Dat ik EMDR nodig heb stond al heel lang vast. Vanaf vorig jaar oktober is duidelijk dat ik PTSS heb. En om hier vanaf te komen is therapie nodig. Maar al die tijd mocht ik er nog niet mee starten. Eindelijk kan ik zeggen dat ik binnenkort mag gaan beginnen.

Dit is gelijk ook weer een korte, persoonlijke update. Ik ben inmiddels zes weken bezig met mijn nieuwe medicatie en het zal nu zijn werk moeten gaan doen. Vorige week zat ik bij de huisarts voor een evaluatie, nog redelijk teleurgesteld. Ik gaf aan dat ik mij nog niet echt beter voelde. De dagen waren in de meeste gevallen nog net zo grauw en grijs.
Tot de arts mij corrigeerde en uitleg gaf over de daadwerkelijke verwachtingen van het medicijn. Ik moest niet verwachten dat ik een heel ander mens zou worden, vrolijk en optimistisch.
Het is geen wondermiddel, al zou hij mij het liefst die ‘wonderpil’ voor hebben geschreven. Ook de psycholoog legde aan mij uit, aan de hand van een tekening, wat het middel nou eigenlijk doet.
Het maakt je niet vaker aan het lachen en het laat de zon niet schijnen, zo blijkt. De diepste dieptepunten worden langzaam aan minder diep. De hoogtepunten worden niet hoger, dat moet vanzelf een keer komen en niet door een medicijn. Doordat je dieptepunten een meter minder diep zijn, heb je meer draagkracht op een dag. Je kunt meer verdragen en de scherpe kantjes worden wat gladder gevijld.

Na die uitleg keek ik naar mijzelf. De hele scherpe kanten zijn er inderdaad iets van af. De momenten dat ik denk ‘nu kan ik echt niet meer’ zijn minder geworden.
Ik voel mij minder vaak hopeloos en uitzichtloos en ben heel veel rustiger. Ik reageer rustiger op situaties die niet gaan zoals ik wil, ik ben veel minder prikkelbaar, zie minder beren op de weg als ik het huis uitga en ik pieker minder. Daarbij helpt het mij ook dat ik nu totaal geen stress ervaar, geen druk voel van anderen. Het is me, myself and I en voor de rest Sarah en mijn gezin. Dat voelt goed en ervaar ik als een prettige rust.

Vorige week namen we weer een somerheids-score af bij de psycholoog. De vorige keer scoorde ik schrikbarend hoog en de conclusie was toen ‘ernstig depressief’. Dat ben ik nog steeds, maar ik scoorde wel een stukje lager! Daardoor heb ik meer draagkracht om met EMDR te beginnen.
Tijdens en na de therapie zal mijn somberheid namelijk toenemen en doordat ik nu iets meer draagkracht heb, kan ik dat aan. Het voelt heel fijn dat ik nu eindelijk kan beginnen, maar ik vind het ook heel erg spannend en best eng. Ik moet terug gaan naar de periode die ik niet meer wil en kan zien, ik moet beelden zien die ik elke keer kon wegstoppen. Nu kan dat niet meer. Maar wat ik er voor terug krijg zal het allemaal waard zijn.

Het zijn meerdere ‘beelden’ die bij het trauma horen. Niet alleen op de Intensive Care, maar ook de dagen in het ziekenhuis, de dagen thuis en het ongeluk van mijn broer.
Het blijkt dat je ook een trauma kunt oplopen zonder dat je ergens bij bent. De beelden die je voor je ziet kunnen voor jou echt bestaan. Ik heb mijn broer niet zien verongelukken, ik heb hem niet daar zien liggen op de weg. Maar als ik mijn ogen sluit dan probeer ik het wel voor mij te zien, keer op keer. Ook al wil je dat niet, je doet het toch. Nooit geweten dat ook die beelden traumatisch kunnen zijn en behandeling nodig hebben.

Voor nu: zo doorgaan. Ik krijg schoppen onder mijn kont van mijn psycholoog, met een hele lieve en meelevende arts langs de zijlijn om aan te moedigen. En de rest? Dat moet ik zelf doen. Maar als ik zie wat er allemaal de revue gepasseerd is, kan ik dit er ook nog wel bij hebben. En ik weet waar ik het voor doe. Dat hoef ik niet eens op te schrijven, dat voel ik in mijn hart.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?