In 2009 studeerde ik af op de HBO-v, de opleiding waar je wordt klaargestoomd om een verpleegkundige te worden. Zes jaar laten lever ik mijn uniform in en zitten mijn klompen onder een laag stof. Mijn baan ben ik straks kwijt en hoewel ik nu eindelijk tijd heb om op te krabbelen is het toch wel heel erg balen.
Sinds mijn diploma-uitreiking in 2009 werkte ik op een vaste afdeling in het ziekenhuis, de verpleegafdeling van het specialisme Cardiologie. Zo groen als ik aankwam lopen in het begin, zo vertrouwd werd het de jaren erna.
Ik weet inmiddels alles over het hart, hartaandoeningen, medicatie, labwaardes en vele andere aandoeningen. Ik weet om te gaan met alle soorten karakters, families en ethische vraagstukken. Vol enthousiasme en empathie begeleidde ik de patiënt door moeilijke dagen heen, verzorgde ik ze met liefde en had ik enorm schik met collega’s.
Toen ik na de bevalling een verdieping hoger kwam te liggen kon ik de andere kant van de zorg ervaren. Empathie heb ik, maar toen besefte ik pas de machteloosheid, de angst en de afhankelijkheid die je vaak ervaart als je als patiënt in dat bed ligt. En hoewel ik dacht dat ik mij aardig kon inleven in een patiënt, ik zat er toch flink naast.
Dit keer reikte ik niet het bekertje met medicatie aan maar gaf iemand die aan mij. Ik ging letterlijk met de billen bloot en mijn hand werd vastgehouden tijdens bijzondere gesprekken, net als wat ik altijd deed.
Machteloos wachtte ik in mijn eigen braaksel op een verpleegkundige die na 10 minuten nog niet op de bel had gereageerd. Ze had het heel erg druk. En dat snapte ik, want soms wist ik ook niet meer waar ik het zoeken moest als drie patiënten tegelijk aan de bel trokken terwijl ik een patiënt van top tot teen van uitwerpselen aan het ontdoen was. Maar dat gevoel….
Toen ik weer terug zou keren op de werkvloer zag ik mijn verblijf in het ziekenhuis als iets positiefs voor mijn werk als verpleegkundige. Niemand zou zoveel empathie kunnen hebben als ik, de angst die een hartpatiënt kan voelen ervaar ik nu zelf. De beperkingen die daarbij horen ook. Ik zou de patiënt zoveel beter kunnen begrijpen en begeleiden, ik zou een top verpleegkundige worden.
Maar wat ik vergat is voor mijzelf te blijven zorgen en aan mijzelf te denken. Fijne verpleegkundige ben je als je niet eens voor jezelf kunt zorgen, toch? Leuk en aardig, op wilskracht een retourtje werkvloer aanschaffen, maar ik hield mijzelf voor de gek. Hoofd en lijf waren er nog helemaal niet klaar voor. Maar ik zette door en stond ‘vrolijk’ op de Intensive Care op een patiënt op te halen terwijl daar mijn PTSS ontstaan is. Je kunt wel verwachten dat dit een keer mis gaat en dat is dan ook gebeurd.
Ik keer niet meer terug naar die veelzijdige en uitdagende afdeling met gezellige en fijne collega’s. Een team waar je op kon bouwen en rekenen. Mijn klompjes met paarse bloemen zal ik over een tijdje op moeten halen en mijn uniform moeten inleveren. Ik zal de nachtdiensten missen en de heerlijke gesprekken die daar ontstonden. In alle meligheid collega’s van de dagdienst te pakken nemen door grapjes uit te halen met de kranen of de computer.
Het had vast anders (en beter) gevoeld als dit een vrijwillige keuze is geweest. Nou zit ik niet tegen mijn wil in thuis (nou ja, het is maar hoe je het bekijkt), maar uiteindelijk heb ik hier natuurlijk niet voor gekozen. Ik heb geen andere, leukere baan gevonden. Ik ga niet op wereldreis of met pensioen. Ik ga voor mijzelf zorgen en een hele lange trap beklimmen. En hopelijk schuif ik ooit weer op een dag die klompen aan mijn voeten.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (32)
Wat knap en een zeer krachtige beslissing. Jij gaat dit overwinnen. En dan keer je vast en zeker terug maar dan nog krachtiger en met nog meer empathie. Succes en sterkte met jouw strijd.
