BikkelharT Halfvol Lifestyle

Drie jaar verschil tussen willen en kunnen…

Geen twijfel over mogelijk dat ik trots ben op bepaalde dingen die ik heb bereikt, ook al heb ik andere dingen bereikt dan ik zou willen. Het liefst kijk ik elke dag in de spiegel met opgeheven hoofd om mijzelf trots toe te spreken. Maar soms heb ik last van faalangst.
En soms blijft het niet bij angst alleen, maar voel ik ook echt dat ik faal. Tegenover mijzelf, omdat ik niet kan waarmaken wat ik eigenlijk zou willen. Ergens werkt het nog niet helemaal samen.

’s Ochtends in bed zie ik het voor mij, elke dag weer. Hoe ik die dag toch probeer om een tandje harder te lopen op de loopband. Of om de crosstrainer een niveau omhoog te zetten. En hoe ik mijn dag verder zal invullen met leuke dingen. Afspraakje hier, etentje daar. Een bezoekje aan de speeltuin met Sarah en tussendoor ook nog even het huis aan kant.
Eenmaal op de loopband of de fiets kijk ik een tikje teleurgesteld naar de werkelijke snelheid: hetzelfde als vorige week. Ik zou wel harder willen, meer willen. Maar mijn lijf staat dat niet toe. Het huis blijft een zooi en Sarah is weer niet in de speeltuin geweest,

Dat gevoel te falen heb ik pas de laatste maanden ‘ontdekt’. Dat confronterende verschil tussen willen en kunnen. Vaak een enorm gat, groter dan je zou willen. Maar ook al wil je dat gat kleiner maken en het verschil wegwerken, het lúkt niet. Frustratie alom. En dat gevoel weer te falen. Je kunt het voor je zien als een soort cirkel.
Steeds maar weer komt datzelfde terug, dag in dag uit. Mijn leven is soms één grote Groundhog-day.
Weet je wat gek is? Ik weet diep van binnen dat ik onwijs sterk ben. Niets heeft mij met de grond gelijk gekregen de afgelopen jaren, ik sta nog steeds overeind. Met een loodzware rugzak en pijnlijke schouders. Maar die rugzak draag ik nog steeds. Diep van binnen weet ik dat het nergens op slaat dat ik denk te falen wanneer ik minder kan dan ik zou willen. Maar diep van binnen weet ik ook dat het voor een groot deel acceptatie is. En het bijstellen van je plannen.

Die plannen die ik maak terwijl ik nog in bed lig, zijn vaak van groots formaat. Formaat ‘zoals het vroeger altijd kon’. Want op het moment dat ik nog in bed lig is mijn batterij nog zo goed als vol. Net zoals dat vroeger de hele dag was. Dan maakte ik een planning aan het begin van de dag en daagde ik mijzelf uit om nét even iets extra’s te geven. Dat maakte mij sterker, gaf mij een goed gevoel. Mijn conditie en zelfvertrouwen namen toe. En dan heb ik het nog alleen over het sporten.

Altijd wilde ik maar ontwikkelen en groeien. Uitdagingen opzoeken en in het diepe springen. Ik zou wel zien waar ik terecht zou komen en hóe ik terecht zou komen. Misschien zou ik vallen in plaats van op beide voeten landen, maar dan stond ik wel weer op.
Ik had niets te verliezen, alleen maar te winnen. Ik kon de wereld aan en deed wat ik wilde. Er was geen gat en acceptatie was een werkwoord ver van mijn bed.

Wat ik nu te verliezen heb? Veel, heel veel. Misschien win ik er een gevoel van overwinning mee, maar daar houdt het ook mee op. Mijzelf tot het uiterste uitdagen is niet meer belangrijk, het telt niet meer. Dat kleine portie met energie dáár gaat het om. En waarom zou ik die besteden aan een loopband of crosstrainer in plaats van aan mijn gezin? Of heel egoïstisch: aan mijzelf?
En heel belangrijk: de energie die ik heb investeren in een goede samenwerking tussen willen en kunnen. Mijn ‘wil’ stamt nog uit 2013. Mijn ‘kunnen’ is meer up to date en stamt uit het jaar 2016. Daar zit drie jaar aan ‘gat’ tussen waardoor ik elke keer weer ervaar dat ik faal. Want datgene wat ik zou willen, dat lukt niet (meer).
En nu? Zielig ben ik in elk geval niet, want man wat ben ik bevoorrecht dat ik zo’n rugtas mag en kan dragen. Dat ik twee voeten onder mijn benen heb staan.
Dat ik een wandelende chemische fabriek ben vergeten we maar even, het doet zijn werk en mijn hart klopt samen met die van Saar. Daar gaat het uiteindelijk toch om.

