Ik mag zo ontzettend dankbaar zijn dat ik nadat ik chronisch ziek werd, geen vrienden ben kwijtgeraakt. Sterker nog, ik heb er juist meer bijgekregen.
Wel merkte ik dat je wereld alsnog wat kleiner wordt, onder andere doordat ik niet meer kan werken en niet echt meer op pad ging alleen.

Zoek iets waarmee je in contact staat met mensen

Ik ben nu bijna vier jaar arbeidsongeschikt en naast dat het een heftig feit is, is het meteen een valkuil wat betreft je sociale contacten.
Je spreekt veel collega’s niet meer zoveel, komt minder in contact met bijvoorbeeld klanten of patiënten. Hierdoor kan je wereld ineens een stuk kleiner worden.

Om toch in contact te blijven met mensen en om mij nuttig te blijven voelen ben ik meer gaan bloggen. Verhalen delen, taboes doorbreken. Lotgenoten en lezers zoeken contact en dat is het fijnste van het bloggen. Interactie vindt overigens ook veel plaats op social media. Alhoewel het geen persoonlijke verhalen of recepten bevat, probeer ik wel veel herkenning en echtheid te plaatsen op Instagram of Facebook. En daardoor ontstaat er vervolgens ook weer interactie.
Sommige contacten zijn zo dierbaar geworden dat ik mensen ook in het ‘echt’ heb leren kennen en veel vrienden erbij heb gekregen. En onthoud: steek energie in fijne en goede vriendschappen. Ze zijn onmisbaar

En dan nog een tip om je sociale contacten uit te breiden: een hond! Een hond zorgt ervoor dat je elke dag een paar keer buiten komt en dus mensen tegenkomt. Vroeger had ik geen zin in een praatje en zou ik zijn omgedraaid, nu zoek ik juist contact met mensen die ook hun honden uitlaten. Het zorgt vaak voor de leukste praatjes en Pip vindt het ook geweldig om andere honden te ontmoeten.

Met de stoute schoenen de drempel over

Vorige week reisde ik sinds lange tijd voor het eerst weer met de trein. Alleen.
Ik ging naar Rotterdam voor een benefietavond waarvoor ik was uitgenodigd. Nadat ik had opgezocht hoe ik er kwam heb ik direct ‘ja’ gezegd. Niet nadenken, gewoon de stoute schoenen aantrekken en die drempel over.

Ik rijd al jaren geen auto meer. Eerst omdat ik vervelende ervaringen had yijdens mijn rijlessen en later omdat ik veel medicatie gebruik die mijn reactievermogen kunnen verminderen. Op de fiets merk ik al vaak dat het veel energie kost om op te letten en mij te concentreren, laat staan in een auto.

Maar gelukkig hebben we het openbaar vervoer en dat ging overigens prima vorige week. Ik, alleen met de trein. Alleen naar het theater lopen richting een event waar ik eigenlijk niemand kende, op een paar mensen van social media na. Maar ik deed het! En het smaakt naar meer en vaker, want het is gewoon heel fijn en gezellig ook al reis je alleen.
Er komen vast nog meer events aan en dan springt Geer gewoon in de trein alsof ik al jaren niets anders doe.

Elke dag buiten

Ik vind het vreselijk om een hele dag binnen te zitten, maar soms is het niet anders als mijn energie weg is.
De muren komen na zo’n dag wel op je af en de enige mensen die je spreekt zijn je kind en/of partner. En ook al kan ik soms niet anders dan op de bank hangen, een rondje met Pip of even naar de winkel maakt al veel verschil.

Een abonnement bij de sportschool kost tegenwoordig niet meer zoveel en is goed voor lichaam, geest en sociale contacten (mits je gaat uiteraard;)) Ook al ga je eens per week, je hebt aanspraak en ziet mensen.
En dus is het aan te raden om elke dag toch even buiten te zijn, al is het een kleine wandeling of een boodschap.

Merk jij als chronisch zieke dat je wereld al snel klein kan worden?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?