Dat maakt het inderdaad extra zuur, dat het niet je eigen keuze is, maar dat de keuze voor jou is gemaakt. Ik hoop zo dat je inderdaad op een dag die vrolijke bloemetjesklompen weer aan mag trekken en weer, in je eigen tempo, aan de slag mag met de baan waar je voor hebt gestudeerd en waar je hart (beetje raar misschien om dit woord te gebruiken?) naar uit gaat. En dat je weer net zulke leuke en gezellige collega’s zal krijgen! Voor nu: zorg goed voor jezelf en gelukkig heb je, als ieniemienie pleistertje op de wonde, een te gekke hobby gevonden in het bloggen! En dat doe je super goed!
Wat vreselijk om te lezen. Ik volg je blog nog niet zo lang dus ik weer niet precies waardoor de PTSS is ontstaan (of misschien heb je dit ook niet gedeeld?!). Maar ik vind het heel vervelend voor je dat je nu je beroep niet kan uitoefenen. Ik zit sinds kort ook thuis zonder werk door veel rugpijn. Heel vervelend en wens je het beste!
Dank je wel! Ja ik heb weleens wat geschreven/gedeeld over de oorzaak van de PTSS. Ik heb na de bevalling met ernstige complicaties in het ziekenhuis gelegen waarvan een week op de Intensive Care. Hier is ook de PTSS ontstaan. Maar deze is verergerd na het overlijden van mijn broer door een auto ongeluk. Ook vervelend voor jou, ook heel veel sterkte!
Hele dikke knuffel lieve Geertje! <3
sterkte Geertje, vast een moeilijke beslissing geweest
<3 <3 <3
Zelf ben ik ook verpleegkundige dus ik weet hoe fijn het beroep is. Maar van oudere collega’s zie ik dat de levenservaring en de ervaring in het werkveld er Het meeste toe doen. En dat vergaat niet! Dus als jij ooit de leuke klompen weer aan doet, dan ben jij een betere verpleegkundige dan je ooit geweest bent
Ik vind de stap die je neemt, om zo voor jezelf te gaan erg bewonderenswaardig. Jij hebt het zo moeilijk maar af staat zo mooi in het leven.
Ik geloof echt dat het heel moeilijk voor je zal worden maar ook dat jij de kracht hebt om er uit te komen als een beter mens! You can do it!
Prachtig geschreven! Eerst aan jezelf denken dat is het alle belangrijkste. Gaat je zeker wel lukken, je bent een sterke vrouw!
Heftig en herkenbaar. Ik heb 13 jaar als verpleegkundige en teamleider gewerkt, altijd met heel veel plezier, maar met twee kinderen die elke dag zorg nodig hebben ivm een chronische ziekte was het niet meer te combineren. Ik ging op een gegeven moment met lood in mijn schoenen naar het werk, al de stress van thuis was zo zwaar.
Na een reis van 7 maand ( de zorg bleef maar zonder de stress) besloot ik thuis te blijven. Voor de jongens is dit beter en ook voor mij. Ik ben weer een betere vrouw en betere moeder nu ik de touwtjes weer in handen heb.
Ik hoop dat jij alles een plekje kan geven en het gemis van collega’s en gezelligheid dat heb ik zelfs nu ( na 5 jaar) nog wel eens.
Je bent een kanjer dat je voor jezelf kiest en zoals je al aangeeft, wie weet wat de toekomst je zal brengen. Heel veel sterkte en succes in ieder geval!
wat lief van je, dank je wel!
Wat moeilijk zeg dat je wat je zo graag doet moet opgeven. Maar op dit moment zoo belangrijk om aan jezelf te denken. Zet hem op Geertje en hopelijk kun je dan over een tijd de klompen weer aantrekken 🙂
Hoi Geertje,
Oh je wat een herkenbaar verhaal.
Ok heb alleen de mogelijkheid gekregen om als tranferverpleegkundige aan de slag te gaan!
Zit er echt niets anders voor jou op dan echt te stoppen met ons mooie waardevolle vak?
Hoi Sandra
Nee voor nu in elk geval niet, ik ben volledig afgekeurd. Zowel lichamelijk als ‘geestelijk’. Of ik het ooit weer aankan is de vraag aangezien de SLE mij flinke parten speelt. Vroeg opstaan is geen doen meer, evenals het ‘moeten’ werken, aangezien ik mij de helft van de tijd te ziek voel. En om je dan steeds ziek te moeten melden is ook niks…
Jeetje wat rot om te lezen…! Hoe stom t klinkt en hoe weinig je er ook aan hebt maar probeer aan jezelf te werken (en das zo makkelijk gezegd I Know) en probeer er sterk uit te komen zodat je straks het vak weer kan oppakken…! Sterkte..!
