Vorige week zag ik iets voorbij komen wat ik verder niet uitgebreid heb gelezen. Uit angst, bang voor onnodige stress of geen zin hebben in frustratie? Hoe dan ook, ik moest hier wel wat over kwijt, omdat het mij toch bezighield. Ook al weet ik dat het niet over mij gaat.
Even in het kort: Iemand zou anoniem een moeder hebben aangegeven bij de kinderbescherming, nadat bekend werd dat de moeder ernstig depressief zou zijn en haar kind niet de aandacht en zorg zou geven die het kind nodig had. Althans, dat werd gesuggereerd. Zonder eerst de moeder zelf te benaderen, zonder besef te hebben van de mogelijke consequenties voor de moeder, het kind en andere moeders in hetzelfde schuitje.
Zoals ik al eerder schreef in het artikel ‘help mijn moeder zit in een dip’, was de huisarts ook meteen lichtelijk bezorgd toen bleek dat ik depressief was. Zij gaf aan dat er een cursus bestond voor depressieve ouders, waarbij de nadruk ligt op de zorg voor het kind. Om te voorkomen dat een kind iets tekort zou komen indien één van de ouders depressief zou zijn. Onder het mom ‘depressief? Dan is je rol als ouder vast ook niet je van het’. Mijn psycholoog vroeg regelmatig hoe het ging met Sarah. Logisch, want iemand die niet voor zichzelf kan zorgen, kan toch niet voor een kind zorgen? Of hoe zit dat?
Zo wordt immers gedacht door de buitenwereld, wat ik soms meer dan logisch vind. Je ziet een depressief persoon, die met moeite uit zijn of haar bed komt. Die leeft in een grijze wereld. Alles kost moeite voor degene. Elke dag is moeilijk, zwaar en een opgave op zich. Schuldgevoel heb je als depressief persoon al genoeg omdat je weet dat je anders zou willen zijn.
Omdat je bang bent dat je kind er iets van merkt of zelfs overhoudt. Je deelt met moeite de donkere wolken met de wereld. Op je social media, op een blog, aan de telefoon…Soms ben je opzoek naar steun en begrip of een luisterend oor. En soms wil je een ander herkenning bieden met jouw verhaal.
En toen stond er iemand op de stoep van de kinderbescherming. Nadat iemand anoniem een melding heeft gedaan over jouw tekortkomingen, die nooit zijn vastgesteld.
Zo onzeker als je was, zo goed als je het deed en zo veilig als je kinderen zijn…ineens wordt alles waar je bang voor was werkelijkheid. ‘Zie je nou wel, ik ben een slechte moeder’. Je bent labiel en hebt het beste voor je kinderen voor. Deze melding zorgt voor schade, ontwrichting en besef dat je inderdaad een slechte moeder bent. Terwijl dat niet waar hoeft te zijn. Terwijl je kinderen hartstikke gelukkig zijn en veilig, ook al zijn de dagen nog zo donker.
Kinderen zijn voor een depressieve ouder juist vaak de reden om op te staan. Om uit bed te komen en de dag te beginnen, om een jas aan te trekken en naar buiten te stappen. Om contact te leggen met een andere ouder in de supermarkt. Kinderen maken je aan het lachen wanneer je liever wil huilen.
Ze zijn onbevangen en oordelen niet over wie jij eigenlijk bent zonder medicatie. Alles wat ze nodig hebben is veiligheid, geborgenheid en liefde. Dingen die iemand met een depressie meestal prima kan geven. En ook zelf heel graag wil ontvangen. Een anonieme melding bij de Kinderbescherming is verre van liefdevol en veilig. Luister, leg contact. Kijk verder en kom erachter wie de persoon is en wat de behoeften zijn.
In mijn photodiary van afgelopen week beschreef ik hoe moe ik was en dat ik regelmatig overdag sliep. Nou heeft dat niet zozeer met een depressie te maken (althans, bij mij niet) maar meer met de SLE.
Er kwam een reactie van iemand die ik al een hele tijd heb geblokkeerd waardoor de reactie zelf niet op de blog komt. Iets met meerdere waarschuwingen na kinderachtige, haatzaaiende reacties. Ik zie de reacties van deze persoon ‘achter de schermen’ wel. Het kwam er op neer dat ik mij niet zo moest aanstellen. Hup naar buiten, frisse neus halen en op tijd naar bed. Op die manier zou mijn vermoeidheid een stuk minder worden en zou ik mijn kind ook niet meer tekort doen. Op het moment dat ik de woorden ‘kind’ en ’tekort’ las, begon ik bijna vuur te spuwen.
Ik wil deze zogenaamde ‘betweter’ geen podium geven, maar wat ik er wel over kwijt wil: moeders met een depressie, met een chronische aandoening, voelen zich vaak al meer dan schuldig. Schuldig naar het kind toe, bang om het kind tekort te doen.
In de meeste gevallen komt het kind niets tekort en is er sprake van meer dan genoeg liefde, veiligheid en aandacht. Zo ook in ons geval. Sarah is een gelukkig meisje dat altijd lacht, dat veilig is in dit huis en die niets maar dan ook niets tekort komt.
Gelukkig ben ik zeker genoeg van mijn functioneren als moeder en trek ik mij verder niets aan van dit soort opmerkingen, maar andere moeders kunnen nog heel labiel zijn en dit zich heel erg aantrekken. Oordeel niet, kleineer niet en probeer niet meteen te denken dan een kind iets tekort komt. Want vaak komt een kind absoluut niets tekort en is het juist heel gelukkig.
Daarentegen komt de wereld wel iets tekort: mensen met empathie. Mensen met inlevingsvermogen. Die zich niet meteen laten horen als betweter, als wereldverbeteraar.
