je zou jarig zijn. Ze noemen het ook wel je geboortedag, al valt er weinig meer te vieren. Wat moeten we met een dag als vandaag?

Ik twijfel al voor de tweede keer sinds je ongeluk wat ik moet met een dag als vandaag. Het is 19 september, nu voor de tweede keer sinds je er niet meer bent. Je zou 38 worden vandaag.
Echter is je leven gestopt bij 36 en passeren jouw geboortedagen zonder dat je het door hebt. Vandaag is niet meer jouw verjaardag, het is ‘ 19 september’.
Net zoiets als ‘ 11 september’, al hebben de dagen niets met elkaar te maken. Maar de datum noemen zegt genoeg. Er zit een betekenis achter, een beladen betekenis.

Hoe moet je zo’n dag ervaren en invullen? Moet je het herdenken? Voorbij laten gaan of toch vieren? Ondanks dat het gek lijkt denk ik af en toe ‘ 36 jaar lang was je er wel, dus er valt wel degelijk iets te vieren’.
Al klinkt dat aan de andere kant ook weer ongepast. Want vieren doe je voor mijn gevoel als je verheugd bent en blij. En zo voelt het natuurlijk niet.
Echter weet ik zeker dat jij geen fan bent van sfeer in de trend van ‘ grijs met een zwart randje en kleffe cake’. Dus houden we zo’ n dag licht, luchtig met een klein grijs randje. Zonder kleffe cake, maar met een fris biertje. En af en toe een flinke dosis flauwe humor.

Voor pap en mam is het nog veel meer beladen. Zij zagen je op de wereld komen en je uitgroeien tot een volwassen vent en vader. Helaas hebben zij ook gezien hoe je de wereld voortijdig weer moest verlaten. Alles stopte toen je 36 was. Je toekomst en wie je was. Gek idee hoor, dat ik je nooit zal meemaken als oude man. Dat ik nooit zal zien hoe grijs ‘mijn broertje’ zal worden.

Mijn hele leven zal ik blijven tellen hoe oud je zou zijn geworden. Mijn hele leven zou ik bedenken hoe de jongens hun vader zouden hebben toegezongen.
Maar in plaats van gewekt en toegezongen te worden door enthousiaste jongens met tekeningen in hun handen, hebben ze niet eens door wat dit voor een ingewikkelde dag dit is geworden. Er hangen geen slingers en er staat geen taart.
Wat moeten we met een dag als vandaag? Wat doe jij met een dag als vandaag? Vier jij wel jezelf? De tijd die je had bij ons?
Mijn verdere leven vier ik in elk geval dat van mij, met jou in mijn achterhoofd. Want alles moet gevierd worden voordat het niet meer kan. Voordat een verjaardag verandert in een beladen dag. Echter wel zonder kleffe cake, maar met soms een klein grijs randje.
En dat blijf ik doen, dat blijf ik koesteren. En dat is niet erg want zo blijf je toch nog een beetje jarig. Jaar na jaar. Proost!

Liefs, je zusje.