De tijd dat je alle nieuwtjes hoorde op zondagavond aan de telefoon of eens per week bij de koffie is voorbij. Tegenwoordig zijn we over van alles op de hoogte, vaak nog binnen een paar minuten. We hebben een drang om te delen en om informatie te ontvangen.
We zijn nieuwsgierig en willen bevestiging. We willen likes, clicks, cijfers en weet ik het wat nog meer. Meestal over onschuldige updates, nieuwtjes en foto’s….maar soms gaat het over vrij persoonlijke zaken. Zaken die eigenlijk niet gedeeld hoeven te worden als het aan mij ligt…
Steeds vaker zie ik onenigheid en zelfs familieruzies en echtscheidings-perikelen voorbij komen op Twitter. Vooral Twitter lijkt een soort vuilnisbelt te zijn geworden voor wat betreft uitspattingen en overdenkingen.
Familieruzies worden in een paar tekens wereldkundig gemaakt. Of er volgt een verhaal over een kersverse echtscheiding in een paar Tweets.
De bedoeling daarvan? Ik denk delen, je hart luchten en bevestiging krijgen. Behoefte hebben aan steun en lieve reacties. Opzich logisch, want Social Media neemt (helaas) steeds meer de plek over van real life vrienden en ontmoetingen.
We communiceren steeds meer met onze smartphone en daar hoort Social Media ook bij. Maar wanneer je goed gaat nadenken over wat je eigenlijk deelt…is dat allemaal wel oke?
Moet je een ruzie en/of onenigheid uitpraten over Twitter? De hele wereld erbij betrekken? Wat hebben volstrekt onbekende mensen aan de andere kant van het schermpje ermee te maken?
Ongewild worden anderen in een situatie getrokken waar ze niet voor gekozen hebben en waarvoor ze geen Twitter hebben aangemaakt. Trump en Tyrese zijn daar uitstekende voorbeelden van.
Trump lijkt zijn presidentschap vooral uit te voeren op Twitter. Tyrese zit middenin een voogdijzaak rondom zijn dochter en laat heel Instagram meegenieten van zijn huilbuien, antidepressiva-ervaringen en uitspattingen over zijn ex vrouw. Waar zijn we mee bezig? Straks maak je meer kapot dan je zou willen.
Een tijdje terug bekeek ik voor het eerst een bevallingsvlog. Ik weet nog dat ik dacht ‘leuk, een bevalling volgens het boekje bekijken en meegenieten van mooie beelden rondom de bevalling’.
Wat ik niet wist, is dat de vlog ook de daadwerkelijke bevalling zelf bevatte. De uitdrijving dus. Ik heb weggeklikt….wat is dit? Waarom wordt een bevalling zelf, het mooiste en persoonlijkste moment van je leven, gedeeld met de wereld op Youtube? Waarom? En waarom doen zorgverleners hier aan mee? Gaat dat de trend worden? Een bevalling vloggen? Of vloggen we liever de operatie van onze blindedarm?
Ik snap dat je enorm trots bent op het mooiste geschenk wat ter wereld is gekomen op dat moment, echt. Maar ik snap niet dat je het gewoon online knalt op Youtube. Niet alleen vind ik het veel te persoonlijk, ook kijken er enorm veel jonge meiden.
Meiden die nog niet eens op de middelbare school zitten.
En wat mij ook tegen de borst stuit…waarom zet je zoiets écht online? Wil je shockeren? Hoge kijkcijfers? Verdien je geld met Youtube en hoop je er veel geld mee te verdienen? Het gaat verdorie om de geboorte van je kind!
Hoe kun je geld willen verdienen over de rug van je kind? Big Brother is watching you…je kindje heeft nog niet eens voor het eerst geademd en is al te bewonderen op Youtube.
Prima, je moet zoiets natuurlijk helemaal zelf weten. Het is jouw lijf, jouw kind, jouw camera en jouw Youtube kanaal. En ik begrijp dat je onwijs trots bent.
Maar maak alsjeblieft niet de verkeerde (misschien impulsieve) keuze om uit trots een vlog van de bevalling op het web te gooien. En vlog rondom de bevalling kan ik nog begrijpen, maar waarom in hemelsnaam van de geboorte zelf?
Familieruzies, echtscheidingen, problemen met een voogdij, bevallingen….denk alsjeblieft goed na voordat je iets online gooit uit verdriet, woede, jaloezie of trots.
Voor je het weet vloggen we onze sterfbed en begrafenis of streamen we live terwijl we worden gereanimeerd. Wees zuinig op je priveleven en op alle mensen die dichtbij je staan.
Houd ze ook dichtbij je en houd momenten voor jezelf, daar is niets mis mee en geen mens die daar moeite mee heeft. Sommige momenten zijn te prive of te bijzonder/mooi om het zomaar met de wereld te delen.
Wat vind jij hiervan? Vind je het oke of gaat het te ver?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (4)
Laatst klikte ik op youtube ook op een bevalling vlog van een bekend stel maar dacht al snel waar ben ik toch in godsnaam naar aan het kijken..
Ik vind het vooral zo zielig voor de kindjes die later allemaal terug zien hoe moeders zo nodig alles zat te delen op social media.
Ik hoef zo’n dingen ook absoluut niet te zien.
Overlaatst maakte een contact op Facebook een nogal snedige opmerking over haar man op haar pagina. Daar werd ik al behoorlijk ongemakkelijk van. Vecht zo’n dingen toch uit in de woonkamer, niet op internet.
Dat gaat mij te ver. Ik ben zelf behoorlijk van de privacy. Ik deel op mijn blog zelfs geen foto’s van mijn vriend en kind. Ik vind dat privé.
Ik ben ook van mening dat je sommige dingen beter niet online kunt zetten. Zulke privacygevoelige zaken online gooien krijg je vast een keer spijt van.