BikkelharT Lifestyle

Mijn engste en meest eenzame nacht ooit

Het was donker en stil in de kamer. Het enige licht wat ik kon zien was het licht van de gang en het enige geluid waren de bellen van de verpleegkundigen. Ik hoorde te slapen, maar ik sliep niet. Ik durfde niet te gaan slapen.

Inmiddels is het bijna drie jaar geleden dat ik van de Intensive Care overgeplaatst werd naar de verpleegafdeling. Het ging allemaal razendsnel en voordat ik kon beseffen wat er allemaal was gebeurd lag ik zonder toeters en bellen in een normaal ziekenhuisbed. Drijfnat van het zweet, want mijn lijf was vier weken na de bevalling volop aan het ‘ontzwangeren’. Ook al was het voor omstanders een opluchting dat ik van de Intensive Care af mocht, ik vond het allerminst een opluchting. Ik vond het eng. Vreselijk eng. Mijn lichaam heeft de afgelopen weekjes flink wat steken laten vallen en nu lig ik zwak maar ademend in een bed zonder toezicht.

En zo weet ik nog precies hoe die eerste nachten op mijn kamer waren, toen ik op een ‘gewone’ afdeling lag. Zonder zuurstof in mijn neus, zonder de draadjes van de hartmonitor. Mijn lijf en hoofd waren na een week van slaap compleet de weg kwijt. Ik sliep dan ook de eerste nachten niet op enkele kleurrijke dromen na, die door de restjes slaapmiddelen waarschijnlijk een bijzondere dimensie kregen. Zo heb ik in een stoel op het strand gezeten met mijn voeten in de zee.
Later liep ik een houten huisje binnen met allerlei soorten sauna’s. Het was er een doolhof. Niet veel later duwde ik mijn (overleden) oma in een rolstoel over straat en hield ik mij bezig met de inrichting van een kleurrijk dakterras. Tevens moest ik continue hoesten door het slijm wat zich had verzameld na het verwijderen van de tube.
Al met al waren de nachten gewoon tien keer niks. En mijn lijf had wel degelijk slaap nodig.

Die bewuste nacht lag ik voor de tweede nacht wakker. Hoe ik ook probeerde te ontspannen, mijn hoofd maalde door. Op mijn zij liggen lukte niet aangezien ik een longpunctie had gehad waardoor ik pijn kreeg zodra ik op mijn zij ging liggen. Ingebouwd lag ik met drie kussens in een afschuwelijk bed, ik kon geen kant meer op. En er was angst.
Ik had overdag te horen gekregen dat mijn hart een beschadiging had opgelopen en dat besef combineerde ik onbewust met het gevoel wat ik had voordat ik aan de beademing werd gelegd.
Het gevoel dat je stikt en naar adem blijft happen. De minuten en de uren tikten door op de klok die tegenover mij hing. Steeds maar weer probeerde ik mijn ogen te sluiten, maar steeds openden mijn ogen zich weer omdat ik schrok van wat ik in mijn lijf zou kunnen voelen. ‘Straks word ik acuut benauwd. Straks houdt mijn hart er mee op door de beschadiging. En wie merkt het dan? Niemand die mij in de gaten houdt’.

En er was niet alleen die angst. Er was ook dat besef dat ik door een heel klein gaatje was gekropen. Zo klein dat het eigenlijk niet mogelijk was geweest om er doorheen te gaan. En dat besef dat mijn kleine meisje die ze mijn dochter noemen, ergens anders aan het slapen is. Ik zie haar niet, ik hoor haar niet. Ik ben er niet voor haar terwijl ik er wel hoor te zijn. Ik zag mijn ouders en partner aan de keukentafel zitten opzoek naar de papieren van mijn uitvaartverzekering. Gelukkig niet nodig en niet de realiteit, maar dat scheelde niet veel.

Ik heb gehuild. Misschien wel een uur lang. Met onderbrekingen om op adem te komen, want ik was nog enorm zwak. Wat voelde ik mij rot, eenzaam, schuldig en angstig tegelijk. Lig je dan… moederziel alleen zonder dat ik ook maar een kopje kon optillen. Heel even wist ik niet of ik nou blij moest zijn met het feit dat ik zo snel van de Intensive Care af mocht. Maar al snel bedacht ik mij dat ik dan ook sneller weer thuis zou zijn. Daar waar ik hoor, daar waar mijn kindje is. Door met het normale leven, voor zover dat ooit nog normaal gaat worden.

