Lifestyle Mama

Ik brul ook snot. Wat is er toch gebeurd met mij?

Sarah begint te huilen. Ze heeft haar hoofd heel hard gestoten tegen de muur bij de bank. Liefdevol neem ik een bijna ontroostbaar snikkend meisje in mijn armen. En dan begin ik ook. Ik brul met haar mee. Net zo lang tot we elkaar een beetje beduusd aankijken. Wat is er aan de hand?

Wat is er met mij gebeurd? Ik was ooit zo nuchter en kon zelfs niet huilen bij een geweldig verdrietige A film op televisie. Ik vond al die tranentrekkers maar overdreven en keek vaak strak voor mij uit richting beeldbuis onder het genot van neuzen die gesnoten werden.
Ik was hard, want de wereld was dat ook. En misschien had ik ook moeite met het durven tonen van mijn emoties. Ja, ook dat.

Het is begonnen na een janksessie bij de huisarts en psycholoog. Mijn ooit zo nuchtere ik besloot dat het toch eens tijd werd om aan de bel te trekken, ruim een jaar geleden. Doorzettingsvermogen is een top eigenschap, behalve als het je om zeep helpt. Na mijn neus te hebben gesnoten terwijl ik snikkend in de stoel van de psycholoog zat, is er een schakelaar omgezet of een knopje ingedrukt.
Niet dat ik de hele dag de jankende huisvrouw uithang, maar al regelmatig heb ik mijzelf erop betrapt dat ik in huilen uitbarst wanneer Sarah verdrietig is.
Het maakt niet uit wat de reden is, als haar tranen komen brul ik net zo hard mee. Als twee huilende vrouwen brullen we het snot uit onze neus waarna we rood gevlekt het snot snikkend wegvegen. Soms aan haar mouw, soms aan die van mij. Ik snap Sarah, maar zij snapt mij niet. Waarom huilt mama? ‘Mama is er? Mama drietig?’

Dat weet mama zelf ook niet. Sowieso weet ik niet waarom ik veel sneller huil dan vroeger. De ultieme test was natuurlijk All you Need is Love met kerst. Na de zieke opa die zijn kleinkind weer zag hield ik het niet meer droog. Nuchter? Wie…ik? Dit is hartstikke zielig, kijk nou! Bij alle verhalen die voorbijkwamen voelde ik emotie. Soms met snot, soms zonder snot.
Maar hoe dan ook: zo nuchter als ik was, zo labiel kan ik nu zijn.
Zal het iets te maken hebben met je vruchtwater ofzo? Zodra je voor het eerst vruchtwater in je lijf hebt gehad komt het voortaan om het minste geringste via je traanbuizen naar buiten. Alhoewel…het blijft niet bij een mooi traantje. Nee, er is sprake van gebrul. Met vloeibaar snot, zoals ik al schreef.

Iets met toegenomen inlevingsvermogen en het besef waar het eigenlijk wél om draait in het leven. Het leven gaat niet om stoer zijn, om je nuchtere kijk of je geheven hoofd en rechte schouders. Het gaat om ervaren, voelen, jezelf durven te zijn en je emoties durven te tonen aan de rest van de wereld.
Om zorgzaamheid, het gevoel van trots, je zorgen maken en het feit dat er plek is om verdrietig te mogen zijn. Kinderen maken blijkbaar een hoop in je los, bovenop die aambeien en urineverlies.

Ik ben labieler geworden, want het leven is dat ook sinds een paar jaar. Mijn ooit zo nuchtere hoofd begaf zich in een leven waar niets ergs gebeurde. De enige waar ik verantwoordelijk voor was, was voor mijzelf. Er was geen reden om aan te nemen dat iets fragiel kon zijn. Huilen doe ik niet, tenzij er iets heel erg gebeurd.
Mijn leven was zo zorgeloos en zo vast, ik hoefde gewoon nergens emoties om te voelen.
En nu huil ik soms omdat mijn kind haar hoofd heeft gestoten. Of ik brul snot omdat ze een beetje chagrijnig is en niet lekker in haar vel zit. Want wat zij voelt, dat voel ik ook. En wat zij niet voelt, dat voel ik met haar mee.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (7)

  • Zo herkenbaar! Hoewel ik iemand ben die al snikt bij de openingcredits van PS I love you, ben ik nog emotioneler geworden na de geboorte van mijn zoontje, enkele maanden geleden. Mijn man huilt ook vaker sinds hij vader is, en dan bedoel ik om de kleinste dingetjes: de eerste lach van de baby of een pruillip van de baby.

    Ik weet niet of labiel het goede woord is. Misschien ben je nu vooral op één lijn met de belevingswereld van je kindje. Dingen die voor volwassenen er niet toe doen, doen er voor je dochtertje wel toe en dus nu ook voor jou. Ik vind het juist heel mooi om te lezen dat je zo goed snapt dat haar hoofd stoten een gigagroot probleem is waar even heel hard om gehuild mag worden.

    Beantwoorden
  • Lief!
    Ja die opa en zijn kleinkind… Tranen stroomden over m’n wangen. Kinderen maken veel meer in je los ja, ik huil ook meer dan vroeger. Mooi geschreven.

    Beantwoorden
  • Ik jank zon beetje bij iedere Disney film haha, nu dus ook als Emily huilt.

    Beantwoorden
  • Heeft volgens mij niets met labiel te maken hoor! Ik huil ook heel makkelijk, ook bij het zien van iemands anders verdriet of bij het zien van mooie dingen..
    Denk juist dat het goed is om dichter bij je gevoel te komen. Denk ook dat een mens kwetsbaarder is als je kinderen hebt, je wordt zorgzamer, bezorgder.

    Ik zou zeggen, lekker meehuilen, of uitbundig lachen….ligt zo dicht bij elkaar.
    Dat is pas leven…. Lachen, huilen, zorgen, je kwetsbaar op,durven stellen., empathie, maakt je een mooier, completer mens,

    Beantwoorden
  • Daar hoef ik geen eigen kinderen voor te hebben om op bepaalde momenten snel in janken uit te barsten.
    Om die reden kijk ik geen nieuws want ik krijg door al die toestanden snel waterige ogen, vooral als er zo’n zielig kind voorbij komt…
    Sinds ik tante ben, ben ik wel veel gevoeliger ja.. en dan vooral die angst ; wat als zus of zo…

    Beantwoorden
  • Zo herkenbaar. Ik jank om alles. Van trots blijdschap verdriet of als ik me inleef. Ow en die opa van all you need…check

    Beantwoorden
  • Ik was ook altijd keihard, maar dat moederen maakt gekke hormonen los. Ik huilde nooit en word nu emotioneel om alles. Ik moest laatst uit het niets janken tijdens een kindermusical en heb het steeds vaker wanneer ik ergens in een drukke ruimte met harde muziek ben. Geen idee waarom. Ik voel daar verder geen emotie bij, maar ik ga janken als een klein kind en het lukt me niet om het tegen te houden. Het zal er allemaal wel bij horen.

    Beantwoorden

Write a comment