Mama Random

Als de hechting met je kindje anders verloopt….

Er wordt weinig gesproken en geschreven over de hechting tussen ouder en kind. De vanzelfsprekendheid speelt hierbij een grote rol, want na de bevalling verloopt het hechtingsproces vaak heel soepel en gaat het vanzelf. In mijn geval verliep het verre van ideaal en heb ik erg mijn best moeten doen om mij aan mijn kindje te hechten. Vandaag vertel ik er meer over.

De eerste maanden wordt de basis van hechting gelegd en vindt de hechting nog onbewust plaats en is deze nog niet gericht op een persoon. Doormiddel van gehechtheidsgedrag probeert een baby al heel jong de mensen om zich heen dichtbij te houden. Onder hechtingsgedrag wordt verstaan: huilen, lachen, brabbelen, grijpen, zuigen en volgen met de ogen. De eerste weken probeert het kindje nog met iedereen contact te krijgen. Rond de drie maanden beginnen kinderen voorkeur te ontwikkelen voor een paar personen in de directe omgeving van het kind. Ik denk dat ik daar ‘geluk’ mee heb gehad. Voordat Sarah zich echt ging richten op speciale personen, kon ik alweer voor haar zorgen. De eerste weken zijn zoals eerder genoemd nog niet selectief. Dat is voor mij toch wel een schrale troost. Vanaf 5/6 maanden begint het kind zich namelijk pas echt bewust te hechten aan de personen in zijn of haar directe omgeving. Dit hechtingsproces gaat de maanden erna nog verder door en het eerste levensjaar is dan ook een belangrijke periode als het om hechting gaat. Gelukkig betekent een moeilijk begin niet dat je kind voor de rest van zijn of haar leven slecht gehecht zal zijn. Ook na het eerste levensjaar is de hechting zeker nog beïnvloedbaar. Dit betekent dus dat een slechte hechting hersteld kan worden, maar helaas ook dat een goede hechting verstoord kan worden door een negatieve gebeurtenis. Bron

De geboorte van Sarah heb ik niet bewust meegemaakt. Ik moest onder narcose en ontwaakte een uur later in een verlaten ruimte. Sarah was al bij papa op de kamer, ik lag alleen op de uitslaapkamer. Ineens was mijn buik leeg en waar ik ook om mij heen keek, er was geen kind te bekennen. Anderhalf uur nadat Sarah is geboren werd ik naar mijn kamer gereden waar ik Sarah voor het eerst zag.
Er lag een klein perfect meisje in de couveuse wat mijn dochter moest zijn. Dat klinkt misschien heel gek, maar zo voelde het wel. Het feit dat mijn man bij de geboorte was, was voor mij genoeg om aan te nemen dat zij mijn kindje was. Meer bewijs had ik niet.
Gelukkig werd Sarah niet veel later bij mij gelegd. Het hechtingsproces kon beginnen, hoewel ik door de morfine niet veel waard was en continue in slaap viel tijdens de borstvoeding.
Wel weet ik dat ik dolgelukkig was dat het allemaal goed was afgelopen. Maar of ik meteen verliefd was? Nee. Ik werd ook niet overspoeld met emoties of een gevoel van ‘dit is mijn kind’.
Er lag een kindje bij mij, dat was wat ik voelde. Niet meer en niet minder. Ik denk dat ik door de narcose, de keizersnede en de morfine niet heel goed kon beseffen wat ik in mijn armen had.

