Lifestyle Random

De verwachte vs. de onverwachte dood. Het werkelijke verschil.

Ik schreef voor de dood van mijn moeder een blog over het verschil tussen de verwachte en de onverwachte dood. Toen kon ik mij er een voorstelling bij maken, maar echt het verschil voelen en ervaren kon nog niet. Nu wel.
Nu weet ik wat het werkelijke verschil is tussen een verwachte dood en een plotselinge, onverwachte dood…En wat is ‘makkelijker?’ Of is het niet te vergelijken?

Na bijna drie jaar na het dodelijk ongeluk van mijn broer ben ik nog steeds in shock. Het besef is er soms als een heel klein puzzelstukje, maar de hele puzzel is er niet. Daar is het verlies te abrupt voor, te schokkend.
Ik kom niet bij het gevoel, niet bij het gemis. Ik probeer het weleens op te wekken door foto’s te bekijken of nieuwsberichten van die avond opnieuw te lezen. Maar verder dan een steen in mijn maag kom ik niet. Je broer missen is als een arm moeten missen.
Langzaam wen je er een beetje aan, maar je blijft het missen en het blijft onnatuurlijk. De shock zorgde er overigens voor dat ik tijdens zijn uitvaart niet eens besef had van het afscheid.
Ik had niet het gevoel dat het een uitvaart was van mijn eigen broer. Er lag wel iemand in de kist met zijn naam en voor de uitvaart aaide ik over zijn haren. Maar was het hem echt?

De dood van mijn moeder werd een jaar geleden aangekondigd want ze bleek ongeneeslijk ziek. Alsnog een vaag begrip, want we wisten allemaal niet hoe lang ze nog zou leven. Wel dat het sneller zou eindigen dan we allemaal zouden willen. Toch leef je constant in een soort roes en sta je er niet te vaak bij stil.
Naarmate het nieuws steeds slechter werd en het lijf van mijn moeder steeds meer werd overgenomen door kankercellen, werd het einde ’tastbaarder’. Maar het echte besef liet nog even op zich wachten.

Je weet dat de dood komt wanneer iemand ongeneeslijk ziek is en je bereid je langzaam voor op wat er komen gaat. Voor zover mogelijk, want wat er echt komen gaat weet niemand.
En dan is ze ineens overleden en voel je pas echt wat je had kunnen verwachten. ‘Dus zo voelt het wanneer je je moeder kwijt bent. Wanneer je zonder een ouder verder gaat met de orde van de dag’. Het viel me enorm tegen, dat wel. Ik had verwacht dat de aanloop er naartoe ervoor zou zorgen dat de klap er na zachter zou zijn.

Of een verwachte dood het verlies anders maakt? Jazeker. Of het een verlies makkelijker maakt? Nee, zeker niet. Wel anders, maar zeker niet makkelijker. Het besef is er veel meer dan bij het verlies van mijn broer. Dat maakt het verlies anders en intensief. Je beseft, je voelt. Je weet met alle vezels en cellen in je lijf dat iemand er niet meer is. En dat besef maakt het heftig.

Wat ook meespeelt: de dood van mijn broer had absoluut geen nut en voelde niet dubbel. Het is en blijft oneerlijk, gruwelijk en onvoorstelbaar. De dood van mijn moeder was het gevolg van een vreselijke ziekte en heeft ervoor gezorgd dat mijn moeder niet verder pijn en ongemak heeft moeten ervaren. De dood was de enige oplossing om geen ongemak meer te ervaren van haar ziekte. Snap je?

Ook al ervaart ze nu geen pijn en ongemak meer, ook haar dood is afschuwelijk en voelt nog steeds onnodig en oneerlijk. Toch denk ik dat het verliezen van haar een plek gaat krijgen. Een natuurlijke plek. De dood van mijn broer is en blijft nutteloos, oneerlijk. Het laat je na al die jaren nog steeds beduusd en verward achter. Nog steeds overvalt mij de vraag ‘what the f*ck happened?’

Kortom: verlies is niet te vergelijken. De verwachte dood is niet makkelijker dan de onverwachte dood. Wel denk ik dat de verwachte dood, eentje die je aan ziet komen, uiteindelijk zorgt voor een betere verwerking.
Je kunt met al je vezels bij het gevoel waardoor je langzaam bij al je pijn kunt komen. Haar dood voelt als een rust ook al was het te vroeg.
Het verlies van mijn broer zal voor altijd een shock blijven en zorgen voor een verlamd gevoel. Een gevoel alsof iets niet ‘af’ is. Er lag nog zoveel tijd voor hem en er was nog zoveel te doen. Dat maakt het een shock. En omdat het zo’n plotselinge ruk was. Te snel, te onwerkelijk.

