Het lijkt een zware ingewikkelde zin. Maar het enige wat zwaar weegt is pessimisme zelf. Of toch niet? We doen altijd ons stinkende best om zo positief mogelijk te leven.
Optimisme, daar kom je verder mee. Toch heeft pessimisme zijn aantrekkingskracht. Hoe dat zit vertel ik je vandaag ik dit artikel.
Geen haar op mijn hoofd dat mij laat geloven dat je nooit negatief mag zijn. Wie heeft dat ooit verzonnen? Het lijkt zo geweldig om die positiviteits-goeroe uit te hangen.
Vooral je omgeving prijst je de lucht in als je na diepe dalen op het topje van de berg blijft staan.
Het klimmen is opzich al een sport, er blijven staan bijna onmogelijk. Het is een illusie. Soms verlies je je evenwicht en kun je niet anders dan even van dat topje af vallen.
Maar waar komt die drang toch vandaan om altijd maar te schijnen? Altijd maar het toneel op te komen met een glimlach? Uiteindelijk doe je het voor jezelf, want hoe je het ook bekijkt, je zult verder moeten en dat doe je vooral door zo positief en happy mogelijk te leven.
Je maakt het jezelf makkelijker als je de dag met open armen ontvangt. Activiteiten die je onderneemt zijn leuker als je ernaar uitkijkt in plaats van er tegenop ziet. Negen van de tien dagen lukt het mij ook om de dag te starten met een lach en af te sluiten met een goed gevoel. Maar het kan gewoon niet altijd.
In je eigen vertrouwde coconnetje kruipen en mokkend en klagend de dag doorbrengen. Soms is het zo fijn en het voelt zo vertrouwd.
Soms merk ik aan mijzelf dat ik een ‘klaagdag’ in moet lassen. Dan doe ik even niet mijn uiterste best om de zon te zien schijnen, om te genieten van alles om mij heen en pure positiviteit uit mijn poriën te persen.
Het kan nou eenmaal niet altijd en eerlijk is eerlijk; het is soms ook gewoon even lekker om negatief te zijn en jezelf heel zielig te voelen. In plaats van te shinen op die berg, lig ik liever even onzichtbaar in dat dalletje. Nadenken over wat was, wat is en wat komen gaat.
Het herbeleven van momenten, het balen, het voelen, vragen stellen met als onderwerp ‘waarom’. Tevens geeft het pessimistisch zijn mij een gevoel van rust.
Ik hoef even niet mijn best te doen om optimistisch te zijn. Want laten we eerlijk wezen; positief worden, zijn en blijven kost verrekte veel energie.
Ik weet wat er op die berg te zien is en dat het altijd de moeite waard is om er weer op te klimmen. Hoe vaker je klimt, hoe makkelijker en getrainder je wordt. Op het topje van de berg staan en genieten van je uitzicht is nog altijd 1000 keer beter dan je uitzicht in dat dalletje. Dat zorgt ervoor dat de goede dagen het altijd winnen van de slechte dagen.
Mocht het gaan regenen, dan blijft er namelijk water in dat dalletje staan.
Op het topje van de berg zul je nooit natregenen, hoe hard het ook plenst. Dus wees maar niet bang dat ik liever een halfleeg glas op tafel heb dan een halfvolle.
Een dag niet gelachen is ook een dag overleefd. Onthoud dat.
Comments (4)
Wat een mooi stukje is dit! (en ik moest erg lachen om het plaatje…)
Dank je wel!
[…] te zijn om al het leuks van een dag in te zien. Ik schreef er ooit al eens over in een eerdere blogpost: de aantrekkelijkheid van pessimisme. En pessimistisch zijn is soms even zo fijn, dat het mij niets […]
[…] hele tijd terug beschreef ik in een artikel de aantrekkelijkheid van pessimisme. Soms kun je niet anders, soms wil je niet anders dan […]