IMG_1567

De dagen erna begon de morfine langzaam uit te werken en kwam het besef steeds meer. Ze is zo mooi, zo klein en van ons. Eindelijk had ik dat gevoel. Niet lang daarna begon ik vreselijk pijn te krijgen en erg ziek te worden waardoor ik niet meer adequaat voor haar kon zorgen. Ik moest veel aan mijn partner, familie en de verpleging overlaten als het om haar verzorging ging.
Als Sarah begon te huilen moest ik op de bel drukken voor hulp in plaats van dat ik haar bij mij kon nemen en kon troosten. Echt bevorderlijk voor de hechting is dat natuurlijk niet.
Ook het feit dat ik met borstvoeding moest stoppen vanwege het opnieuw starten van de morfine was niet erg bevorderlijk voor de hechting.
Normaal gesproken houd je intensief huid-op-huid contact met je kindje om de band te versterken. Ik heb dat twee keer kunnen volhouden, mijn man lag elke avond met een klein meisje op zijn blote borst.
Daarna heeft Sarah mij lang moeten missen. De week dat ik op de Intensive Care lag is ze helemaal niet bij mij geweest. De weken daarna kwam ze dagelijks met mijn man of ouders mee op bezoek.
Ik zag haar toen ongeveer twee uurtjes per dag. Nog steeds had ik niet het gevoel dat zij echt van mij was, dat wij moeder en dochter waren en dat wij een band hadden voor het leven.
Alles wat mis kon gaan aan het begin van de hechtingscyclus, ging mis.
Eenmaal thuis, ruim een maand na de bevalling, leerde ik haar elke dag een beetje beter kennen. Gelukkig heeft ze het zonder mij ook heel goed gedaan en was ze door iedereen te troosten.
Maar ja, waar begin je in vredesnaam met het hechten aan je kindje? Doordat dit zo vanzelfsprekend hoort te zijn is er zo weinig over te vinden.

Ik heb een aantal maanden fulltime voor Sarah kunnen zorgen. Halverwege juni was mijn zwangerschapsverlof afgelopen, maar ik kon het absoluut nog niet aan om aan de slag te gaan.
Mijn bedrijfsarts stond erop dat ik eerst aan de hechting van mijn dochter ging werken. En daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor. We hebben veel gezongen, gespeeld, geknuffeld, gek gedaan en gekletst ( het niveau was echter niet heel erg hoog te noemen, meer iets van ‘hallo daar, hallo lief meisje. Heb jij in je broek gepoept? Kakakakaka…).
Tips die ik toen kreeg om het hechtingsproces beter te laten verlopen waren veel knuffelen, praten, zingen, plezier hebben en samen in bad gaan. Maar geef je kindje ook zeker de ruimte en accepteer de behoefte om even ‘alleen’ te zijn, door je kindje naar bed te brengen als hij of zij moe is en laat je kindje huilen als hij of zij spanning kwijt moet raken.

Of ik nu voluit kan zeggen dat Sarah mijn dochter is? Jazeker. Ik weet dat zij van mij is en dat wij bij elkaar horen. Als ik in haar ogen kijk, zie ik onvoorwaardelijke liefde. Als zij huilt weet ik waarom, iets wat ik maanden lang niet wist tot mijn grote frustratie. Het feit dat je man het soort huiltje wel kan herkennen en jij niet, is gewoon hartstikke stom.
Ik denk dat door alle tijd die we samen hebben doorgebracht, onze hechting al zoveel beter is. Het is er nog niet helemaal (als mama voel je dat gewoon) maar wel bijna! En dat laatste stukje gaat ook gewoon komen.

 

 

 

 

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (15)

  • Jee wat een heftig verhaal! Zo naar dat je dat op die manier hebt moeten ervaren. Heel fijn dat je dit deelt! In mijn buik voelde het bij mij ook meer ‘van mij’ dan op mijn buik, vlak na de bevalling.

    Beantwoorden
    • Dank je wel! Ja heel gek, ik had het heel anders verwacht.

      Beantwoorden
  • Wat heftig en wat goed dat je hier over schrijft. Het is nogal wat hoe je dit hebt meegemaakt. Doordat je er zo bewust mee bezig bent ben je al een heel eind!

