‘Geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot’ hoorde ik zeer regelmatig toen Sarah net geboren was. Ik vond het uiteindelijk nog wel meevallen. Tot nu toe duurde die vier jaar ook echt vier jaar. Toen ze baby was kon het mij al niet snel genoeg gaan: hapjes, leren lopen, meer interactie…Toen dat er eenmaal was vloog alles voorbij. Ineens telt ze in het Engels en kan ze van alles zelf. Maar van één ding moet ik wel even heel erg slikken.
Ik kan Sarah dus bijna niet meer optillen. Niet dat mijn lichamelijke conditie zo slecht is, maar omdat ik klein ben en Sarah groot is voor haar leeftijd. Ze telt nu bijna 1 meter en 20 centimeter en de weegschaal geeft een dikke 20 kilo aan. Mijn ooit zo kleine poppetje van 4 pond, op één hand te tillen, krijg ik nu niet meer de lucht in.
Ik til haar nog zoveel mogelijk als ze achterop de fiets moet. Of wanneer ze verdrietig of moe is en ze wil dat ik haar til. Nu kan het nog een paar tellen, maar zeker niet langer.
Ik moet voor het eerst echt slikken om iets wat verandert. Om een tijdperk wat voorbij zal gaan. Want nog even en ik krijg haar niet meer van de grond. Dat kleine mooie ding wat ik altijd vol liefde optilde.
Dat lukt straks niet meer. Ik zal een ander stoeltje op de fiets moeten zetten zodat ze er op kan klimmen. Als ze verdrietig is zal ik moeten knielen om haar te kunnen troosten en knuffelen. Het geeft uiteindelijk niet, maar ik vind het nogal wat. Mijn brede draagheupen zijn straks werkloos.
En dan komt al snel de volgende vraag voorbij: tot hoe lang blijft ze ‘schattig?’Dat je het hart van mensen in de winkel ziet smelten als Sarah vol zelfvertrouwen door de winkel stapt en wijs op zoek gaat naar de nodige boodschappen.
Dat ze om op te eten is en hoe dan ook schattig is als ze slaapt. Hoe lang zal dat nog duren? Ooit zal ze een stoere puber zijn. Eigenwijs en chagrijnig tegen haar moeder, allebei verre van lief. Ze zal niet meer schattig zijn. Ik kan mij er werkelijk niets bij voorstellen…
Tot die tijd geniet ik van mijn schattige reuzin. En blijf ik haar optillen tot ik niet meer kan. Ooit zal ze gewoon te groot en te zwaar zijn. Wie weet tilt ze mij over een tijdje op en draaien we de rollen om. Ik hoop dat ze, als ze straks volwassen is, nog een beetje babyvet in haar wangen houdt. Dan druk ik er een kus op met mijn ogen dicht en waan ik mijzelf weer even in de kleutertijd.
Herken jij dit?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (4)
Ohja, herkenbaar… jongste is sinds kort 4 en nog schattig, grappig en innemend. (En ook bijna niet meer te tillen.) Oudste is inmiddels 9 en aan het pre-puberen, het schattige is daar iets minder aanwezig op dit moment, haha. Maar toch; dat schattige blijf je wel zien hoor… als ze slapen, als ze toch nog even lekker tegen aan je komen liggen of bij je in bed kruipen. Bij vlagen zie ik dan dat schattige kleutermeisje weer terug… 🙂 En, ook als ze ouder worden blijft het genieten! Wel anders…
Ja hoor, ik herken het wel… Maar ik heb goed nieuws, ze blijven iets schattigs houden, zelfs als ze daar zelf een hekel aan hebben ;-). Mijn vier schatjes zijn nu 19, 15, 15 en 12. Mijn tweelingmeiden waren ook zulke smelt-droppies en dat is inmiddels heel anders, maar ik kan tranen lachen om hun bijdehante opmerkingen, trots voelen over hun mooie uiterlijk en karakter, verbaasd voelen dat ze al in 4 VWO zitten, nu en er wordt niet meer getild (waar ik ze vroeger allebei op een heup kon zetten ;-)), maar geknuffeld wordt er nog bijna dagelijks! Met oudste zoon is dat heel anders, die kerel heeft adhd, autisme en een verstandelijke beperking, en dat is zwaar. Maar ook bij hem zoek ik nog dagelijks de kleine momenten om nog even een hand over een rug te laten glijden en mijn jongste? Ach, dat mannetje heeft meegemaakt dat zijn mama bijna doodging (hersenbloeding) en is zo blij dat dat niet gebeurde! Hij knuffelt me meerdere malen per dag en helaas voor hem, hij is nog wél schattig 😉
Zeer herkenbaar, ik vond het ook moeilijk toen ze Bv van het voorste fietsstoeltje naar het achtertste gingen, nooit meer zo gezellig eroverheen buigen en knuffelen tijdens het fietsen , wat ook een moment van herinnering is, er komt een tijd dat ze niet meer een handje willen geven tijdens het lopen , dag in dag uit liep ik naar school met die kleine handjes in mijn handen, en dan is er opeens die dag dat ze zeggen dat ze geen handje meer willen, en lopen ze ,los, naast je….het gaat ongemerkt, veel moeders staan er niet bij stil….maar het moment was er wel, ooit is het de laatste keer dat ze zo gezellig aan je hand meeliepen….😞
Ja, dat is zeker even slikken!