Halfvol

6 Interessante levensvragen – De Geluks Tag

Ik liet mijn hersenen eens flink werken en gaf antwoord op 6 vragen over het leven. Over angsten, optimaal je tijd benutten en dingen loslaten. Ik vond deze levensvragen op de blog van Damgar Valerie en zij nodigde iedereen uit om mee te doen. Bij deze!

⊕ Hoe kan ik beter tegen kritiek van anderen?

Als klein meisje was ik heel erg verlegen en onzeker. Zoals ik al eerder een keer schreef was dit niet zo gek, want ik was gezegend met spillebeentjes, een bril met een afgeplakt oog en een bloempotkapsel. Nu ik er iets charmanter uitzie is het verlegen zijn zeker minder geworden. De onzekerheid is er nog steeds.
Als iemand vroeger een opmerking maakte over mij dan raakte mij dat enorm. Ik kon het niet naast mij neerleggen en doorgaan. Nee, ik ging er veel, heel veel over nadenken en kwam nooit tot een conclusie. Het bracht mij in de war. Want stel dat ze gelijk hadden? Ik ben nooit echt gepest vroeger maar een opmerking hier en daar kwam wel voor.
Als ik nu kritiek krijg weet ik er nog niet altijd mee om te gaan. Vooral niet als de kritiek niet klopt. Het maakt mij altijd eerst kwaad en vervolgens verdrietig. Maar dat geef ik liever niet aan, want ik laat mij niet kennen. Eigenlijk is dat heel raar en onnodig, maar ik denk dat ik vooral bang ben om anderen vervolgens te kwetsen. Ik heb namelijk een hele sterke mening en kan daar behoorlijk sterk in zijn. De angst om over iemand heen te walsen, daar gaat het mij dan om. Naarmate ik ouder word merk ik wel dat ik steeds meer aangeef wat kritiek met mij doet.
Ik kan er niks mee doen en vervolgens de hele dag in mijn hoofd ermee bezig zijn, maar dat is verre van prettig. Beter is het om kritiek uit te spreken, of je het punt nou herkent of niet.
Ook ligt het aan de manier waarop iemand kritiek geeft. Is degene erg boos en laat hij of zij je klein voelen of voel je je ‘gelijk’ met degene?

⊕ Hoe benut ik mijn tijd optimaal?

Eeuwig lijkt het te duren, de tijd. Tot je op een gegeven moment in je leven met beide benen op de grond wordt gezet en ineens besef van tijd hebt.
Dit kan door een vervelende gebeurtenis zijn, een ziekte of overlijden. Vaak ga je dan pas nadenken wat je met je tijd gaat doen.
Ik hoor mensen wel eens de vraag stellen aan elkaar ‘wat als je zou horen dat je nog maar even te even hebt, wat zou je dan doen?’ Er komen duidelijke antwoorden naar boven en wereldtripjes, onmoetingen met beroemdheden en bijzondere activiteiten worden vervolgens genoemd. Maar waarom zou je daarmee wachten tot je weet hoe lang je nog hebt?
Alsof je, als je gezond bent, gegarandeerd nog 90 jaar gaat worden. Die kans is er, maar er is ook een kans dat je onder die ‘welbekende’ bus komt. En dan?
Waarom zou je wachten met al dat leuks tot je weet wanneer je leven gaat eindigen?

Natuurlijk is het onmogelijk om elke minuut alles uit het leven te halen. Je kunt niet op één dag gaan bungee-jumpen en shoppen in Parijs, als je ook nog eens een huishouden draaiende moet houden, je kind moet verzorgen en vermaken en je een paar keer per week naar je werk moet. Maar je kunt wel in plaats van die tripjes steeds te verschuiven naar ‘ooit’, concrete plannen gaan maken.
Wil je ergens naartoe? Wacht niet en plan indien mogelijk voor dit jaar of volgend jaar dat ene tripje. Lig je op de bank je te vervelen en te wachten tot je eten kunt gaan koken? ‘Pak’ je lijstje er eens bij en kijk wat je met de beschikbare tijd zou kunnen doen. Ik heb bijvoorbeeld heel veel plannetjes in mijn hoofd variërend van ‘naar de kinderboerderij’, tot ‘even winkelen’.
Echter komt het er niet van en schuif ik het steeds voor mij uit. Waarom weet ik niet, want het is onzin om het niet te doen. Die tijd dat ik op de bank hang en wacht tot manlief thuiskomt, kan ik ook met Sarah in de wagen naar de kinderboerderij lopen.

