Nog geen twee maanden nadat ik uit het ziekenhuis was ontslagen, mocht ik van de artsen beginnen met Hartrevalidatie. Vanuit mijn werk was ik bekend met deze vorm van revalidatie en mijn motivatie was groot.
In dit artikel leg ik uit wat het inhoudt en hoe het tot nu toe gaat!

Hartrevalidatie is een vorm van revalidatie speciaal voor hartpatiënten. Zij worden na hun infarct of operatie door een fysiotherapeut begeleidt om de conditie weer op te bouwen.
Vanuit het ziekenhuis vormt Hartrevalidatie een breed programma aan begeleiding met niet alleen oog voor conditie, maar ook voorlichting, psychische zorg en uitleg van het hart. Ik heb gekozen voor alleen het versterken van mijn conditie bij een fysiotherapeut. Door mijn werk heb ik genoeg kennis over de werking van het hart, een gezonde leefstijl, etc. en was dit voor mij niet van toegevoegde waarde. Ook vond ik toen de confrontatie te groot om (oudere) hartpatiënten te ontmoeten.

Halverwege juni ben ik begonnen na een intake met mijn fysiotherapeut. Ik heb ervoor gekozen om de revalidatie te doen bij een gezondheidscentrum in plaats van in het ziekenhuis (dit is namelijk ook mogelijk). Ik vond het een vervelend idee dat ik collega’ s tegen zou komen en dat ik begeleidt zou worden door mensen die ik goed ken. Ook voelt het een stuk anoniemer tussen de (ook normaal) sportende mensen dan in een specifiek hartrevalidatieclubje in het ziekenhuis.

Na mijn intake mocht ik twee keer per week een uurtje sporten, op maandag en vrijdag. Mijn fysiotherapeut stelde een schema op waarbij Cardio en krachttraining werd afgewisseld. Als ik het goed heb begon ik in juni met 10 minuten fietsen (interval), 5 minuten op de loopband en krachttraining aan armen en benen drie herhalingen van 12. Nuchter als ik toen was, dacht ik met 15 lessen mijn conditie wel weer terug te hebben. Dat zou namelijk precies het bedrag zijn wat door mijn verzekering vergoedt werd.

Helaas werkt mijn conditie niet heel hard mee en kan ik niets forceren. Het was verre van realistisch dat ik na 15 lessen weer de oude zou zijn. Ik ben nu 5 maanden en 40 lessen verder, mag in plaats van twee keer, drie keer per week van de Cardioloog (wat ik echt niet altijd red) en 5 minuten aan crosstrainen is erbij gekomen. Fietsen lukt nu 20 minuten met interval en lopen doe ik 10 minuten met een kleine helling. Het voelt erg dubbel want hier mag ik hartstikke trots op zijn.
Toch baal ik regelmatig dat ik niet meer kan doen waar ik zin in heb. Dat mijn conditie vooruit lijkt te ‘kruipen’ en die vrouw naast mij op de loopband aan het hardlopen is op haar 72e. Waarom lukt mij dat niet?

Of ik het eng vond om mij weer in te spannen? Jazeker! Nooit begreep ik  echt de angst van hartpatiënten om na hun operatie of infarct weer te bewegen, omdat bewegen zoiets vanzelfsprekends is. Maar nu begrijp ik het maar al te goed. Lopen en rustig fietsen ging wel, maar toen ik echt tegen de bult op moest fietsen en een hartslag creëerde van 150, vond ik dat toch wel heel spannend. Want wie zegt dat ik niet zo van mijn fiets afval met een hartstilstand? Kan mijn hart die inspanning wel aan? Vol vertrouwen keek ik dan maar richting de balie waar een AED hing. En toch gaat ook dat weer over, hoewel ik het altijd een beetje spannend blijf vinden. Ik word goed in de gaten gehouden en tijdens het sporten voel ik mij goed. Ik weet wanneer ik moet stoppen of het even rustiger aan moet doen.

Op de loopband moet ik altijd een klemmetje aan mijn shirt vastmaken voor het geval ik onwel zou worden. Als ik val, stopt de loopband. Het zal nooit wennen om reacties te krijgen van mede-sporters als ‘nou nou, overdrijf je niet een beetje door je vast te maken?’ Of ‘van hardlopen word je pas moe, je bent nog jong!’
En dan denk ik ‘ach, je had mij een half jaar terug moeten zien met rollator en wiebelbeentjes en kijk mij nou eens lopen!’ Dat zou je mij niet nadoen 😉