Mooie titel vind je niet? Helaas heb ik de zin niet zelf bedacht. Hij komt uit het interview met Joop Braakhekke, die onlangs in de Linda! zijn verhaal deed. Deze zin zette mij aan het denken. ‘Je denkt dat het allemaal reusachtig veel voorstelt, maar in het licht van de eeuwigheid betekent een mensenleven helemaal niets’.  Vandaag een keer een filosofisch blogje!

En gelijk heeft ie, vind ik. Als mens leef je een leven. Deze duurt voor de meeste mensen lang genoeg om alles uit het leven te halen en alles mee te ervaren wat het leven je biedt. Je gevoel voor liefde is groot, je familie is groot, je aandeel in het bedrijf is groot en de gevolgen zijn groot wanneer jij een fout maakt op het werk. Maar uiteindelijk stellen we helemaal niets voor. Hoe groot jij je ook voelt als mens, met je leven, je liefde en je taken…eigenlijk zijn we niets in al die eeuwigheid.

Ik ben een mens die weleens filosofeert. Nou ja, weleens…eerder vaak. Ik vind het bijzonder mooi om te denken, te beredeneren en het leven vanuit verschillende invalshoeken te bekijken. Noem mij zweverig of een tikkeltje gek, dat mag. Maar fascinerend vind ik het zeker wel. Want voor mij is mijn leven alles wat ik heb, ook alles wat jij hebt. Ik leef mijn leven, heb hoop en verdriet, voel liefde en plant mij voort. De wereld lijkt niet zonder mij te kunnen. Er zal verdriet zijn wanneer ik of iemand anders ineens wegvalt. Kijk maar naar het overlijden van mijn broer. Onze wereld stort in en niets lijkt meer hetzelfde. Maar wanneer ik uitzoom en een blik op de aarde werp, ben ik niets meer dan een heel klein speldenknopje. Zo klein en zo nietig. En jij ook.

Dat is toch gek? Dat er zoveel ‘speldenknopjes’ rondlopen op aarde, met ieder hun leven gevuld met verdriet, hoop, liefde en nog veel meer. Werelden storten in, levens beginnen en eindigen. Maar wanneer je jezelf zou bekijken vanaf de ruimte dan ben je eigenlijk niets. Dat idee laat mij soms heel klein en kwetsbaar voelen. En tegelijkertijd komt ook het besef dat de wereld daarom gewoon doorgaat met draaien, wat er ook in een mensenleven gebeurd.

Wanneer jij dit leest kun je volmondig zeggen dat je nu leeft. Ik ook, iedereen die dit leest of die op dit moment op deze aarde leeft. Ons leven lijkt lang te duren (zeg maar 80 jaar) en dat is in onze belevenis lang. Maar wat is de verhouding tussen die 80 jaar en zeg maar een eeuwigheid? Mensen komen en gaan en al honderdduizenden jaren zijn er mensenlevens. Allemaal even nietig, klein. Allemaal speldenknopjes.

Voel jij je ook weleens heel nietig? Besef je weleens dat we eigenlijk helemaal niets zijn in dat grote heelal?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?