Ik vind het elke keer weer zo ontzettend leuk om een ‘mijn aanpak’ te schrijven. Het doet mij namelijk stilstaan bij hoe we eigenlijk de vanzelfsprekende dingen doen en waarom we welke keuzes maken. Ik vind het bij een andere moeder ook altijd heel interessant om te lezen waarom ze welke keuzes maakt voor haar kind, dus hopelijk genieten jullie net zo van deze blogposts. Vandaag mijn aanpak voor wat betreft foto’s delen van Sarah op social media, haar betrekken in keuzes maken en op welke manier we haar zelfvertrouwen proberen te vergroten.

Foto’s van Sarah op social media

Er is de laatste tijd veel over gezegd en geschreven: het delen of niet delen van foto’s waar je kind(eren) op staan. Ik snap die discussie heel goed, want we denken er allemaal waarschijnlijk weer anders over en het is en blijft een lastige kwestie. Enerzijds ben je apetrots op je kroost en is hij/zij de mooiste, anderzijds is het internet niet altijd een fijne plek waar je voor altijd ’teruggevonden’ wil worden.

Toen Sarah net was geboren had ik Facebook en Instagram, maar vooral met Instagram deed ik vrijwel niets. Ik heb een week na haar geboorte een foto geplaatst en daarna weer een hele tijd niets. Nadat mijn blog geboren was ben ik social media veel meer gaan gebruiken. Ik plaatste meer en meer foto’s van Sarah op social media en dat vond ik eigenlijk wel prima. Mijn schoonfamilie woont aan de andere kant van de wereld en kunnen zo makkelijk foto’s van Sarah bekijken.

Ik had er geen probleem mee en zag er ook geen gevaar in, tot ik ineens een foto tegenkwam van mijn Sarah die druifjes aan het eten was. Deze foto werd door en gastouderbureau gebruikt om te waarschuwen voor verstikkingsgevaar. Ik was boos, vooral omdat het bericht suggereerde dat ik ongesneden druifjes gaf, terwijl ze keurig in vieren waren gesneden. Na een berichtje werd mijn foto verwijderd, maar het was wel even een eyeopener.

Toch ben ik niet gestopt met het delen van foto’s van Sarah, puur omdat ik het te leuk vind en omdat ik onwijs trots ben. Wel ben ik minder vaak gaan plaatsen en wat ik plaats, daar kan later geen discussie over ontstaan (hoop ik). Dus geen foto’s van een (half) naakte Saar of een foto waar ze zich later ongemakkelijk bij kan voelen. Elke foto die ik plaats is weloverwogen en vol trots het wereldwijde web op geslingerd. Toch vind ik het knap wanneer ouders bewust kiezen om niets te delen. Ik begrijp en respecteer dat volkomen, maar zou het zelf niet kunnen.

Sarah keuzes laten maken

Zo klein en dan al keuzes maken. Sommige ouders kiezen ervoor om alle keuzes door hun kinderen te laten maken. Wat ze ontbijten, wat ze wel en niet willen op een dag…Ik ben daar iets minder ‘streng’ in, maar probeer wel Sarah wat eigen regie mee te geven. Zo mag ze kiezen wat ze in de ochtend en middag op brood wil en eens per week wat we als avondeten eten. Dat worden vaak patatjes, pannenkoeken of pasta…maar dat vinden wij ook niet erg 😉

Verder kiest ze zelf een (teken)filmpje uit op Netflix als ze die mag kijken en bepaalt zij (mits de tijd er is) of ze onder de douche gaat of in bad. Kleding uitkiezen is nog geen succes want dan loopt ze in een onderbroek, 1 sok en een trui. Het is een steeds even aanzien welke keuzes ze kan maken op welke leeftijd. Het is dus niet zo dat ze alles bepaalt, maar in bepaalde dingen mag ze best de regie hebben. En als het in onze ogen echt geen goede keuze is, dan leggen we dat ook uit.

Haar zelfvertrouwen vergroten

Echt een goed voorbeeld krijgt ze niet van haar moeder, maar natuurlijk wil ik Sarah ook zelfvertrouwen meegeven. Ze is een stoer en dapper meisje dat inmiddels al weet dat ze heel grappig is en een echt poppetje. Wanneer ze in een groep met kinderen komt is het ineens een heel verlegen meisje (waar overigens niets mis mee is) wat pas na een tijdje loskomt. Dit is normaal, maar op de langere termijn willen we haar toch het gevoel meegeven dat wat ze wil bereiken, ze ook kan bereiken. En dat wie ze is goed genoeg is.

Hoe we dat doen? Niet overladen met complementjes, maar ze wel regelmatig geven als ze iets zelf heeft gedaan. Of haar aanmoedigen om het zelf te blijven proberen. Het lijkt soms zo aantrekkelijk om te hulp te schieten, vooral als ze boos en verdrietig wordt. Maar uiteindelijk krijgt zij een beter gevoel als het zelf lukt.

Ook speelt haar vader een grote rol in het versterken van haar zelfvertrouwen. Elke avond voor het slapengaan noemt hij samen met haar een vast riedeltje op. ‘Ik ben sterk, ik ben mooi en ik ben een grote meid. En als ik iets wil dan moet ik daar wat voor doen. Maar dan zal het mij zeker lukken’. Om vervolgens twee hele kleine spierballetjes tevoorschijn zien komen <3

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?