Lifestyle

Een jaar zonder mijn moeder. Het geamputeerde been met fantoompijn.

Vorige week dinsdag was het de sterfdag van mijn moeder. Het is alweer een jaar geleden dat ze overleed en dat betekent ook dat ik een jaar geen moeder meer heb. In real life dan, want ze zal altijd mijn mama blijven. Hoe is het om je moeder te verliezen? Wat mis je en waar loop je tegenaan?

Meteen na haar dood vergeleek ik het verlies met een geamputeerd been. Je ouders zijn een fundament waarop je bent gebouwd en waarop je kunt bouwen. Wanneer dat fundament deels wegvalt is de balans zoek. In plaats van op 2 benen sta je (even) op 1 been.
Elke dag is wennen, elke dag is anders dan het was en elke dag voel je dat je iets mist. En van twee benen naar 1 been gaan voelt gek en onnatuurlijk. Het kost tijd.

Nog steeds droom ik zeer regelmatig dat ze is overleden maar toch weer leeft en opnieuw achteruit gaat. Of dat we weer dat telefoontje krijgen dat ze er niet meer is.
Best fijn om haar regelmatig te ‘zien’ en te horen, maar ook confronterend. Want dit alles is maar een droom. Alles is al achter de rug. Haar leven, het afscheid, de begrafenis…

Voorheen kon ik mij niet voorstellen hoe het zou zijn om (een van) je ouders te verliezen. Want je vader en je moeder zijn er altijd geweest en dat blijft toch altijd zo? Helaas werkt het in werkelijkheid net even wat anders. Ooit verlies je het fundament. En naast dat het wennen is, anders is en je iemand elke dag mist zijn het de kleine dingen waarbij je beseft dat ze er nooit meer zal zijn.

Bijvoorbeeld een simpel berichtje of appje sturen. Of even haar stem horen en haar gelach. Haar levenslust en humor ratelen nog zeer regelmatig door mijn hoofd. Misschien ook omdat ik dat van haar heb meegekregen. Haar liefde voor koken en eten ook.
Maar ze zal nooit meer aanschuiven aan tafel of de lekkerste erwtensoep maken.
Dingen waar ik trots op ben en de ontwikkeling van haar lieve kleindochter mist ze voor altijd. Verhalen van vroeger en de mooiste herinneringen zijn meegegaan met haar, al weet mijn vader gelukkig ook nog heel veel.

Maar het gaat goed. En dat geeft meteen weer hoe goed mijn moeder (en mijn vader uiteraard) mij op eigen benen hebben leren staan. Mijn benen zijn zo sterk gemaakt dat ik niet zal omvallen of wiebelen. En dat ik zelfs zonder dat fundament mij prima kan redden.
Ik hoop dat ik Sarah hetzelfde kan meegeven en haar benen net zo sterk kan maken dat ze later zonder fundament verder kan gaan.
Al zou je het natuurlijk anders willen zien, want papa’s en mama’s horen niet weg te vallen. Nooit.

Moet jij je vader of moeder (of allebei) missen? En hoe voelt dat?

Volg je mij al op FacebookTwitterInstagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (3)

  • Zo herkenbaar, ook voor mij is het “maar” 6 maanden zonder mijn moeder… Ineens sta ik bij de telefoon, met het idee om iets te vertellen, en realiseer dat nee, bellen het kan niet meer… Zal ik ooit wennen? ik weet het niet

    Beantwoorden
  • Morgen is het 2 maand geleden dat ik mijn lieve oma heb moeten afgeven. Ik begrijp dus heel goed wat jij nu beschrijft. Soms zeg ik tegen mezelf dat ik haar nog eens wil gaan bezoeken, maar realiseer ik mij dan dat dat niet meer kan. Ja, toch wel, op het kerkhof. Maar daar stromen de tranen steeds over mijn wangen. Ik heb er geen deugd van. Ik ben blij dat ik de laatste dagen voor haar heb kunnen zorgen en ’s nachts zie ik haar soms nog liggen in haar bed mijn hand vasthoudend. Wanneer ik voorbij haar foto loop durf ik er gerust tegen te praten en zeg ik ‘dag oma’ waarna ik direct besef dat ze me nooit meer zal antwoorden.

    Beantwoorden
  • In november was het voor mij een jaar geleden dat mijn moeder plotseling overleedt. Mijn vader was al overleden dus dan ineens ben je wees. Na de begrafenis plannen maken om de flat leeg te ruimen. Alle spullen gaan door je handen en als dat klaar is komt het grote gemis. Geen huis meer waar je altijd welkom bent. Geen complimentjes meer ( wat zie je er weer mooi) en uren over. Want als ik thuis was en niks te doen had altijd even een koppie bij ma. Het went nog niet en ik ben bang dat het dat ook nooit zal doen.

    Beantwoorden

Write a comment