Negen jaar geleden zagen we elkaar voor het eerst. Kleine en grote vonken sloegen over en niet lang daarna spraken we af voor een eerste echte date. Vandaag, 26 mei, zijn we officieel negen jaar samen. Negen jaar…bijna een derde van mijn leven. En niet alleen ben jij mijn man en de vader van…ook ben jij mijn paraplu en mijn regenpak. Het muurtje waarachter ik kan schuilen.

En zo overleefden we in die negen jaar een hoop regen- en onweersbuien. Een uitzending, verhuisstress, overleden oma’s, drie miskramen, werkloosheid, een spannende zwangerschap, een ‘bijna tot de dood ons scheid’ moment, arbeidsongeschiktheid, depressie en het verlies van mijn broer (en eigenlijk ook jouw broer).
Telkens dachten we onze portie wel te hebben gehad, maar er werd nog meer bij geschept. Onze paraplu’s waren niet altijd even sterk en leken soms bijna te bezwijken aan de storm en de rukwinden, maar toch bleef er altijd genoeg stof over zodat we droog bleven.

Soms denk ik na over hoe ons leven zou zijn geweest met alleen de wind in de rug. Allebei een fijne baan, een gezond lijf, hoeveelheid kinderen naar wens en een zorgeloos bestaan. Geen verdriet om uit het leven gerukte familieleden en geen kasten vol pillen.
Dat klinkt zo aantrekkelijk maar tegelijkertijd vraag ik mij af of dat inderdaad tot meer geluk zou leiden. Ik denk namelijk van niet. Geluk hangt niet af van de hoeveelheid wind in de rug, maar van alle stiltes die je ervaart tijdens en na de storm. Het feit dat je beseft dat de kleine dingen er toe doen en dat je daadwerkelijk voelt dat de zon schijnt, het genieten van elke dag en het leven leven. Zouden we dan ook doen als alles zo vanzelfsprekend was?

In voor- en tegenspoed sta je naast mij, achter mij en voor mij. Nooit heb je getwijfeld aan mij en ons. Of aan het feit of we iets wel of niet aan zouden kunnen. Het enige wat je deed was mijn hand vastpakken en mij meenemen naar de juiste plek. Proberen een droog plekje te zoeken, de paraplu hooghouden en op de tast zochten we naar het einde van de tunnel.
Mappen of landkaarten hebben we niet (meer) nodig, samen vinden we de weg, hoe lang het ook duurt om die weg te vinden. Als een echte zorgzame man zet je je eigen zorgen opzij om die van een ander weg te nemen. Kijk uit, want je eigen zorgen zijn minstens zo belangrijk.

Negen jaar later en ik typ een soort ode aan jou op de computer, op mijn eigen blog. De wind gaat langzaam liggen al voel ik hem nog steeds. Nooit had ik gedacht dat ik na al die jaren hier zou zitten, met aan de andere kant van de muur een halfje jou en een halfje mij. Iets wat ons voor altijd zal verbinden.
Een meisje die steeds maar weer voor zonneschijn zorgt tussen de buien door en ons opwarmt. Een klein mensje waarvan ik zo had gehoopt er meer van te kunnen creëren. Ik weet dat het jou ook zo ontzettend veel pijn doet dat het niet kan, maar ik weet ook dat Sarah jouw alles is en dat jij de allerbeste sterkste, stoerste en liefste papa bent voor haar. En dat is wat telt.

Ik kan wel zeggen dat het ons allemaal sterker heeft gemaakt. Wij zijn daadwerkelijk een ‘winning team’ geworden met ballen. Bijna staan we met open armen klaar om nog meer over ons heen te krijgen, omdat we toch wel weten dat we er weer bovenop komen. ‘Kom maar op, niks krijgt ons klein’. En zo is het.
Samen vegen we die laatste druppels weg en ook al kan het weer een keer regenen, we weten nu hoe we zo droog mogelijk blijven. Dank je wel daarvoor.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?