De prachtige echo’s prijken hier al jaren aan de muur. Elke drie weken kreeg ik een echo in verband met mijn aandoening en hoe leuk en bevoorrecht dat ook klinkt, ze deden mij toen weinig. Maar waarom?

Ik had het moment van de eerste echo mij heel anders voorgesteld. Emotioneler, rozer en romantischer. Dat ik een kreet van opluchting zou slaan en uit puur geluk mijn man zou omhelsen. Maar toen de gynaecoloog ging kijken en meldde dat het hartje klopte, kon ik alleen maar ‘gelukkig’ roepen.
Achteraf zou hij mij wel een kille moeke hebben gevonden, maar ik voelde niets behalve een bevestiging dat ik zwanger was.Ik voelde alleen maar een tijdelijke hoop tot de volgende echo.

De spanning bij elke echo was namelijk te groot, evenals de angst dat het weer mis zou gaan. Na drie miskramen durfte ik niet meer te hopen of positief en blij te zijn.
Ik heb overigens bij de eerste drie miskramen geen echo gehad omdat het elke keer bij 6/7 weken mis ging, voordat ik uberhaupt een verloskundige of gynaecoloog had gesproken. Ik heb dus nooit een echo ‘blanco’ en dolgelukkig kunnen ervaren

En dus was het beeld nieuw voor mij. Maar de zwangerschap en de positieve test niet. Wanneer je drie keer bent teleurgesteld en je je lijf niet meer vertrouwd, is het keer op keer ‘eerst zien dan geloven’. En zo liep ik elke drie weken het ziekenhuis in.
Als het hartje maar nog steeds klopt en de baby nog steeds goed groeit. Maar uitbundig blij, opgelucht en tranen van geluk? Dat was er niet bij. Toen had ik dat overigens niet door, het besef kwam pas achteraf.

Het kleine boontje met een steeltje (zo leek het) zag ik met amper 7 weken voor het eerst. Ik weet dat moment nog goed: zodra het beeld aan ging zag ik ‘iets’ in mijn baarmoeder.
Gek idee, maar nog gekker dat daar een heel kindje uit gaat groeien. De gynaecoloog drukte elke keer weer behoorlijk op mijn buik voor het beste beeld. Wat een hel. H
et kon geen kwaad, maar ik was als de dood dat het weer mis kon gaan. Ik vermijdde het liefst alles wat eventueel kwaad kon. Ja, zelfs de stoep af knallen met mijn fiets…

Het boontje werd een kleine banaan en vervolgens een courgette. Steeds groter en sterker en steeds kwamen we dichterbij zekerheid. Maar…op de een of andere manier was ik te bang om heel positief en gelukkig te zijn, bang om het weer kwijt te gaan raken.
Wanneer ik geen miskramen had gehad was ik misschien uitbundiger geweest. Of ben ik ook een beetje de nuchtere hetzelfe?

De twintig weken-echo verliep voorspoedig, maar ervoor voelde ik weinig spanning en erna weinig opluchting. Ik voelde niets, was bang om uberhaupt iets toe te laten.
Gek wat miskramen met je kunnen doen en hoeveel zo’n gebeurtenis er in kan hakken. Je blijft liever gevoelloos en negatief om te voorkomen dat je teveel teleurgesteld wordt mocht het misgaan. Gek lijf, gekke zelfbescherming.

Terugijkend naar de foto’ s voel ik wel degelijk blijdschap. Soms voel ik een gevoel van spijt dat ik niet meer heb kunnen genieten van de echo’s, maar tegelijk weet ik dat het vooral een soort zelfbescherming is geweest.
En wie denkt dat de onzekerheid als sneeuw voor de zon verdwijnt bij de bevalling heeft het mis. Die verdwijnt helaas nooit. Je kind is zo’n kostbaar bezit en geeft zoveel liefde, dat het leven voor altijd fragiel lijkt te zijn en onzekerheid geeft.
En tja,s van dat is ook moederschap.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?