Ooit gedacht dat een lichaamsdeel zoveel macht kon uitoefenen? Dat de onderste lip mij dwingt om een goede opvoedingsstrategie te kiezen?
Ik in ieder geval niet, maar toch is het zover. Ik heb het vandaan over DE lip. Sarah combineert deze graag met vochtige ogen en een zacht gesnik.

Van de één op de andere dag leek Sarah een pruillip te kunnen trekken. Af en toe spraken we Sarah lief, doch iets streng aan als zij iets deed wat in onze ogen niet goed was.
Dat kan variëren van de hond knijpen of in de ogen prikken, tot hondenbrokjes eten of iets pakken waar ze niet mee mag spelen. Wij zeggen dan heel rustig ‘doe dat maar niet, want…’ waarna er een prachtige, roze en glimmende onderlip tevoorschijn komt.
Naast deze prominente lip klinkt er ook een zacht meisjes-gesnik en verschijnen er wat tranen in haar ogen. Ze begint je aan te kijken met haar grote bruine ogen en je ziet haar denken: ‘waar heb ik dit aan verdient, ik ben toch zo lief?’

Ik heb geen flauw idee of moeder natuur dit expres heeft gedaan. En ook al is het zo, wat is de reden erachter?
Je wilt als ouders graag je kind opvoeden met de kennis over grenzen en leren accepteren dat niet alles zomaar mag. Dan zou moeder natuur roet in je opvoeding gooien met de pruillip.
Want al wil je nog zo graag dat je kindje naar je luistert…wie kan zo’n gezichtje nou weerstaan?
Tijdens het brood eten heeft Sarah een paar keer pertinent geweigerd te eten. Ik accepteer dat, want blijkbaar heeft ze er niet altijd zin in. Ze voelde zich ook niet lekker op dat moment. Maar toch probeer ik haar een paar keer wat brood te laten eten. Als ik vraag of ze toch een stukje wilt eten verschijnt DE lip. En ze kijkt vervolgens naar het plafond en dan weer naar de grond, gevolgd door haar beroemde snikken. Ik probeer mijn lach in te houden en film een stukje voor opa en oma.
Maar jemig, dit is nog maar een stukje brood. De uitdagingen worden straks vele malen groter en haar lip waarschijnlijk ook. Hoe ga ik die weerstaan?

Bij het zien van bovenstaande foto’s smelt ik weg. Als Sarah iets pakt wat niet mag (omdat het gevaarlijk is bijvoorbeeld) begint ze soms zelfs te huilen. Ook daar kan ik niet tegen. Mijn dochter huilen? Nee, ik wil haar altijd zien lachen, want dan weet ik dat zij gelukkig is en dat ik het goed doe. Huilen betekend ongemak en vervolgens begin ik te twijfelen aan mijzelf. Ik pak haar op en begin haar heel hard te knuffelen. Het is gelukkig snel weer goed, tot ze weer iets op het spoor is en ik haar weer zal moeten corrigeren. Je begrijpt wel, er wordt hier heel veel geknuffeld.
Ik zal toch sterk in mijn schoenen moeten blijven staan wil ik niet de verkeerde keuzes maken. Het toch accepteren van iets waar ik eigenlijk niet achter sta is niet juist. Sarah heeft er weinig aan, wij ook. Maar stiekem smelt ik weg van binnen en moet ik mij echt inhouden als ik dat koppie zie vertrekken. Help!

Moet jij je ook wel eens inhouden om niet overstag te gaan door de blik van je kindje? Wat doe je om voet bij stuk te houden?