    Beantwoorden
  • Na de bevalling werd mijn dochter gelijk bij me weggehaald, en het duurde uren voor we elkaar weer zagen. Wat was ik gelukkig toen om te zien dat ze precies de scheve tenen had als ik heb. Dat was, hoe gek het ook klinkt, voor mij een belangrijk moment waarop ik gewoon zeker wist dat dat hummeltje in de couveuse echt mijn dochter was. Ik vraag me, nu ik jouw verhaal lees, ook echt af hoe het was gelopen als ik dat ene moment niet had gehad. Knap dat je er over schrijft!

    Beantwoorden
    • Dank je wel! Moest ook verschrikkelijk zijn geweest voor jou!

      Beantwoorden
  • Wat mooi om te lezen, en het ook os van de andere kant te bekijken. Ik vind het super om te zien dat je er met zorg en al mee bent omgegaan. Super, dat jullie band alleen nog maar sterker mag worden! Dat is je gegunt na zo een stresvolle en zware tijd.

    Beantwoorden
  • Zo herkenbaar, die gemiste tijd voor de hechting. Mijn zoon belandde met 16 dagen oud op de NICU, en mocht pas na een maand weer naar huis. Ik ben ook extra lang bij hem thuis gebleven na mijn verlof. Ondanks alles goede dingen daarna, mis ik nu na meer dan een jaar die periode nog steeds.
    Mooi dat je er zo openhartig over schrijft, en dat stimuleert mij ook extra om er over te schrijven en mijn blog nieuw leven in te blazen.

    Beantwoorden
    • Heftig hoor! Ook al gaat het daarna goed, je blijft inderdaad een leegte voelen. Dank je wel voor je compliment, schrijven helpt mij altijd heel goed. Leuk dat je ook een blog hebt!

      Beantwoorden
  • Vind het echt heel mooi hoe je je gevoelens beschrijft en deze zware en moeilijke tijd deelt met iedereen. Ik had na mijn eerste bevalling ook een zware tijd en had het alles behalve zo verwacht. Vaak voelt het alsof je de enige was die het zo ervaarde en dan lees je dit soort verhalen en dan voelt het aan de eene kant wel fijn dat mensen zich er ook in herkennen. (Natuurlijk niet leuk voor de mama in kwestie, maar je snapt denk ik wel wat ik bedoel hihi). Bedankt voor het delen ♡

    Beantwoorden
    • Dank je wel! Het is inderdaad fijn om herkenning te vinden, vandaar dat ik dit soort verhalen ook belangrijk vind om te delen. Liefs!

      Beantwoorden
  • Wat een heftig verhaal, maar ook wat mooi dat je er zo mee aan de slag gegaan bent!
    Ik ben ook met een keizersnee geboren, en omdat dingen 30 jaar geleden nog lang niet zo goed geregeld waren (mijn ouders moesten het eenmaal thuis zelf maar uitzoeken, verpleegsters waren stomverbaasd dat mijn moeder me borstvoeding wilde geven want ze hadden het flesje al klaarliggen etc.) heeft mijn moeder toen een of andere stichting opgericht. Gelukkig zat bij mijn moeder de hechting meteen goed, maar ze hoorde ook heel veel moeders bij wie dat, net als bij jou, niet vanzelfsprekend was. Helaas ook veel moeders die dat als gegeven aannamen, en erbij gingen zitten met een ‘door die keizersnee is de hechting niet goed verlopen, dus zal het nooit echt mijn kind worden’. Daar had ze het tientallen jaren later nog over, het heeft er ook voor gezorgd dat ze niet met die stichting verder kon – al die kinderen van wie de moeders niet aan de hechting wilden werken, want door de keizersnee was het toch hopeloos, vond ze veel zwaarder dan de dingen waar ze tegenaan gelopen was toen ik geboren werd.

    Beantwoorden
  • Jeetje heftig lieve Geertje!! Wat goed dat je er zo bewust en actief mee aan de slag bent gegaan en dat de hechting daardoor goed op gang is gekomen. X

    Beantwoorden
  • […] persoonlijke verhaal van Geertje. Over de periode na de bevalling. De belangrijkste periode voor moeder en baby om aan elkaar gewend […]

    Beantwoorden

Write a comment