Na een maand in een ziekenhuisbed te hebben gelegen was het zover; ik kwam langzaam weer uit bed en zette mijn eerste stappen met een rollator. Ook thuis liep ik buitenshuis met dit handige karretje. Want dat is ie. En nee, niet alleen voor oudere mensen.

Na 4 weken in bed te hebben doorgebracht waarvan 1 week in slaap, waren mijn spieren verdwenen. Wist je dat je spiermassa na twee weken in bed liggen al met 25% is afgenomen? Ik ben dus ongeveer de helft aan spiermassa kwijtgeraakt in die periode. En dat heb ik gemerkt ook…

Ik begon op een zondagochtend met het zitten op de rand van het bed. Alleen het veranderen van lichaamshouding was al vreemd. Bijna een maand lang lag ik horizontaal, nu neem ik ineens en verticale houding aan en dat merkte ik goed. Zo slap als een vaatdoek zat ik op de rand van het bed. Mijn voeten en benen tintelden, alsof er eindelijk weer bloed doorheen stroomde. De volgende dag kwam de Fysiotherapeut weer langs. Ik mocht gaan uitbreiden met mobiliseren en dat hield in: van bed naar de stoel. Ik kreeg een lomp looprekje waar ik eigenlijk niet goed mee overweg kon. Voor het looprekje heb je om je heen vrij ruimte nodig, maar er stonden stoelen, een nachtkastje en soms ook nog een postoel. Ook het looprekje kon ik moeizaam optillen omdat ik simpelweg geen spierkracht in mijn armen had. Toch lukte het mij om van bed naar de stoel te komen en aan het eind van de dag van bed naar het toilet (10 stappen). Man wat was ik trots maar jeetje…dit was zo zwaar.

De verpleging heeft mij echt op sleeptouw genomen en begon streng te worden op een leuke manier. Nou mevrouw Boekhouder, zullen we een stukje over de gang lopen? Inmiddels was ik de trotse eigenaar van een rollator waar het lopen beter mee ging dat met het rek.

Ik heb het originele filmpje gefilmd vanaf de computer met mijn telefoon, aangezien de verpleging anders herkenbaar in beeld zou komen.

En daar ging ik, stapje voor stapje richting de gang van de afdeling. Mijn benen en voeten voelden zwaar, waardoor ik mij steeds moest concentreren om beide voeten goed op te tillen. Bezweet kwam ik terug. Van de inspanning, maar ook nog van alle hormonale veranderingen na de bevalling. Drijvend zwom ik het bed weer in.

Nog een dag later ging ik met de fysiotherapie voor het eerst traplopen. Geen hele trap, maar een paar treden. Easy dacht ik nog, want dat verleer je niet. Maar het gaat niet om het verleren, maar om je benen die geen spieren meer hebben. Mijn matras had weken lang al mijn spieren opgegeten. De eerste trede voelde als een marteling. Hoe kan dit? Waarom lukt het mij bijna niet om één trede te nemen? Er volgde nog een tree en nog één. Toen was het genoeg. Viel dat even tegen! Voordat ik naar huis zou mogen moest ik een trap op en af kunnen. Gelukkig is mij dat binnen een paar dagen gelukt. En een spierpijn dat ik had…

Ik mocht op een gegeven moment naar huis en kreeg als advies mee om thuis ook een rollator te huren. Dat was even slikken, want hoe gaat dat eruit zien?Een dag later stonden we bij de thuiszorgwinkel en werd ik geholpen door een enthousiaste mevrouw die lyrisch was over het nieuwe model dat ze mij kon meegeven.
Het zag eruit zoals ik dacht dat het eruit zou zien; gek en vreemd. Man met kinderwagen en pas bevallen vrouw die erachter aan slentert met een rollator. Ik hoorde de mensen al denken ‘die heeft vast een heftige bevalling gehad, of flinke bekkenproblemen’. Kinderen op het voetbalveld keken mij vreemd aan. Maar eigenlijk boeide het mij niet zoveel, want ik kon op een gegeven moment een rondje in de straat. En handig was het rekje op de rollator, ideaal om je handtas in te deponeren.
Toch was ik blij dat ik mijn karretje weer terug kon brengen naar de thuiszorg winkel en ik de rondjes in de straat zonder hulp kon lopen.

De lessen die ik heb geleerd: ik roep niet meer zo makkelijk als verpleegkundige ‘kom meneer/mevrouw, we gaan een stukje lopen’. Ik weet nu hoe zwaar het kan zijn, maar ook hoe belangrijk het is dat iemand jou op sleeptouw neemt. Ook moet je soms niet teveel stilstaan bij wat mensen zullen denken. Laat ze maar praten of denken, zij hebben niet zo’n prestatie geleverd waar ze nu zo trots op kunnen zijn.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?