Vorige week konden jullie de eerste ‘mijn aanpak‘ lezen, waarin ik vertel over mijn aanpak voor wat betreft belonen, straffen en negeren. Er kwamen leuke reacties op en ik vind het ontzettend interessant om jullie aanpak te lezen! Of dit nou overeen komt met die van mij of compleet anders is, geen aanpak is verkeerd. Vandaag vertel ik over zindelijkheid, een groot bed en het afleren van de speen.

Zindelijkheid

Vorig jaar kocht ik in alle enthousiasme een potje. Sarah vond het heel even interessant en deed er (per ongeluk) een grote boodschap op. Net toen zij begon met persen zette ik haar op het potje. Maar het kwartje viel nog niet. Ook de interesse voor het potje bleef weg. Ze zette het liever op haar hoofd of gebruikte het potje als stoel voor haar poppen. Later begon ik het potje steeds meer onhandig te vinden. Want wat als ze nu toch gaat plassen op het potje? Dan komt straks de overgang naar het toilet.

Het toilet trekt Sarah overigens wel. Ze vindt het onwijs interessant en komt dan ook bijna altijd kijken wanneer Giorgio of ik op het toilet zitten. Ze geeft maar al te graag papier aan en wil ook doortrekken. Maar ze gaf niet uit zichzelf aan dat ze ook op het toilet zou willen zitten. Na de aanschaf van een toiletbril-verkleiner hebben we haar een paar weken terug gewoon uit het niets op de wc gezet en gekeken of ze iets zou doen.

Ze vond het allereerst prachtig, zo op het grote toilet. Daarna kwam er al snel een plas. Geen grote, maar zeker de moeite waard. Dat gezicht toen ze van ons een luid applaus kreeg is onbetaalbaar. Ze was zo ontzettend trots. Na afloop zelf afvegen en doortrekken en een sticker plakken als beloning. Ze is dol op stickers, dus ze vindt het een waar cadeautje.

Nu zijn we een paar weken verder en draagt ze overdag een oefenbroekje. Ze geeft nog niet altijd zelf aan dat ze moet plassen (vaak wil ze alleen maar spelen en is ze te druk voor dit soort ‘zaken’) dus we zetten haar ongeveer elke twee uur op het toilet. Het is al een paar keer voorgekomen dat ze de hele dag droog is gebleven. Voor de nacht krijgt ze nog een gewone luier om en ook een grote boodschap gaat nog niet op het toilet. Op de één of andere manier is dat voor nu nog te spannend voor haar. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen.

Overgang naar een groot bed

Sinds ruim een half jaar slaapt Sarah in een echt kinderbed. Haar ledikant werd te klein en ik kreeg haar er zelf moeilijk uitgetild. Bij de Ikea kozen we een mooi bed voor haar uit inclusief dekbed en kussen. Ze vond het bed meteen prachtig maar kwam de eerste ochtend wel zelf uit bed om vervolgens de kamer te verbouwen. Gelukkig is dat nooit meer voorgekomen en blijft ze lekker in bed liggen tot wij haar er uit halen. Ze heeft gelukkig nooit moeite gehad met de overgang naar een groot bed. Sarah kan werkelijk overal slapen. In een campingbedje, in een ledikant bij opa en oma…het maakt haar niets uit. Wel hebben we ervoor gezorgd dat haar bed echt ‘haar bed’ is geworden met een gezellige groep knuffels, kussens en een fleurig dekbed. Ze slaapt er heerlijk in en is door het plankje aan de zijkant gelukkig nog nooit uit bed gevallen.

Afscheid van de speen

En toen kwam ook het afscheid van de speen. Iets waar ik in de eerste instantie een beetje ‘bang’ voor was. Ik wist namelijk niet hoe ik dit het beste kon aanpakken en hoe ze zou reageren. Sarah heeft sinds ze een paar weken oud was al een speen gehad om te slapen vanwege haar enorme zuigbehoefte (waar ik haar niet in kon ondersteunen). Het laatste jaar kreeg ze alleen nog een speen met slapen en niet op andere momenten. Maar toch, als je gewend bent om lekker in slaap te vallen met een speen kan ik mij voorstellen dat het cold turkey afkicken is.

Mede door het boek van de Lummies (klik hier voor het artikel) is Sarah van haar speen afgekomen. Het was de periode van Sinterklaas, rond november/december 2016. Na een paar keer het boek te hebben gelezen begreep ze inmiddels dat er baby’s zijn die een speen nodig hebben en dat grotere kinderen geen speen meer nodig hebben. We hebben er op ingespeeld door de speen weg te geven aan babypiet. Toen ze haar schoen zette op die bewuste avond stopten we haar speen in het doosje zodat babypiet haar speen kon gebruiken. De volgende dag was de speen weg en lag er een cadeautje.

Maar helemaal vlekkeloos verliep de eerste nacht niet. Ze was heel erg verdrietig en kon niet in slaap vallen. Na een boterham en enorm vermoeid door het huilen viel ze alsnog in slaap en heeft ze de rest van de nacht rustig geslapen. De dag erna kon ze overdag ook niet slapen, maar we bleven volhouden en hebben haar keer op keer uitgelegd dat de speen nu echt weg is. Na een aantal dagen sliep ze als vanouds en af en toe vertelde ze er nog wat over. Nu, een paar maanden later, vraagt ze er nooit meer naar en slaapt ze heerlijk. En ook haar tanden staan weer mooi recht!

We hebben al deze grote stappen één voor één genomen en niet tegelijk, zodat ze rustig kon wennen aan een nieuwe situatie.

Herken jij je in bovenstaande aanpak? Hoe vond je de overgang naar zindelijkheid, een groter bed en eventueel het slapen zonder speen?