Over een maand is het zover. Al een paar jaar staat de ingreep op de planning en deze kan eindelijk doorgaan. Ik kijk ernaar uit, maar weet tegelijkertijd dat het vooral een keuze is op basis van verstand. En een beetje gevoel. Tja, dat gevoel wil nog niet helemaal mee…

Mijn hoofd zegt dat een sterilisatie de beste en enige keuze is. Nogmaals: een zwangerschap kan voor mij desastreuze gevolgen hebben. Ik kan overlijden, nogmaals ernstig ziek worden en misschien wel volledig zorgafhankelijk worden. Ik moet er niet aan denken. Mijn lijf is tot gekke dingen in staat als het gaat om hormonen en bloedstolsels. Het doet wat het wil doen, niet wat het moet doen.

Het verstand speelt hierbij een enorm grote rol. Ik weet dat ik geen keuze heb en dat Sarah recht heeft op een mama. Een mama die er voor haar is, die haar diploma’s ziet halen en haar eerste vriendje of vriendinnetje gaat verwelkomen.
Sarah heeft niets aan een broertje of zusje terwijl mama er niet meer is of in een verpleeghuis woont. Toch, toch is er dat gevoel. Een sterilisatie ondergaan hoort op basis van een gevoel van compeet zijn. Niet meer zwanger WILLEN worden. Niet op basis van niet meer zwanger MOGEN worden. De natuur bepaalt in dit geval, in plaats van mijn hoofd.

En dat gevoel…dat blijft soms de kop opsteken. Dat ‘niet complete’ gevoel, dat gevoel van…eigenlijk wil ik nog helemaal geen sterilisatie. Ik ben jong, ik heb dromen en wensen.
Maar wie houd ik dan voor de gek? Het verstand schreeuwt hard en roept vervolgens ‘je hebt geen keuze’. En dat is het. Ik heb geen keuze. Die luxe is er niet en ik zal het ermee moeten doen. En dan kun je er maar het beste van maken en goed voor je lijf en je toekomst zorgen.
Ik kan het moeilijk uitleggen wat het met je doet wanneer je een ingreep moet ondergaan om je gezondheid te beschermen.
Een sterilisatie betekent voor mij in ieder geval een stukje zekerheid dat het risico om opnieuw ernstig ziek te worden is gedaald.
Maar het zet meteen een dikke zwarte streep door mijn toekomstplannen en mijn uitgestippelde route die ik als jonge vrouw in gedachte maakte.

Dus we hakken volgende maand letterlijk en figuurlijk de knoop door. Het betekent het einde van een tijdperk. Het einde van die vreselijke spiraal waar ik zoveel klachten van heb.
Het betekent ook het einde van oude dromen en het begin van nieuwe dromen. Mijn leven is volgende maand niet voorbij. Als het goed is gaat hij gewoon door zoals we nu doen. Alleen met een kruis door enkele mogelijkheden die eigenlijk al niet meer mogelijkheden waren.
En hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik in mijn handen knijp dat er een gezonde, sterke en eigenwijze kleuter naast mij op de bank zit. Meer dan ik al ooit had kunnen wensen en dromen. En dat is het: we hebben al zoveel meer dan we zouden denken vijf jaar geleden. Toen een zwangerschap nog zo onzeker was.
Maar ook toen ik na de bevalling 50% kans had om te overleven. Dat alles hebben we in de pocket: een gezin, een gezond kind en een lijf dat het nog steeds doet.

We hakken de knoop door en daarmee verklaar ik een nieuwe toekomst voor geopend…