Het is hier vakantie in huize B. Heerlijk, even geen wekker en even niets ‘moeten’. En dat is wel fijn na een paar bewogen maanden. Ook al denk je dat alle drukte wel meevalt, emoties trekken ook energie.
En dat merkte ik niet alleen aan mijn energie, maar ook aan mijn lijf en hart. En hoe zit het nou eigenlijk met de labrador pup die wij zouden krijgen? Ik praat je bij!

Wat er in een jaar kan veranderen….

Bizar, steeds zie ik foto’s of filmpjes voorbij komen van vorig jaar, van mijn moeder. We hadden nog geen flauw idee wat er allemaal zou veranderen in het jaar daarna. In wat een rollercoaster we zouden komen.
Vorig jaar om deze tijd hadden we voorpret voor onze vakantie naar Curacao. Er was geen vuiltje aan de lucht, tot mijn ouders net voor de vakantie al deels slecht nieuws kregen.
Met stenen in onze maag gingen we op vakantie en bij thuiskomst bleek het enorme foute boel. Wat er in een jaar kan veranderen is bizar.

Want een jaar later is ze er niet meer. En dat is bizar om te beseffen wanneer je foto’s ziet van een jaar geleden. Het is ook allemaal zo snel gegaan. Te snel. Zo is er nog niets aan de hand en zo zit ze niet meer op de bank. Maar oh wat zijn we dankbaar voor die vakantie, die pakt niemand ons meer af.

En zo ontkennend als ik was na de dood van mijn broer, zoveel besef ik nu de dood van mijn moeder. Plotseling overlijden maakt besef lastig, nog steeds trouwens. Maar het feit dat ik de dood van mijn moeder aan zag komen maakt het minder een ‘shock’.
Het besef is er en elke dag nog een beetje meer. In tegenstelling tot het besef van het verlies van mijn broer, die is er nog steeds niet. En ik zou ook niet weten wat beter is of beter voelt…

Gezondheid

Aan het eind van vorig jaar en het begin van dit jaar heb ik een aantal onderzoeken gehad vanwege buikklachten. Daar kwam (gelukkig) niks geks uit, maar wat is het dan?
De artsen dachten dat het toch te maken zou kunnen hebben met de medicijnen die ik slik voor de SLE. Op proef ben ik nu een paar weken gestopt en je raadt het al…het gaat al stukken beter! Geen buikpijn of diarree meer. Het is nu even afwachten of ik een vervangende medicijn krijg om mijn afweer wat af te remmen, iets wat wel wenselijk is met SLE.

Ik merk aan mijn lijf dat het te maken heeft (gehad) met veel stress en emoties. Ook al doe ik qua activiteiten nog steeds niet veel, zorgen en emoties trekken je lijf ook leeg. Ik merk al snel genoeg als ik ook maar iets teveel hooi op de vork neem. Ik heb dan ontzettend last van hartkloppingen en een onregelmatige hartslag en mijn lijf is vermoeider dan ooit. Naast zorgen voor Saar en als het lukt bloggen en koken doe ik dan ook weinig wat energie kost. Het is saai, maar mijn lijf heeft er behoefte aan. En daar hoort overdag slapen ook bij.

Verder zal ik na de zomer een nieuwe afspraak maken voor de sterrilisatie en ablatie van het baarmoederslijmvlies. Vorig jaar vond er al een gesprek plaats met de gynaecoloog, maar aangezien mijn zorgverzekering niets zou vergoeden heb ik even gewacht.
Ik ben dit nieuwe jaar zo uitgebreid mogelijk verzekerd en nu krijg ik de ingrepen wel vergoed. Na de zomer zal dit dan eindelijk gaan gebeuren!

Waar blijft de hond?

Begin dit jaar deelde ik een enthousiast en leuk nieuwtje: wij stonden ingeschreven voor een bruine Labrador pup! De ‘mama in spe’ is begin dit jaar gedekt, maar ze is niet zwanger geraakt. Het is en blijft toch de natuur.
Na de zomer, zo rond augustus, zal ze opnieuw worden gedekt en hopelijk dan met succes! Ondertussen wachten we geduldig en verheugen we ons enorm op de gezinsuitbreiding!

Zo, nu ben je weer een beetje bijgepraat!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?