FML…oftewel F*ck my life. Momenten waarop je jezelf even heel hard tegen je voorhoofd wil slaan. Momenten die je liever niet al te veel deelt, momenten die eigenlijk niet moesten gebeuren. Maar ook momenten waar je achteraf hard om kunt lachen. En vooral dat laatste maakt het leuk om ze toch te delen.

Het eerste wat mij te binnen schiet was een moment twee jaar geleden. Ik was net een paar weken uit het ziekenhuis en kon mij net goed redden alleen met Sarah. De deurbel ging en ik zocht naar mijn sleutels. Geen sleutels…waar zijn mijn sleutels? Gierend, tierend en scheldend tilde ik alle boeken, kussens en papier op om ze te zoeken. Ik ging helemaal uit mijn plaat want dacht ze net nog gezien te hebben. Ik keek naar het raam en de pakjes bezorger stond te gebaren waarom ik niet open deed. Ik gebaarde en schreeuwde terug dat ik mijn sleutels niet kon vinden. Inclusief een chagrijnig bezweet hoofd. Uiteindelijk is het pakje dankzij communicatie met 600 decibel via mijn muren in mijn tuin gegooid. Inderdaad, f*ck my life.

Niet heel lang daarna (ongeveer een week of twee) ging weer de bel. Ik deed open met sleutels en bedankte voor een nieuw pakketje. De bezorger keek mij ietwat vreemd aan, maar ik zag ook nog behoorlijk witjes. Misschien wist hij zich het vorige moment nog te herinneren. Ik maakte het pakketje open en wilde meteen mijn nieuwe highlighter zien op mijn huid. Spiegel erbij en testen maar! Tot ik zag dat ik nog allemaal stippen crème op mijn hoofd had staan. Vergeten uit te smeren.

Madame Tussaud, net na ons trouwen en huwelijks ‘reis’ zijn we daar met mijn schoonouders geweest. Je kent het wel: je kapot ergeren aan toeristen die met een peace-teken op de foto gaan met hun favoriete popster. Maar hoe erg wij dat soort foto’s ook vinden, we deden het zelf ook. Niet met twee vingers in de lucht, wel met gênante poses. En dan het rood op je wangen weg wensen wanneer mensen je geërgerd aankijken.

En jij denkt dat dit beter is dan een peace-teken?

Weinig van jullie weten dat ik zeven jaar lang, tijdens het studeren, cassière was bij de Albert Heijn. Heel wat FML momenten zijn daar de revue gepasseerd. Wat dacht je van je vingers tussen de stalen lade van de kassa en moeten blijven lachen? Of je telefoon opnemen met ‘Ja met Geertje’, terwijl de speaker van de winkel aanstaat. Of het moment dat de klant óf een glazen fles olijfolie laat vallen of 89 stuivers. De rij mensen die nog moeten afrekenen wordt langer en langer en vooral chagrijniger. Indien er sprake is van een kapotte fles olijfolie of azijn dan moet de hele rij geëvacueerd worden naar een andere kassa en een leger aan schoonmaak-vakkenvullers je komen helpen. En dan hebben we het nog niet over de lucht die de rest van de dag rond je kassa hangt. FML…

Gister waren de luiers bijna op. Gelukkig leek het net uit te komen dat we na het slaapje van Sarah luiers konden halen. Ik zou Sarah dan verschonen nadat we naar de winkel waren geweest. In de ochtend had ze al gepoept dus dat zou prima kunnen. Ze werd in de middag wakker en jawel…ze had gepoept. Maar er was geen luier te bekennen. Na een tevergeefse zoektocht naar een verloren luier heb ik haar een onderbroek met een maandverband aangetrokken. Ja, inclusief vleugels. Mijn meisje van twee met al maandverband in haar broek. In de winkel voelde ik steeds aan haar billen of ze niet zeiknat (letterlijk ;)) zou worden. Zelf greep ze constant naar haar billen omdat het plakrandje waarschijnlijk tegen haar benen schuurde. Arm kind, zouden ook de mensen om ons heen hebben gedacht. Mama grijpt haar steeds ik haar kruis en ze zit zelf constant aan haar billen te voelen. F*ck our life.

Wat is jouw FML moment? Ik ben heel benieuwd en het lijkt mij heel leuk om te lezen!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?