Als zogenaamde perfecte moeder. Voordat je een oordeel velt of zelfs de kinderbescherming erbij haalt zoals ik in het begin schreef: kijk eerst wie je voor je hebt. Toon empathie, zonder te oordelen. Geef een luisterend oor, een klein lief gebaar en kijk. Kijk wat je moet zien, in plaats van wat je wil zien.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (13)
Oei, zoiets zou ik me toch ook inderdaad wel aantrekken. Wat naar dat mensen zo’n melding doen die verregaande gevolgen heeft en dan zonder de situatie echt te kennen.
Ik ben zelf ook een moeder met een chronische aandoening en je wil niet weten hoe vaak ik heb gedacht dat ik faal als moeder. Maar inmiddels is dat wel omgedraaid, ik zie ook de voordelen ervan. Een tijdje geleden heb ik er een blog over geschreven. Ik weet niet of je op een linkje hier zit te wachten, maar anders is het artikel wel te vinden als je op mijn blog op ‘draagkracht’ zoekt.
Dit is zo herkenbaar! Ik zit gelukkig niet meer in een depressie maar mensen snappen echt niet dat het niet mogelijk is om ‘gewoon even naar buiten te gaan’. Je zegt tegen iemand met een gebroken been: ach, als je nou gewoon 2 km gaat lopen is het wel over…
Bedankt voor je verhaal, het is heel herkenbaar.
Ik ben zelf ook moeder en zit middenin m n depressie, bang voor oordelen en idd al meer dan genoeg schuldgevoel.
Het is fijn om ook de ervaringen en verhalen van anderen te lezen…dankjewel hiervoor.
Oh wat erg wat een nare opmerkingen zijn dat. Daar ga je je dan inderdaad onzeker door voelen. Dat moet je alleen niet doen. Volgens mij ben je een geweldige moeder jij bent er juist 24 uur per dag voor haar elke dag weer. Ik voel me wel eens schuldig omdat ik zoveel werk. Ben ik dan een slechte moeder omdat ik teveel weg ben? Moeten ze mij ook maar gaan aangeven denk ik.
Het vragen hoe het gaat met Sarah door de psycholoog dat werkt altijd goed omdat je dan kan zien hoe je over haar praat daar is veel info uit te halen. En bij jou vast veel liefde in te zien. Top mama!
Ik snap beide kanten van het verhaal (maar ik ben geen moeder en dus emotioneel net iets minder betrokken).
Ik kan me voorstellen dat een kind beïnvloedt wordt door de depressie van zijn/haar ouder. Maar de ene depressie is de ander niet. En de ene ouder is de andere niet. Als er maar 1 ouder is en die heeft een zware depressie die niet wordt aangepakt, dan zou ik me zorgen maken over de kinderen. Maar als iemand behandelt wordt voor de depressie, zich bewust is van de dingen waar hij of zij mee worstelt dan wordt het al een ander verhaal. En zeker als de partner een beetje kan opvangen als de depressieve ouder even de kracht niet vindt, dan moet dat kind zeker niets te kort komen.
De kinderbescherming zomaar bellen zou ik nooit doen zonder de volledige situatie te kennen trouwens.
Dankjewel! Ik voel me idd al schuldig genoeg met mijn beperking, chronische pijn, PTSS, ADD en depressie. Mijn kind is mijn reden om te vechten, om door te gaan om plezier te maken. Ze is leuk! Ze vindt me lief en geeft me kusjes en knuffels. Ze moet lachen als we stoeien… want ik ben niet alleen depressief…ik ben ook een verdomd leuke, goede moeder
Dat ben je zeker, powervrouw!
Pfff sommige mensen hebben het echt niet begrepen he :'(
Mooi geschteven. Ook ik weet wat de gevolgen zijn van een depressieve ouder. Ja daar krijg je als kind toch iets van mee. Helaas ben ik ook depressief geweest en soms steken de symptomen weer op. Bij een psychologisch onderzoek van mijn dochter omdat zij vast liep op school kwam wel een oordeel uit wat mij nu nog achter volgt. Door mijn depressie heeft mijn dochter een aanhankelijkheids stoornis. Plakt te veel aan mens. Ik kan je vertellen dat als je dat hoort en je bent zwanger van nummer 2 dit inslaat als een bom.
Ik vind dat er meer begeleiding voor moeder en kind moet zijn bij depressie. Dat is het enigste wat wel beter mag in deze maatschappij.
You hit the nail! Goed beschreven. Ik zit slecht in m’n vel de laatste tijd. Voornamelijk lichamelijke maar geestelijk begin ik het nu ook ehm pittig te krijgen. En idd wat je zegt, ik voel me bij tijden de meest stomste moeder ever! Erg toch dat mensen zomaar een instelling erbij halen. Daar schrik ik wel even van.
Wat een nare opmerking zeg. Probeer je er niks van aan te trekken al lijkt me dat best moeilijk. Ik begrijp alleen niet zo goed waarom zo’n persoon je blijft volgen en dergelijke reacties blijft sturen want je zal hem / haar niet voor niets geblokkeerd hebben. Het kan toch bijna niet anders dat zo’n persoon een erg leeg leven heeft. Erg triest.
Mijn vader was vroeger ook vaak depressief, maar daar heb ik als kind nooit echt hinder van ondervonden.
Ik zelf ben ook bekend met depressie en herken veel uit je stuk. Maar ik volg je al n hele poos en natuurlijk is wat je op insta laat zien niet alles uiteraard. Maar heb nog never nooit de indruk gehad dat Sarah iets tekort komt. Degene die jou dat proberen aan te praten die zijn getroffen door de bliksem in hun hersenpan. Je hebt een prachtkind! En (voor zover ik het kan inschatten) ben je een super leuke mama!
Dank je wel!