De kamer bleef voor mijn gevoel eeuwenlang donker. De klok tikte door maar leek soms een paar slagen terug te gaan. Het aanbreken van de dag leek maar niet te beginnen totdat er eindelijk een straaltje daglicht door de gordijnen begon te piepen. Elke nacht die volgde heb ik meer en meer kunnen slapen. Mijn lijf nam langzaam weer het dag- en nachtritme over en mijn vertrouwen kwam stap voor stap terug. Want als ik dit had overleefd, zou ik de rest ook zeker overleven. En tenslotte heb ik iets van goud thuis waardoor dit alles het allemaal waard is…

Heb jij je ook weleens eenzaam en/of angstig gevoeld in de nacht? Of in een ziekenhuisbed?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (11)

  • Heel heftig. Ik vind het heel knap hoe je met alles omgaat en hoe jeje leven weer hebt opgepakt. Je bent een hele sterke en moedige vrouw. Echt respect hoe je met alles omgaat.

    Beantwoorden
  • Toen ik 13 was heb ik een gesprongen blindedarm gehad. De eerste nacht op een gewone afdeling was heel eenzaam, ik had ontwenningsverschijnselen van de morfine en kreeg daardoor echt waan ideeen, ondanks dat ik er niet veel van mee kreeg was ik toch erg bang.

    Beantwoorden
  • Hoe vreselijk, dat gevoel alleen te zijn en niet weten wat er allemaal kan gebeuren. Je zoekt rust en vindt die niet. Ondanks de ellende heb je het zo mooi en intens verwoord alweer, echt heel erg aangrijpend.

    Beantwoorden
  • Het lijkt me ontzettend heftig! Helemaal om je lichaam dan weer opnieuwte moeten gaan leren vertrouwen.. ik heb me zo ver ik me kan herinneren nog nooit zo eenzaam gevoel zoals jij hier beschrijft en ik hoop het nooit te ervaren! Moedig dat je hier zo open over durft te schrijven:).

    Beantwoorden
  • Ik heb me wel eens eenzaam of angstig gevoeld maar dat was tijdens mijn bevalling. En dat is in emotie niets vergeleken bij de doodsangst die jij hier omschrijft. Heftig zeg!

    Beantwoorden
  • Wat heb je dit onwijs goed beschreven! Ik herken het ook van mijn eerste nacht op de gewone afdeling. Ik was 15, 24 uur daarvoor een open hart operatie gehad en omdat het zo goed ging mocht ik naar de gewone afdeling. Doodeng vond ik het. Ik was nog nooit zó bang geweest. Mijn voorgevoel klopte want die nacht en de volgende ochtend ging het flink mis. Gelukkig is het allemaal goedgekomen maar die nacht zou ik nooit vergeten.

    Beantwoorden
  • Wat lijkt me dit heftig om meegemaakt te hebben. Gelukkig is alles nog goed gekomen!

    Beantwoorden
  • Meid wat is dat heftig geweest voor jou. Mooi geschreven en fijn dat je het na kan vertellen. <3

    Beantwoorden
  • Wow, wat ongelooflijk heftig. Het vloog me naar m’n keel en zorgde voor tranen in m’n ogen. Respect voor hoe je je er doorheen slaat & voor hoe je het weet te beschrijven.

    Beantwoorden
  • Heftig. Ook het vertrouwen weer terug krijgen in je lijf.. Ik kan het me enigzins voorstellen. Heb recent ook in het ziekenhuis gelegen en dat ging niet als gepland was. Ipv 3 dagen heb ik er bijna een week vertoefd. De meest verrotte nacht was wel de nacht voor mijn 2e ongeplande operatie waarin ik 2 bloedtransfusies kreeg. Gelukkig kon ik er enigzins doorheen slapen, maar wat voelde ik me ellendig. Een buik met 1,5 bloed wat later bleek, en alle toeters en bellen zoals een infuus wat rot zit (auw!) en een katheter, mijn god. Als verpleegkundige weet ik weer even hoe de andere kant voelt. Het doet zoveel met je, een ziekenhuisopname. Dat had ik ook even onderschat, en hoe afhankelijk je bent en hoe erg je leunt op de professionele zorg dan.

    Beantwoorden
  • Pffft lees dit nu pas, krijg het al spaansbenauwd als ik het lees.
    <3 <3 <3 <3

    Beantwoorden

Write a comment