Er staat een nieuw jaar voor de deur. Nou ja nieuw…kalender-technisch gezien. Een nieuw jaar met 365 dagen om er een mooi feestje van te maken. Om in de spiegel te kijken zonder het gevoel te hebben dat er gefaald is. Zonder mijzelf teleur te stellen.  Het zal het jaar worden waarin we dat gat eens kleiner gaan maken. Met een schep? Met water? Met wat voor een vulling? Of zal ’tijd’ voldoende zijn?

Ervaar jij ook zo’n verschil tussen wat je zou willen en wat je kan?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (5)

  • Je hebt het heel mooi omschreven en ik herken het zeker. Mijn wil stamt nog uit 2008, het waar waarin ik ziek werd door een tekenbeet die ik opliep in 2003. Sinds 2008 was het eerst zoeken naar wat er met mijn lijf mankeerde, ziek zijn en manieren vinden waardoor ik er toch voor mijn gezin kon zijn en hoe ik mijn bedrijfje toch voort kon zetten. Het gevoel van falen ken ik helaas heel goed. Ik zit nu in een opbouwende periode en dat vind ik eigenlijk lastiger dan de periode waarin ik gewoon niets kon. Ook geen plannen maken. Ik bestond en ik zorgde dat mijn kinderen zo weinig mogelijk last-problemen ervaarden bij mijn ziekte. Ik fietste toch mee naar school, stortte in op de bank tot het tijd was om ze op te halen, at met hen en ’s middags hetzelfde. Ze mochten altijd afspreken maar niet thuis. Nu ik meer kan loop ik constant tegen mijn grenzen aan. Dagje weg? Dat kan maar moet ik energiegewijs heel goed plannen en daarna heel goed rusten. Boodschappen doen kan ook maar daarna moet ik echt rusten. Werken gaat ook (vooral omdat ik het heel graag wil) maar na een werkdag is het zeker een dag rusten. Wandelen om mijn conditie op te bouwen…soms gaat het wel, dan weer een periode niet. Fietsen is helemaal een ramp, na een kilometer ben ik kapot en aangezien mijn batterij niet oplaadt kan ik zomaar de rest van de dag klaar zijn. Ik plan alles goed, leef zo stressloos en regelmatig mogelijk en geniet zoveel mogelijk van alles wat ik wel weer kan…maar het blijft moeilijk om altijd rekening te moeten houden met mijn energielevel en om teruggefloten te worden als ik weer eens teveel heb gedaan.

    Beantwoorden
    • Jeetje heftig zeg!Knap dat je toch zoveel mogelijk probeert te genieten. Maar dat is niet altijd even makkelijk…ik wens je het allerbeste!

      Beantwoorden
  • Ja heel herkenbaar, dat gevoel van falen. Eigenlijk altijd al gehad. Nu weet ik eindelijk waarom ik minder energie heb dan anderen en waarom ik niet en voor de kinderen kan zorgen, leuke dingen met ze kan ondernemen, werken en sporten zoals andere moeders. Gewoon voor ze zorgen en af en toe even op pad en daar houd het voor mij mee op. En nu ik momenteel dus ziek ben is dat faal gevoel extreem. Ik baal echt enorm en ben enorm teleurgesteld in mijn lichaam.

    Beantwoorden
  • Ik ervaar ook een groot verschil tussen wat ik wil en kan. Door mijn vermoeidheid kom ik alleen toe aan de dingen die ‘moeten’ (al is dat natuurlijk relatief), niet aan de dingen die ik wil. Wat ik wil, daar is meestal geen ruimte meer voor. De batterij is leeg na het ‘moeten’.

    Beantwoorden
  • Zo herkenbaar, ik wil ook veel meer dan ik kan. En dan denk ik het eindelijk in balans te hebben, moet ik fysiek weer wat inleveren en mijn verwachtingen bijstellen.

    Beantwoorden

Write a comment