‘ Kinderen zijn geen honden, waarom zou je ze aan een tuigje vastmaken buiten? Een tuigje is niet nodig als het kind goed luistert. Zoiets heet opvoeden. Eh….oke?

Daar ben ik heel duidelijk in: een tuigje betekent niet dat je een slechte moeder bent en je kind niet goed opvoedt. Wist jij dat ik vroeger ook naar buiten ging met een tuigje?
Om mijn borst zat een tuigje waarmee mijn moeder mij bij haar kon houden. Zonder tuigje was ik in no time foetsie. Ik zou overal en nergens naartoe lopen of rennen en mijn moeder zou mij kwijt kunnen raken.
Mijn moeder was/is geen slechte moeder (sterker nog: ze is de beste) en ook weet zij prima hoe ze kinderen moet opvoeden. Het lag dus absoluut niet aan bepaalde opvoedkunsten, maar aan het feit dat ik gewoon te eigenwijs en te nieuwsgierig was om bij mijn moeder te blijven.

En tegelijkertijd was mijn moeder bang om mij kwijt te raken. Dat geeft aan dat ze enorm zuinig op mij is en mij dichtbij wil houden. Dat ze mij wilde behoeden van het verdwalen of van het rennen in de buurt van auto’ s.
Geen moment heb ik er last van gehad of heb ik het als vervelend ervaren. Ik weet er zelfs niets meer van. Een heftig ongeluk of mijn ouders kwijtraken: dat had ik mij zeker nog herinnerd.

Bijna wekelijks rijden we langs een veldje met gras tussen twee wegen waar een knuffelbeer en een paar bosjes bloemen het gras versieren, vlakbij een boom.
Op die plek is een kindje van twee aangereden en overleden, ongeveer anderhalf jaar geleden. Het kindje stak ineens de straat over en een auto kon het kindje niet meer ontwijken. Zijn of haar ouders zijn hun leven kwijt. Zij moeten voor altijd iemand verschrikkelijk missen en elke dag maar denken ‘ waarom’  en ‘ wat als’.

Ik bedoel hier niet mee dat ze niet goed hebben gehandeld, absoluut niet. Ik bedoel ermee: veroordeel mensen niet die ervoor kiezen om hun kindje een tuigje te laten dragen.
Kinderen zijn onvoorspelbaar en kunnen, ondanks goede opvoedpraktijken, niet willen luisteren en hun eigen keuzes maken. Kinderen zijn nieuwsgierig, heel nieuwsgierig. Je raakt ze makkelijk uit het oog. Mijn ergste nachtmerrie overigens.

Sarah is ons enige kind en ik ben maar wat zuinig op haar. Met meerdere kinderen had ik misschien wel voor een tuigje gekozen, omdat ik het opletten op een kindje al intensief genoeg vind.
Helemaal in combinatie met alle prikkels om mij heen en het feit dat er veel mensen zijn. En het gekke is: als ik met Sarah had gelopen aan een tuigje zou ik op mijn hoede zijn voor fikse opmerkingen, maar wanneer ik iemand zie lopen met een kind aan een tuigje voelt dat helemaal niet gek. Degene is gewoon enorm zuinig op zijn/haar kind en het lukt niet op een andere manier om het kind dichtbij te houden. Prima oplossing toch?

Het tuigje geTUIGt dus van heel veel liefde., niet van het feit dat je denkt dat je kind een hond is. Een tuigje betekent ook niet dat je slecht bent in opvoeden, of dat je een slechte ouder bent.
Een tuigje geeft een gevoel van veiligheid, want het meest kostbare bezit zit aan de andere kant van dat lijntje.
Kies je er voor, dan is dat prima. Kies je er niet voor, dan is dat ook helemaal goed. Maar houd dat scheve gezicht lekker thuis.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?