Lifestyle

De meest bizarre dingen die ik meemaakte als verpleegkundige.

Bijna zeven jaar was ik verpleegkundige op de Cardiologie afdeling in het ziekenhuis. Na mijn diplomering (hbo-v) werd ik al snel aangenomen.
Ik had in de eerste instantie weinig ervaring met Cardiologie, maar al snel was ik er op mijn plek en vond ik de specialisatie maar al te interessant. In die zeven jaar heb ik naast fijne en mooie dingen ook heftige, bizarre situaties meegemaakt. En ik vertel je er graag over!

Servies door de kamer

Ik heb veel reanimaties meegemaakt, ongeveer een stuk of 10. Meestal lopen deze helaas niet goed af, ook al ben je al in het ziekenhuis. Zo ook voor een meneer waar ik tijdens mijn dagdienst de verantwoordelijkheid voor had. Hij lag op een zaal met drie andere mensen en ik begon mijn dienst met het schudden van handen om mijzelf voor te stellen.

Deze bewuste man lag in bed en ik gaf hem een hand. Direct daarna begon hij te gaspen (stokkende ademhaling) en begon weg te vallen. Ik drukte de noodbel in en al snel kwamen meerdere collega’s naar het bed.
Ondertussen had ik het bed al hoger gezet, de gordijnen dicht gedaan om zijn bed en was begonnen met reanimeren. Een collega belde de beveiliging die een reanimatie signaal zou sturen naar piepers van artsen en Intensive Care verpleegkundigen.

Binnen no time stonden er meerdere artsen, verpleegkundigen van het reanimatieteam en de Cardioloog zelf om het bed. Vol spanning hield de Cardioloog een echo apparaat tegen zijn borstkas en zijn hart pompte niet meer van zichzelf, maar nog iets door de reanimatie.
We zijn bijna een uur met deze man bezig geweest. Van schokken toedienen tot een naald in zijn borstkas naar zijn hart om te kijken of er misschien vocht om zijn hart zat. Het mocht niet baten, deze meneer overleed ter plekke.

De familie werd tijdens het reanimeren gebeld door een collega, of ze met spoed naar het ziekenhuis wilden komen. Eenmaal aangekomen waren wij na een uur net gestopt met reanimeren. De familie brak vanzelfsprekend.
Maar al snel veranderde dat in agressie en boosheid. De andere mensen van de zaal waren inmiddels elders ondergebracht en dat was maar goed ook. Een zoon begon servies van een kar te pakken op de gang en besloot deze kapot te gooien in de kamer van hun vader.

Narillend van de adrenaline tijdens de reanimatie belde ik de beveiliging dat het uit de hand liep. Twee man kwamen na een paar minuten de afdeling op en hielden een oogje in het zeil. We hebben de familie even uit laten ‘razen’ ten koste van wat servies.
Toen ze gekalmeerd waren en ze meegenomen werden door de Cardioloog om te praten kwam ik de zaal weer op. Het stond blauw van de rook en de familie had naast het kapot gooien van servies ook gewoon staan roken in de kamer…

Bloed tot op het plafond

Nog een reanimatie. Mijn collega haalde mij om mee te kijken bij een meneer die onlangs een bypass operatie had ondergaan aan zijn hart. Hij had meerdere omleidingen gekregen en mijn collega vond hem er niet goed uitzien.
Hij was bleek en klam, zijn bloeddruk laag. Dit kan wijzen op een bloeding en na een bypass operatie moet je er op bedacht zijn dat er een bloeding kan ontstaan in het hartzakje (tamponade). Dit is levensbedreigend, aangezien het hart dan geen ruimte meer heeft om te kloppen.

Eenmaal bij deze meneer gleed hij weg en was hij niet meer aanspreekbaar. Weer die noodbel, weer het reanimatiesignaal en een team van artsen en verpleegkundigen. Gezien zijn ingreep dachten we meteen aan een tamponade door de operatie. En dan is het niet alleen noodzaak om te reanimeren, maar ook om zo snel mogelijk het bloed uit het hartzakje weg te krijgen.

Hoe dat gebeurt? Juist, met een naald in je borstkas. Ter hoogte van je hart wordt een naald ingebracht tot in het hartzakje. Het bloed spoot letterlijk tegen het plafond, het raam en de gordijnen om het bed.
Tot een week erna vonden we nog spetters en vlekken op de kamer. De meneer heeft het helaas niet gered, ondanks al het denkbare wat wij deden.