Nee, geen verlies is beter of makkelijker. Elk verlies is er een teveel <3

Heb jij ervaring met een onverwachte en verwachte dood? Wat vond jij het grootste verschil?

Volg je mij al op FacebookTwitterInstagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (7)

  • Wat dapper dat je dit deelt.
    Bij een verwachte dood ben je er veel meer mee bezig, dat iemand er ‘straks niet meer zal zijn’. Het brengt zoveel emoties mee, eigenlijk begint de rouw al terwijl iemand er nog is.
    Terwijl alles stil staat gaat de tijd veel te snel. En het verlies komt alsnog te vroeg en blijft onwerkelijk en scherp. Ook al is er een verzachtende omstandigheid dat je dierbare nu rust heeft gevonden en geen pijn meer voelt. Dat is tenminste hoe ik het ervaar.
    Mijn man is afgelopen september geheel onverwacht overleden. Een gezonde, sportieve man van 32 en trotse papa van twee jonge meisjes die er van het ene op het andere moment niet meer is door een acute hartstilstand.
    En ik ervaar het ‘onverwachte’ weer heel anders dan jij het hebt ervaren. Elke dood is anders.
    Hier was geen boosdoener, geen ongeval, geen duidelijke oorzaak, geen voortekenen, geen ‘wat als’ gevoelens, want het was niet anders gelopen als hij dit of dat niet had gedaan. Hoe graag ik ook zou willen dat het anders was. Hoeveel meer ik hem ook gegund zou hebben. Hoe hoe hoe… het heeft geen zin.
    Ik zal nooit antwoorden krijgen op waarom zijn lichaam er opeens mee ophield, hoe vaak mijn omgeving er ook om zal blijven vragen (die hebben blijkbaar meer moeite met accepteren wat is, dan ik, hoe gek dat ook klinkt).
    Ik haal troost uit hoe goed we het samen hadden, hoe bijzonder onze band was, en dat ik bij hem was in zijn laatste momenten. Koester alle mooie momenten. En dat zijn er gelukkig heel veel. Zoveel dat ik hem eigenlijk nog altijd bij me draag.
    Vind het ook prachtig om te zien hoeveel onze meiden op hem lijken, steeds meer op hem lijken, al voel ik wel heel zwaar hoe oneerlijk en onwerkelijk het is dat hij er niet bij is om ze te zien opgroeien en opbloeien.
    De acceptatie is er, (ik kan er gewoon niet omheen, bij alles wat ik doe/zie/voel/etc wordt ik geconfronteerd met het gemis, dat hij er niet meer is)
    ondanks dat het als een klap kwam, maar het verlies en verdriet en de intense pijn zal ik altijd met me meedragen.
    Elke dag is een nieuwe en we maken er het beste van.

    Beantwoorden
    • Och wat heftig…zo onwerkelijk! Heel veel sterkte voor jou/jullie!

      Beantwoorden
  • Wauw wat een prachtige blog! Ik had tot oudejaarsdag 2016 nog nooit een onverwachts overlijden meegemaakt van iemand, totdat we die avond gebeld werden dat mijn opa was overleden. Wat je zegt kan ik wel heel erg herkennen, ik was op de uitvaart, maar het idee dat die voor mijn opa was, nee absoluut niet! Nu is het nog steeds dat het in vlagen voorbij komt dat ik het gewoon niet geloof en dat het niet waar kan zijn. Ondanks dat mijn opa de mooie leeftijd van 80 heeft bereikt, maakt dit verlies het niet makkelijker, wel anders wat je zegt.

    Beantwoorden
  • Knap en mooi tegelijk hoe je dit onder woorden brengt.

    Sterkte en een knuffel voor jou.

    Beantwoorden
  • Ik heb mijzelf deze vraag zoveel gesteld .. zou het verwerken van het verlies makkelijker zijn als je ‘weet’ dat iemand dood gaat? Mijn moeder overleed geheel plotseling toen ze net 49 was. Ik was pas 24. En nu 7 jaar later is het vaak nog steeds een leeg gevoel wat ik niet kan plaatsen. Dat gevoel hebben dat het nog niet af was herken ik zo .. heel veel sterkte met beiden verliezen! Liefs Patty

    Beantwoorden
  • Morgen is het precies een jaar geleden dat mijn oma is overleden aan kanker. Op een of andere manier heeft het me wel rust gegeven dat ik een soort van afscheid heb kunnen nemen van haar en dat e niet plotseling is overleden.

    Beantwoorden

Write a comment