Dat de toekomst er vaak anders uitziet dan je voor ogen hebt snapt iedereen wel. Niets is vanzelfsprekend, ook je gezondheid niet. Tot twee jaar terug dacht ik daar niet zo over na, ik zag meer een oneindig leven voor me en een lijf dat pas zou aftakelen als ik een tachtigjarige oma was van 5 kleinkinderen. Maar dat liep anders.

Vorige week kreeg ik voor het eerst de vraag of ik bang was voor de toekomst. Voor het feit dat mijn lijf gekke dingen uithaalt waar ik geen invloed op heb. Voor achteruitgang, aftakeling of hoe je het ook wil of moet noemen.
Ik schrok er een beetje van, want waarom zou ik bang moeten zijn? Oh ja, ik ben niet meer onverwoestbaar en ik ben chronisch ziek. Omdat ik er nooit over nagedacht had wist ik er ook geen antwoord op. Misschien is het eng om erover na te denken of een gevalletje ‘kop in het zand?’De afgelopen week zette de vraag mij wel verder aan het denken en kan ik misschien nu wel antwoord geven. Ben ik bang voor de toekomst?

Het Antifosfolipidensyndroom en de bloedverdunners.

Er zijn twee dingen aan mijn lijf waar ik onzeker over kan zijn als het om de toekomst gaat. Ten eerste dat Antifosfolipidensyndroom, dat mij bijna om zeep heeft geholpen. Doordat ik nu bloedverdunners slik en goed in de gaten word gehouden heb ik er vertrouwen in dat het niet zo snel terugkomt. Ook denken ze dat de escalatie van de aandoening na mijn bevalling te maken had met de zwangerschapshormonen.
Het schijnt dat deze auto-immuunziekte kan reageren op hormonale veranderingen. Die zwangerschapshormonen heb ik niet meer in mijn lijf, wat de kans op terugkeer heel klein maakt. Ook het feit dat een nieuwe zwangerschap is afgeraden geeft een stuk zekerheid. En voordat ik zwanger raakte had ik nooit complicaties van het syndroom. Wat dat betreft geeft mij dat genoeg vertrouwen. Wat mij in de toekomst eventueel wel onzeker kan maken zijn de bloedverdunners. Hoe ouder je wordt, hoe meer kans je hebt op vervelende bijwerkingen. Je moet dan vooral denken aan bloedingen. Bloedingen in de hersenen, maag of darmen.

Mijn bikkelhartje.

Mijn hart is niet meer dat van een jonge vrouw, maar meer van iemand rond de 70. Hoewel de pompkracht de afgelopen keren steeds iets verbeterd was, geeft dat toch een beetjje onzekerheid. Ik hoop natuurlijk dat mijn hart over een aantal jaar nog iets verbeterd is in kracht, maar herstellen zal het niet.
Naarmate je ouder wordt neemt de pompkracht van je hart weer verder af dus de vraag is dan waar ik eindig.  Ook gebruik ik nu plasmedicatie waar mijn nieren heel goed op reageren, de nierfunctie blijft stabiel. Maar ik heb jonge nieren en dat zal niet voor altijd zo blijven. Hier geldt weer: hoe ouder je wordt, hoe groter de kans op complicaties. Soms is de balans hart en nier zoek en wordt het een kip-ei spelletje. En vaak loopt dat niet goed af.

SLE.

Driemaal is scheepsrecht, want er speelt ook nog iets anders mee: SLE. SLE kan ontstekingen geven aan gewrichten, maar ook aan organen. Longvliezen, nieren, lever, hart(kleppen) kunnen allemaal ontstoken raken met als gevolg minder goed werkende organen of hartproblemen.
Voor nu is de aandoening redelijk rustig en ervaar ik alleen pijnlijke gewrichten en vermoeidheid. Maar hoe moe ben ik over pakweg 20 jaar? Ervaar ik dan nog meer beperkingen dan ik nu ervaar? Wat kan ik dan nog allemaal en wat niet?

Sarah zien opgroeien.

Ook voelt het onzeker als het gaat om Sarah. Ik hoop zo dat ik haar kinderen ook een stuk zie opgroeien, haar zie trouwen of naar haar diploma uitreiking kan gaan. En dát ik dat zal meemaken geloof ik wel en zie ik ook positief, maar op welke manier voelt onzeker.
Dus: bang ben ik niet, want angst geeft stress en angst brengt je nergens. Maar onzeker ben ik soms wel en dan vooral over het ouder worden. Hoe is mijn hart over 30 jaar? En zijn de bloedverdunners dan nog wel veilig?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?