Lifestyle

Bijna was ik vandaag vijf jaar dood…

Heftige titel, niet? Maar mooier kon ik het niet maken. Vijf jaar geleden werd ik naar de Intensive Care gebracht om vervolgens te moeten worden beademd voor een week. Een week lang ging alles en iedereen in de wereld door terwijl ik vocht voor mijn leven. Ik had zo’n 30% kans om te overleven en tja, ik had het dus bijna niet gered.

Even terug naar 28 maart 2014

Het blijft dus een gekke dag, die 28 maart. De dag dat duidelijk werd dat er echt iets heel erg mis was met mijn gezondheid. De dag dat ik Saar voor het laatst zag voordat ik onder narcose ging voor een week. De dag dat ik hartpatiënt werd en de dag dat ik PTSS op heb gelopen. Voor veel mensen is 28 maart ‘maar een gewone dag’, voor mij allesbepalend.

Toen ik vijf jaar geleden in alle vroegte naar de IC werd gereden met ademnood was ik zo kalm en onder invloed van morfine (en ik denk ook zuurstoftekort) dat ik de ernst er niet van in zag.
Het enige wat ik dacht was ‘geef mij alsjeblieft wat lucht’ en de rest kon mij gestolen worden. Het is ook niet gek dat ik zelfs voor Saar geen aandacht had, want ik vocht op dat moment letterlijk voor mijn leven. Toch had ik dat niet door en had vooral het idee dat er iets van een longontsteking zat waardoor ik zo benauwd was. ‘Even aan de beademing en wat antibiotica en ik ben zo weer de oude’, dacht ik nog.

Toen ik naar de verkoever werd gebracht voor een kleine ingreep en vervolgens de beademing was ook het enige wat ik dacht ‘laat mij slapen en geef mij lucht’.
Ik heb werkelijk nooit beseft dat het beeld van de verkoever het laatste kon zijn wat ik ooit zag. Ik nam geen afscheid van Giorgio of van Saar. En dat is misschien maar beter ook, want doodsangst en afscheid nemen lijkt mij vreselijk.

De wereld draait door ondanks alles…

Ik opende een week later mijn ogen op de Intensive Care in het UMC Utrecht en even dacht ik maar een paar dagen te hebben geslapen. Het bleek een week en wat voor een week…Langzaam maar zeker werd duidelijk hoe klein dat gat was van de naald.
Hoe klein het percentage was om te overleven. De angst en onzekerheid voor mijn familie. Een week lang. Sarah zag ik na 7 dagen weer en ik kende haar niet. Ze was enorm gegroeid en was ineens een stuk donkerder.

Ik weet nog dat ik het zo gek vond dat alles en iedereen in de wereld gewoon doorging. Dat de lente was aangebroken en de zomertijd was ingegaan zonder dat ik er bij was. En dat het nieuws op televisie niet anders was dan normaal. Mijn leven stond ineens enorm op zijn kop en was overschaduwd door angst en besef. Hoe kon het dat iedereen gewoon zijn leven bleef leven?

Ik was er bijna niet meer.

En toen kwam ook het besef….ik was bijna dood. Dagenlang druppelde mondjesmaat het besef binnen en zag ik mijn ouders en Giorgio aan de keukentafel mijn uitvaart bespreken.
Ik had het gered en ik leefde nog, maar het ‘wat als’ heeft heel lang door mijn hoofd gespookt. Ik zag mijzelf naar het mortuarium worden gereden. Net moeder, middenin het leven. Saar die op zou groeien zonder mama en mijn ouders zonder hun jongste dochter. Mijn man ineens weduwnaar en dat allemaal in de kraamweken waar alles roze zou moeten zijn.

Gelukkig kan ik dit allemaal schrijven en gelukkig kijk ik terug op vijf bijzondere jaren waarin ik elke dag weer besef hoe dankbaar ik ben om er nog steeds te zijn. Om Saar te zien opgroeien, om een moeder voor haar te kunnen zijn.
Om mijn uitvaartverzekering nog steeds in de kast te zien liggen omdat hij niet nodig was. Ik ben al vijf jaar patiënt met bergen medicatie en onzekerheid. Maar de afgelopen vijf jaar leef ik meer dan ooit en zie ik meer dan ooit in hoe bijzonder leven is! Ondanks alles heeft het zo moeten zijn. Ik sta er, met beide benen. Ik weet nu pas echt wat leven is en wat wel en niet belangrijk is. Het heeft mij tot een rijk mens gemaakt.

Volg je mij al op FacebookTwitterInstagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (6)

  • Dank voor je openheid. Het duurde voor mij een stuk langer voor ik besefte dat ik dood had kunnen zijn. Ik vier in juni mijn 5e re-birthday. 🙂

    Beantwoorden
  • Zo ontzettend herkenbaar,mijn dochter Eva is op 3januari 2017 gehaald op de ic in het UMC utrecht terwijl ik in slaap werd gehouden en ik Eva ruim 3dagen later pas zag.Mooi geschreven en zo waar❤

    Beantwoorden
    • Oh wow, ook zo heftig! <3

      Beantwoorden
  • Bedankt voor jouw eerlijkheid❤

    Beantwoorden
  • Pffff, wat een heftig verhaal en wat onwerkelijk als je zoiets overkomt. Gelukkig ben je er nog en kun je van het leven genieten!

    Beantwoorden
  • Dat lijkt me inderdaad erg schrikken, maar gelukkig ben je er nog!
    Een vriendin van me heeft twee weken terug een longembolie gekregen na haar bevalling, gelukkig is dit ook goed afgelopen.

    Beantwoorden

Write a comment