Lifestyle Mama Random

Chronisch ziek en een pup in huis. Gaat dat wel samen?

‘Het is alsof je weer een baby in huis hebt’ hoor en lees je vaak over puppy’s. Een intensieve klus dus. Inclusief opvoeden, zindelijk maken en verzorgen. En dat is het inderdaad: een flinke klus! Maar net als bij kinderen krijg je er zoveel voor terug. Hoe gaat het eigenlijk met een pup in huis terwijl ik mijn energie moet verdelen? En hoe gaat Sarah om met Pip?

Investeren

Een pup in huis betekent veel tijd investeren in de opvoeding. De basis wordt tenslotte in de eerste weken gelegd en kan een hoop opleveren op oudere leeftijd. Naast het verzorgen (uitlaten, eten en drinken) moet een pup zindelijk worden, uitgelaten worden en regelmatig lekker kunnen spelen en ravotten.

De eerste weken ben je vooral in de weer met trainingsmatjes te vervangen, ongelukjes op te ruimen en je hond te leren wat wel en niet mag. Dit gaat de hele dag door en kost een gezond persoon al energie, laat staan iemand die chronisch ziek is. Het scheelt dat deze intensieve periode niet eindeloos duurt en dus goed te overzien is.

Creatief zijn is ook een ‘geheim’ om met minder energie toch een pup tevreden te houden. Wanneer mijn lijf overdag aangeeft dat een wandeling buiten teveel is, dan is spelen en ravotten in de tuin een goede oplossing. Of een spel met touwtrekken wanneer je zelf op een bank of stoel zit. Ook verstoppen we regelmatig snoepjes zodat Pip uitgebreid haar neus kan testen zonder dat ik daar veel energie aan kwijt ben.

Verdelen

Wat veel energie scheelt is het kunnen verdelen en het afwisselen van taken. Zo ervaar ik niet de hele dag door de drukke momenten, maar kan ik de boel de boel laten wanneer het even niet lukt.
Het is dan wel van belang dat je goed op elkaar bent ingespeeld en blijft communiceren. Ook wat betreft regels en opvoeden, want consequent zijn is the key!

Giorgio loopt in de ochtend een rondje om 6.00. Tussen de middag wandel ik met Pip en rond etenstijd gaat Giorgio weer met haar wandelen. Nu ze tien weken is mag ze 10 minuten wandelen per keer, dus dat is nog niet zoveel. Wanneer ze groter is kan ze lange wandelingen maken en kunnen we bijvoorbeeld ook heerlijk naar het bos.

Ook al zullen er dagen zijn dat het mij niet lukt om uitgebreid te wandelen met Pip, ik probeer elke dag wel met haar naar buiten te gaan. Voor haar goed, voor mij goed. En ze krijgt echt genoeg aandacht en beweging, daar letten we goed op!
Kortom: wanneer je de taken kunt verdelen en kunt afwisselen is een pup in huis echt wel haalbaar wanneer je niet altijd de energie hebt.

Kinderen en puppy’s

Pip is niet meer weg te denken in huis, ook niet voor Sarah. Ze is maar wat blij en trots dat er nu een huisgenoot bij is gekomen! Ze voelt zich verantwoordelijk voor Pip en dat vindt ze fijn. Ze wil meehelpen met eten en drinken geven, opvoeden en uitlaten.
Spelen vindt ze overigens nog heel erg spannend aangezien Pip vaak overal in wil bijten. Ook in handen, voeten, benen en sokken. En dat is voor Saar heel begrijpelijk best eng.

We leren haar om rustig te blijven als Pip een beetje wild doet en aan het happen is. Dit pakt ze steeds beter op. Ook zorgen we ervoor dat Pip genoeg speeltjes en spullen heeft waar ze wel in mag bijten.
Het afleren van bijten heeft geen zin en werkt zelfs averechts. Puppy’s moeten leren wanneer ze mogen bijten en hoe hard/zacht. Al snel merkten we dat ze met spelen een stuk harder in de speeltjes bijt dan in onze handen.
Dit moet ze gewoon leren. Wanneer je het bijten gaat afleren leert een hond nooit hoe hard of zacht ze moet bijten en kan ze op latere leeftijd iemand flink hard bijten.

