BikkelharT

BikkelharT. Herinneringen aan de Intensive Care.

ic1

Een delier is een vorm van ernstige verwardheid. Een (ernstige) aandoening die vaak voorkomt bij oudere mensen in het ziekenhuis. Een infectie, ernstige ziekte of uitdroging kan de oorzaak zijn van deze tijdelijke verwardheid. Wie dacht dat een delier alleen voorkomt bij oudere mensen, die heeft het mis.

Het is inmiddels 10 maanden geleden dat ik bijkwam op de Intensive Care. Als ik eraan terugdenk, heb ik gemengde gevoelens en herinneringen.
De Intensive Care in Ede vond ik vooral beangstigend omdat ik toen nog bij kennis was en erg benauwd, pijnlijk en ziek was. De Intensive Care in Utrecht geeft mij meer positieve herinneringen. Toen ik daar bijkwam was ik niet benauwd en had ik geen pijn. Ik kon alleen niet praten vanwege de beademingsbuis en mijn spieren waren ontzettend slap.

Door de vele slaapmedicatie die ik in die week kreeg en door het ziek zijn, was ik de dagen erna best verward. Je zou het een delier kunnen noemen aangezien ik dingen heb gezien en gehoord die er niet waren. De dag dat ik goed bij was en mijn beademingsbuis werd verwijdert, herkende ik gelukkig wel mijn familie.
Ook wist ik dat ik net een dochter had gekregen en dat ik ziek was. Wat ik precies had wist ik toen nog niet, dat werd in de dagen erna door de artsen uitgelegd.
Mijn denken ging nog niet zo goed en het voelde alsof mijn hersenen nog sliepen. Beseffen en relativeren deed ik niet.

Het eerste wat mij te binnen schoot was een herinnering van een vrouwenstem die vertelde dat we waren aangekomen in het ziekenhuis. Of dat echt gebeurt is toen ik van Ede naar Utrecht werd vervoerd weet ik niet, want ik was toen al in slaap en lag aan de beademing.

ic

De verpleegkundigen stelden mij in Utrecht dagelijks een aantal vragen. Waar ben je nu, in welk ziekenhuis? Ik gaf als antwoord dat ik in Voorthuizen lag. In werkelijkheid was ik in Utrecht in het UMC, maar op dat moment lag ik voor mijn idee in Voorthuizen (daar is geen ziekenhuis).
Ik wist wel wie de president was en in welk jaar we leefden.
Als ik naar de gang keek van de IC zag ik twee kamers tegenover mij. De kamers zijn van glas, dus ik kon goed naar binnen kijken. Er lag een vrouw direct tegenover mij die naar mijn gevoel mij constant aan het aanstaren was. De vrouw overleed de dag erna, kreeg een ceremonie van haar familie met gouden cadeautjes om haar bed, maar was een paar uur later weer levend.

Schuin tegenover mij lag een man in een bed gemaakt van een prachtig uitgesneden boomstam. Er hingen takken en bladeren om zijn bed en de kamer was gevuld met zeepbellen. Ik vond het knap dat deze zeepbellen niet onder de deur door gingen de gang op. De man en zijn vrouw zaten naast elkaar en genoten van de relaxte sfeer op de kamer.

ic2

Het was nacht en ik lag wakker. Tegenover mij was een muur met een klein raampje. Wat daarachter zat weet ik niet, misschien een teampost voor de verpleging. Een beetje boos was ik dat de verpleging mij in de gaten hield door dat raampje, ze waren mij aan het bespieden.
Ik hoorde Hollandse muziek van André Hazes en Koos Alberts. Het stoorde mij, kunnen die mensen niet wat zachter doen?
Wie houdt er karaoke tot 5 uur in de ochtend? De verpleegkundige kwam kijken hoe het met mij ging en toen zij aan mijn bed stond vroeg ik ‘ zit hier een kroeg beneden?’
Ze antwoordde dat er geen kroeg zat, beneden was ook het ziekenhuis. Ik was er heilig van overtuigd dat, zodra ik uit het raam zou kijken, ik een Amsterdamse straat in de Jordaan zou aantreffen, vol met kroegjes, aangeschoten mensen en karaoke met Hollandse muziek.
Nog steeds als ik op televisie kroegen voorbij zie komen of André Hazes hoor, word ik misselijk.
Het menselijk brein doet gekke dingen met je als je ziek bent, zo blijkt maar weer. Het feit dat ik verward was zie ik als een soort overlevingsmechanisme van mijn lichaam. Doordat ik dingen zag en hoorde die er niet waren in plaats van het volle besef te hebben wat er aan de hand was, kon ik het handelen. Het zou niet goed zijn als je net wakker wordt en meteen door hebt wat er allemaal gebeurd is. Geen mens die dat meteen kan verwerken.

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (3)

  • Ik kan me als verpleegkundige die verhalen van je voorstellen en wij lachen het dan weg tegen collega’s maar ondertussen blijft die kroeg wel voor jou bestaan. Soms weer even heel erg goed om dat te blijven beseffen. Mooi geschreven.

    Beantwoorden
  • Heel erg onder de indruk lees ik je verhaal. Ik schrik ervan en ik vind het heel knap hoe je dit op ‘papier’ kan zetten. Wat ben jij dapper!

    Beantwoorden

Write a comment