Je huis hoort vertrouwd te zijn. Je weet alles te vinden en de sfeer is zoals altijd: veilig. Toch heb ik dat niet ervaren toen ik vorig jaar uit het ziekenhuis kwam. Ik omschrijf de eerste 24 uur thuis.

Maandagmiddag mocht ik na de MRI scan van mijn hart, met ontslag. Het weekend daarvoor was ik al met proef verlof geweest en heb ik een beetje kunnen ervaren hoe het is om weer thuis te zijn. Ik vond het heerlijk, maar er zat ook een nare bijsmaak aan. Vooral de eerste 24 uur, van vrijdag op zaterdag viel heel erg tegen.

Vrijdagmiddag mocht ik dus met verlof om te kijken hoe het ging thuis. Ik pakte een tas in, maar liet de meeste spullen achter op mijn kamer in het ziekenhuis. Daar zat ik dan, in een rolstoel omhult in een dikke broek en trui. Daarover een jas, gecombineerd met een lijkbleek gezicht. Ik vergeet nooit meer het moment dat de deuren van het ziekenhuis open gingen en ik ineens de wind voelde, de buitenlucht rook en de mensen om mij heen zag lopen. Het opsnuiven was fijn, die frisse lucht had ik vier weken niet geroken. De wereld stond voor mijn hele gezin stil de afgelopen weken, maar eigenlijk is hij gewoon doorgegaan. Bizar.
Onderweg in de auto keek ik mijn ogen uit. Alles was groen, de blaadjes en bloemen kwamen aan de bomen en struiken. Auto’s raasden voorbij alsof er niets gebeurd was. Hebben mensen dan niet door wat wij zojuist hebben meegemaakt? Waarom stoppen ze niet even om ernaar te vragen? Waarom rijden ze door zonder op te merken dat ik er nog ben?

Eenmaal thuis was het een opgave om van de auto naar de voordeur te lopen. Die afstand had ik de dag ervoor kunnen oefenen met de fysiotherapie. Maar toen met rollator, nu zonder. Ik opende de voordeur en er komt een hond aangelopen. Ze ruikt aan mij en deinst geschrokken terug. Ik zag dat ze in de war was en niet helemaal goed weet wat er aan de hand was. Ze was niet zichzelf de afgelopen weken en misschien had ze verwacht dat ik niet meer terug zou komen.

Die avond lig ik weer in mijn eigen bed. Het bed waar ik al weken in hoor te liggen met mijn roze wolk boven mij. Dit huis wat van mij is, voelt raar. Ik ben zojuist ontsnapt uit een boze droom en nu ben ik hier. Naast mij staat een wiegje met een kindje van een maand oud die ik niet ken en waarvan ik zojuist voor het eerst haar luier heb verschoond. Een flesje maken moet ik nog leren en ook haar huiltjes herken ik niet. Zij kent mij niet en ik ken haar niet en nou liggen we samen op een kamer waar ik mij nog niet echt veilig voel. Geen verpleegkundige of arts die ik kan roepen als er wat is.

De hele sfeer rond die nacht en dag was raar, beangstigend. Waarschijnlijk omdat er teveel gebeurd was de voorgaande weken en dit besef er nog niet was. Dit huis suggereerde dat de wereld gewoon door is gegaan, ook zonder mij. En dat was ook gebeurd als ik er niet meer terug was gekomen. Maar alles stond er en rook nog net zoals ik het vorige maand achter had gelaten toen ik op de fiets mijn bloeddruk liet controleren op de poli. Toch voelde het bizar raar, die eerste 24 uur. Gelukkig is dat gevoel van ’thuis’ en het vertrouwen in mijn lijf langzaam weer teruggekomen.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?