Gelukkig gaan puppy’s vanaf een week of 12 al minder bijten en daar kijken we ook best wel naar uit. Vooral wanneer ik naar mijn handen kijk…Komt goed! Het is bovenal zo gezellig en ze is niet meer weg te denken <3

Volg je mij al op FacebookTwitterInstagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (4)

  • Geweldig zo’n pup. Ik wil er ook heel graag één maar het gaat niet samen met mijn chronisch ziek-zijn. Jij hebt het over ’s morgens, tussen de middag en rond etenstijd wandelen? Maar met een pup moet je veel vaker naar buiten, hoe doe je dat? Die moeten héél vaak plassen en elke keer moet je dan weer naar buiten, kan wel 10 x op een dag zijn (wij hadden bij mijn ouders thuis altijd honden).
    Bovendien heeft een Labrador veel beweging nodig dus dan zal je vriend er toch ’s morgens en ’s avonds lang mee moeten gaan wandelen als het jou niet lukt, als Pip wat ouder is. Als dit voor jullie werkt, super. Helaas kan het hier niet, het zou zoveel vreugde brengen.

    Beantwoorden
    • Klopt Pip moet veel vaker plassen. Tussendoor gaat ze ook gewoon de tuin in en we trainen met trainingsmatjes binnen.
      Wanneer ze groter is heeft ze veel beweging nodig. En dat gaat helemaal goed komen, want gekukkig sta ik er niet alleen voor 😉

      Beantwoorden
  • Wij zijn gastgezin voor Hulphond Nederland. Ondanks mijn chronische ziekte (fibromyalgie) voeden wij nu voor de derde keer een pup op. Vanwege pijnklachten en chronisch vermoeidheid moet ik met name mijn energie verdelen. Zoals vandaag ga ik zo met Meike (dat is de pup die we nu hebben) naar de collectieve training van de stichting. Ik plan dan vanmiddag: Niets. 😉 Als de pup net in huis in huis, ben je inderdaad heel druk met het zindelijk maken. Mijn man doet de nacht en het hondje als hij thuiskomt. Gelukkig slapen pups ook veel, vaak viel ik in slaap als de pup ook lekker lag te slapen. In de jonge puppytijd weet ik dat het heel druk is, ik richt me dan alleen op de pup en de ‘basis’ in het huishouden. Meike wordt 4x per dag uitgelaten. 2x een grote wandeling en 2x een kleinere. Daarnaast zijn wij veel aan het trainen met haar. Gek genoeg dacht ik ook dat dit niet te combineren viel met mijn chronische ziekte. Dat doet het dus wel: Ik krijg meer energie, juist doordat ik veel buiten ben, ik kan langer lopen en heb een betere conditie. Ook heb ik veel leuke (en soms minder leuke) gesprekken en wordt mentaal en fysiek uitgedaagd. Meike is een Labrador en hulphond in opleiding, zij moet dus meer worden uitgedaagd. Maar een een hondje van kleiner formaat heeft minder lange wandelingen nodig. Ik ben er van overtuigd dat juist als je chronisch ziek bent, een huisdier iets voor je kan betekenen. Oh, nog even als toevoeging: Ik ken een gastgezin met een beperking die in haar eentje (!) in totaal drie aspirant-hulphonden heeft opgevoed. Als zij langer met de hond ging wandelen gebruikte zij haar scootmobiel. Gelijk een goede oefening voor de hond, die in de toekomst wellicht ook aan de scootmobiel of rolstoel moet lopen.

    Beantwoorden
    • Hey wat leuk dank je wel voor je reactie!

      Beantwoorden

Write a comment