Als ik naar Sarah kijk zie ik een mini-mensje dat is ontstaan door ons. Langzaam maar zeker herkennen we kleine dingen van ons terug in haar. Zij is wij, maar dan nog in perfecte staat.

Toen ze baby was, herkende ik misschien haar neus of haar silhouet. Al snel kwamen we erachter dat ze de voeten van haar papa heeft. Groot en een bijzondere vorm tenen (sorry Giorgio). Behalve het geslacht, herkende ik niets van mij terug in haar. Ze heeft een donkere huid, donker haar en flinke o-benen. Dat is alles wat ik niet heb.

Toch zien mensen wel dat zij mijn dochter is. De zijkant van haar neus betreft hetzelfde dopje als bij mij. De grootte van haar ogen verraden dat ze mijn genen heeft. Hoe donker ze ook zijn, de vorm kreeg ze van haar moeder. Nu ze de wereld aan het ontdekken is (evenals haar stembanden), loopt ze tegen bepaalde moeilijkheden aan. Als iets haar niet bevalt dan laat ze het weten ook.  En haar reactie daarop herken ik van vroeger, van mijzelf. Het mag duidelijk zijn dat ik soms in staat ben om dingen op de grond te smijten. Oké, niet alleen in staat…

Nieuwsgierig als ik ben, overtreft Sarah mij nog een klein beetje. Ik heb nooit geweten dat het erger kon maar het kan. Eigenwijs zijn is net zo’n vak waar ik in gespecialiseerd ben. Maar Sarah is de professor hierin, de overtreffende trap. Het is verre van vervelend of een slechte eigenschap. Want dit eigenwijze en nieuwsgierige moppie is een deel van ons. En ze is van ons. Beter kan niet.

Sarah is een stukje hem en een stukje mij, maar dan de perfecte variant. Maar gelukkig vooral haarzelf. Gek dat we onze kinderen perfect vinden, maar zodra we naar onszelf kijken kunnen we dat niet tegen de spiegel zeggen. Terwijl ooit iemand ons ook perfect vond.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?