Zoeken bij het tankstation

Nachtdiensten zijn bijzonder. Het is donker, stil en dat geeft een gezellig sfeertje. Bijzonder sfeertje ook. Maar nachtdiensten betekenen ook mensen die in de war zijn, niet kunnen slapen, zich niet goed voelen, etc. Ik had de zorg over de halve afdeling waaronder een oudere man met wat cognitieve stoornissen. Hij was vaak verward, begon te dementeren en spookte de hele nacht over de afdeling.

En ineens…waren we hem kwijt. Ondanks dat we de deuren dicht hadden gedaan. Zoeken op de afdeling, de hele vleugel en het hele ziekenhuis (met hulp van de beveiliging) mocht niet baten. Waar is hij?

De beveiliging ging buiten kijken, om het ziekenhuis heen. Na een aantal rondjes bleek meneer bij het tankstation te staan, naast het ziekenhuis. Hij kon weer veilig naar zijn bed worden gebracht en gelukkig is het goed afgelopen. Waar mensen nog meer gevonden zijn? In de kelder van het ziekenhuis, op andere afdelingen, bij de vijver in de buurt. Het kan niet gek genoeg.

Zwanger en agressie

Ik was zwanger van Sarah, zo’n 5 maanden. Ik werkte op dat moment nog gewoon mijn diensten en tijdens een avonddienst hadden we te maken met een zeer agressieve mevrouw. Zij had psychische problemen en was vaak agressief. Terwijl we haar moesten injecteren met een kalmerend middel schopte en sloeg ze alles om zich heen. Omdat ik zwanger was heb ik deze mevrouw overgedragen aan een collega.

Later had deze collega toch mijn hulp nodig, want deze mevrouw was ondanks de medicatie nog steeds niet te handelen. Ze had haar op moeten sluiten op de kamer uit veiligheid voor de rest van de afdeling. Ik zie nog zo de bebloedde vuisten tegen het raam. Het leek wel een beest. Gelukkig kwam de beveiliging snel met een paar artsen. Wat ben je dan ineens kwetsbaar als zwangere vrouw…

Beddendans

Verwarde mensen zijn in de nachtdienst geen uitzondering. Mannen die bang zijn dat de Duitsers komen en dus nog midden in de oorlog zitten. Oudere mensen die hun ouders zoeken…altijd heel verdrietig en intensief om te begeleiden. Een meneer staat mij nog goed bij. Die was niet te corrigeren en heb ik om de zoveel minuten uit bedden van andere mensen moeten plukken. Hij ging gewoon steeds bij een ander in bed liggen. Dat was de drukste nachtdienst ooit. Meneer steeds overal vandaan halen en geschrokken patiënten kalmeren die niet meer durfte te slapen.

Ik had het kunnen zijn…

Een man van een jaar of dertig had een aangeboren hartafwijking wat leidde tot flink hartfalen. Hij zat aan enorm veel medicijnen, ook via het infuus. Kon amper lopen en moest een streng zoutloos dieet volgen met een vochtbeperking. Oud zou hij niet worden. Tijdens zijn laatste opname werd duidelijk dat hij terminaal was. Dertig jaar, twee kinderen, een vrouw en terminaal ziek.

Voordat hij naar een hospice zou gaan had hij nog een wens: zwemmen met zijn kinderen. Stichting Ambulancewens kwam hem ophalen en bracht hem met zijn gezin naar een binnenzwembad. Hij heeft met hulp heerlijk met zijn gezin in het zwembad gelegen/gezeten. Niet lang daarna overleed hij in het hospice.

Zo, dat was een greep uit mijn loopbaan! Er zijn nog veel meer situaties die mij bij zijn gebleven. Misschien dat ik die ook een keer deel in een tweede deel!

Volg je mij al op FacebookTwitterInstagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (6)

  • Huilen dit… die vrouw…de bebloede vuisten… vreselijk om zo de weg kwijt te raken

    Beantwoorden
  • Als verpleegkundige maak je dingen mee die de ‘gewone’ mens niet meemaakt. Intense verhalen schrijf je. Dankjewel. Als collega-verpleegkundige kan ik ook zo ontzettend veel verhalen vertellen, het maakt ons leven rijk!

    Beantwoorden
  • Wel een beetje verontrustend dat er een week later nog her en der bloedspetters werden gevonden…

    Beantwoorden
    • Ik vind het meer verontrustend dat jij denkt dat ondanks een grondige schoonmaak inclusief chloor er geen spettertje meer kan worden gevonden in bijvoorbeeld de gordijnen.
      Overdrijven is ook een vak 😉

      Beantwoorden
  • Ik vind dit soort verhalen altijd zo interessant om te lezen!! DEEL 2! Ik ben voorstander! xxx

    Beantwoorden

Write a comment