Onlangs deelde ik een gedichtje op Instagram en Twitter. Het beschrijft precies het oneerlijke en pijnlijke gevoel wanneer je weet dat je geen kindje zal krijgen. Helemaal dezelfde pijn voelen kan ik niet, maar een ode aan alle moeders die zijn geboren maar het leven niet mogen delen, wel.
De tegenstrijdigheid van vrouwen die hun kinderen door de wc spoelen in China met het verlangen naar een kind, zonder dat die wens ooit vervult gaat worden. Die tegenstrijdigheid is bijna barbaars te noemen. Onwerkelijk. De enige woorden die dan worden uitgesproken zijn ‘waarom’ en ‘oneerlijk’. De één gun je al het geluk van de wereld (en vaak is dat het krijgen van een kindje), de ander gun je dat geluk eigenlijk niet. Sommige mensen gaan met kinderen om alsof het materiaal is dat je weg kunt gooien, de ander blijft elke dag hopen en dromen over een gezin.
Het leven is niet maakbaar, of zo simpel als het schijnt. Plannen die je had voor de toekomst moeten worden geschrapt, terwijl een ander het wel voor elkaar krijgt om zijn dromen waar te maken. Veel van wat er in je toekomst gebeurt heb je in de hand, behalve het krijgen van een kindje. Dat maakt het onderwerp gevoelig en persoonlijk en het leven zwaarder dan zwaar.
Ik kan zo ongelooflijk boos worden als er een één of andere hufter op Facebook reageert onder een artikel over IVF met de zin ‘het feit dat sommige mensen geen kinderen kunnen krijgen heeft een reden. Accepteer dat en ga verder met je leven’. Makkelijk gezegd. Eerlijk gezegd vind ik je dan een hufter. En dit soort hufters nemen de kans niet zich ook maar een klein beetje in te beelden in een ander.
Kun je rouwen om iets wat nooit is geweest? Jazeker. Rouwen is een gevoel wat tevoorschijn komt wanneer je ergens afscheid van moet nemen. Dat het nooit zichtbaar aan de buitenwereld is geweest betekent niet dat je er niet om kunt en mag rouwen. Het maakt het echter wel complexer voor de buitenwereld om te begrijpen. Zij zien niet om wat of wie het gaat. Het is niet tastbaar, het is niet geweest. En toch ook weer wel.
Dagdromen over een gezin maakt helaas soms plaats voor angst en onzekerheid. Jaren verstrijken en je handen blijven leeg. Als je dan ook nog te horen krijgt dat er blijkbaar een reden is dat jij met lege handen staat, word je verder de grond in geduwd. Geen mens op de wereld met kinderen kan zich een voorstelling maken hoe het is als je kinderwens niet vervult kan worden. Niemand die jouw leegte en verdriet voelt. Maar meeleven, respect tonen en het licht van de zon toewensen kan al een hele troost zijn. Wat niet helpt zijn opmerkingen als ‘dan adopteer je toch een kindje’. Je wilt geen goedbedoelde adviezen en lukrake antwoorden. Die had je namelijk zelf ook wel kunnen bedenken.
Iedereen met een onvervulde kinderwens is een mama, alleen is het niet zichtbaar voor de buitenwereld en blijven je handen en je hart leeg.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (7)
Wat een super mooi artikel. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf bewust heb gekozen om geen kinderen te mogen krijgen en ik herken het gevoel niet. Wel zie ik in mijn omgeving wat voor een verdriet dit wel geeft of zelf het verdriet van als je kindje in je buik overlijd.
Meid toch, wat een verdriet heb je ervan. Dapper dat je het deelt. En niet om je verdriet goed te praten, maar weet je wat straks heel leuk wordt? Vriendinnetjes van Sarah erbij! Dan heb je toch nog een huis vol kinderen af en toe.
Dank je voor je lieve woorden. Maar dit gaat gelukkig niet over mij, maar is een ode aan alle moeders die echt kinderloos blijven. Ik heb nog het geluk dat ik Sarah heb!
Ach. Ik krijg echt kippenvel van je verhaal. Door hoe je er over schrijft komt het heel goed over hoe veel verdriet je er van hebt. Knap dat je het op deze manier onder woorden kan brengen en veel sterkte.
Beste Geertje,
Ik volg je al enige tijd, regelmatig zie ik lieve, leuke, schattige foto’s van je dochtertje voorbij komen.
Wij leven dagelijks met het verdriet…. Hoe graag andere het ook willen beschrijven, het kunnen begrijpen, het denken te kunnen voelen…. Dat is niet zo! Heel eerlijk gezegd zou ik willen dat mensen die dagelijks hen kinderen knuffelen stoppen met hun ‘begrip’. Gelukkig hoeven jullie niet met het verdriet te leven…. Je kunt het verdriet niet begrijpen…. Probeer het dan ook niet te gebruiken….
Hoi Jana
Wat ontzettend verdrietig! Bedankt voor je reactie. Ik schrijf in dit artikel dat het voor een buitenstaander inderdaad niet voor te stellen is. Toch wilde ik een respectvol artikel schrijven naar de mensen die ongewild kinderloos zijn. Niet omdat ik het verdriet kan voelen, maar om respect en begrip af te dwingen. Mijns inziens is het belangrijk dat mensen, ook al is het maar een heel klein beetje, begrip hebben voor de situatie voordat zij kwetsend reageren.
Het was niet mijn insteek om te doen alsof het verdriet door anderen kan worden begrepen, maar het is wel mijn insteek een ode te brengen aan de mensen met het verdriet.
Liefs Geertje
Mooi artikel, erg pakkend! Je weet precies mijn gevoel te omschrijven. Vooral het waarom en het niet eerlijk vinden is een rot gevoel om te hebben. Soms voel ik me ook schuldig omdat ik die gevoelens heb. Laatst was er iemand in mijn omgeving die zwanger is van haar vierde kindje, maar eigenlijk had ze daar niet zo’n zin in want die drie zijn wel genoeg en had ze eigenlijk bij twee willen stoppen. Ik ben weggelopen bij dat gesprek. Kinderen zijn geen materiaal, net wat jij schrijft. Soms is het allemaal gewoon zwaar oneerlijk.
Wij hebben nu de stap gemaakt na ruim anderhalf jaar om toch de medische molen in te stappen, al ben ik bang voor de uitkomsten van de onderzoeken… Dank je wel voor je mooie artikelen, soms zou ik willen dat meer mensen respect en begrip kunnen opbrengen en ophouden met het eeuwige “je moet het loslaten, dan lukt het spontaan”..
Groetjes!