Gaan we zeker doen, dank je wel,
geertje, terwijl ik dit verhaal lees, komen de tranen in mijn ogen…dit moet heel vreemd zijn om zomaar iets af te staan wat je ontzettend graag doet!
maar vergeet nooit: jouw lichaam moet altijd op de eerste plaats komen! Als dat terug helemaal top is, komt de rest vanzelf.
er is voor mij maar 1 uitdrukking in het leven die mij al altijd erdoor heeft gerokken: na regen komt zonneschijn!
en echt waar: het is zo maar de regen is niet zo fijn natuurlijk.
neem voldoende tijd voor jezelf!
liefs
Wat lief! Lief lijf komt nu op de eerste plek, daarna zien we wel weer verder.
Hier precies hetzelfde. In 2007 afgestudeerd als psycholoog en in 2013 belandde ik zelf in de GGZ, na jarenlang in de GGZ te hebben gewerkt. De andere kant is onvoorstelbaar als je de hulpverlener bent, ookal denk je dat je voldoende inlevingsvermogen hebt. Gelukkig voor de hulpverleners weten ze dat niet….
Ja bizar is dat he…kus!
Pfffniet wat je wil.
Ga je missen Geertje!
Wat hebben we leuke herinneringen aan onze nachtdiensten… Maar ik blijf je volgen en ben trots op hoe je het allemaal doet en toch de lichtpuntjes probeert te blijven zien!
Liefs Esther
ah bah, wat ontzettend vervelend! Ik moet ook keer op keer mijn toekomstbeeld aanpassen door mijn gezondheid en dat is erg rot. Lijkt me zo erg om het werk, wat je met zoveel liefde doet, op te moeten geven. Maar je bent ontzettend sterk. Vergeet dat nooit! Als je ooit terug keert, ben je een nóg betere verpleegkundige!
Wat een heftige beslissing! Ik hoop van harte dat je ooit kan en wil terugkeren, want ik zou jou aan mijn bed willen hebben na het lezen van dit verhaal!
Heel veel sterkte! Ik hoop dat je ooit weer terug kunt keren en dan zul je de allerbeste verpleegster ooit zijn!! xxx
Tegen je wil in zoiets is echt niet fijn, zacht gezegd. Je zult je op herstel moeten focussen, dan komen die mooie klompjes vanzelf weer aan de voetjes 🙂 of misschien heb je straks opeens een heel andere ingeving.
Super mooi geschreven! Dappere beslissing. Wens je heel veel gezond, geluk en wijsheid toe! xx
Dikke knuffel meis, ik kan me het zelf niet voorstellen hoe het moet voelen omdat ik nooit een baan heb gehad waar ik wilde blijven. Maar het lijkt me wel echt vreselijk omdat het niet jouw keuze is. Hopelijk ooit….
Ik kan jou gevoel wel een beetje begrijpen.
Door omstandigheden moest ik deze maamd ook afscheid nemen van dit beroep/opleiding.
Ik ga ook eerst goed voor mijzelf zorgen op een lager niveau. Het is lastig want je hebt niet voor niets dit beroep gekozen en je bent denk ik ook een echte doener. Maar je moet eerst goed voor jezelf kunnen zorgen voordat je voor iemand anders kan zorgen.
Dikke knuffel en het komt goed schatje! ☺️
Zelf sta ik ook in de zorg (een lagere positie, maar dat maakt niet uit) & begrijp je verhaal heel goed. Ik heb dan wel niet te maken met een ziekte, maar wanneer je je job met hart & ziel doet dan is ’t des te moeilijker om er afscheid van te nemen. Ik hoop van harte dat je hier door komt & op een dag je klompen terug aan je voeten mag doen 🙂 Sterkte & zorg nu goed voor jezelf!
Wat heftig… en wat goed dat het kan, tijd nemen voor jezelf. Hoe jammer het ook is als je deze droomjob (voorlopig) op moet geven, je kan altijd wel weer vooruit! Veel succes en sterkte 🙂
Wat een heftige beslissing (noodgedwongen). Ik kan niet helemaal uit je verhaal opmaken of je nooit meer kan werken. Of dat het iets tijdelijks is? Zou het kunnen dat je na je therapie wel weer iets kan doen? Of zijn je klachten ook nog van je hart? Sterkte!
Voor nu ben ik volledig afgekeurd. Over een jaar wordt er verder gekeken en het is inderdaad de vraag of ik ooit weer hetzelfde werk kan doen. Fysiek is het namelijk erg zwaar en dat is met mijn SLE en hartaandoening niet echt een goede combi. Tegen die tijd kijken we verder. Dank je wel!