Met het ritme wat ik nu heb (om 7.30 eruit en om 23.00 naar bed) kan ik trouwens ook veel meer uit mijn dag halen. Toen Sarah nog niet geboren was sliep ik vaak uit tot 10.00.
Het feit dat ik onregelmatige diensten draaide maakte het ook dat het soms nodig was. Maar de dag was zo om! Ik vind het heerlijk om nu een vast ritme te hebben en te kunnen genieten van meer uren in de dag.

⊕ Hoe maak ik sneller contact met mensen die ik niet ken?

Door mijn werk als verpleegkundige ben ik veel socialer geworden. Rende ik als kind bijna weg als iemand mij aansprak die ik niet kende, nu maak ik gezellig en praatje. Als verpleegkundige moet je in korte tijd een vertrouwensband kunnen opbouwen en inschatten hoe ‘sociaal’ iemand is. Daar pas je namelijk de benadering op aan. Mijn mensenkennis is dus heel erg goed.
Toen ik met mijn bijbaantje als 16-jarige pubermeisje achter de kassa van de Albert Heijn zat, heb ik zeker een goede start gemaakt met het socialer worden.
Mensen aanspreken, een praatje maken en ontevreden klanten te woord staan.
Ik kijk nu niet meer fulltime naar de grond maar ik kijk om mij heen. Meer zelfvertrouwen speelt zeker een belangrijke rol. Maar ook de gedachte ‘niemand kan mij wat maken’ helpt ook goed.
Want ik ben een sterke vrouw met een enorme rugtas. Wie ben ik om angst te hebben voor wat iemand van mij zou vinden? Ik ben ik en daar ben ik blij mee en dat mogen mensen zien.
En om dat te laten zien moet je ze aankijken en niet met je ogen aan de stoeptegels blijven plakken.

⊕ Hoe vind ik het werk waar ik van houd?

Dat werk heb ik op dit moment, het werken in de zorg. Als zorgzaam type met veel nieuwgierigheid en leergierigheid op het medische vlak zit ik goed. Het is nog wel de vraag of ik dit werk weer kan doen met mijn gezondheid. Mocht ik niet meer als verpleegkundige kunnen werken dan hoop ik dat ik werk kan vinden waar ik genoeg bij na kan denken. Ik hou van denken, brainstormen, uitpluizen en opzoeken. Ook vind ik het leuk om anderen iets te leren. Natuurlijk is schrijven ook een enorme passie. Wie weet wat er op mijn pad komt en wat de toekomst mij brengt.
Ik weet zeker dat ik er in ieder geval goed aan heb gedaan om een blog te starten. Met alleen heel veel ideeën kom je er niet, met dromen ook niet.  De tijd zal het leren!
En zoals ik al bij de tweede  levensvraag schreef: benut je tijd optimaal, schuif geen dingen voor je uit. Dus als ik nu kansen zie en die kan pakken, dan pak ik ze met beide handen aan. Tjakka!

⊕ Hoe leer ik om los te laten?

Leren loslaten, maar waar begin je? Je spullen loslaten is easy peasy: je opent je handen en het valt op de grond. Het loslaten van gebeurtenissen en uitspraken is veel en veel moeilijker.
Je moet er als het ware handigheid in krijgen. Uitspraken die gedaan worden over jou moet je niet teveel macht geven. Sinds ik minder aantrek van wat mensen (kunnen) denken is het makkelijker geworden om uitspraken los te laten. Gebeurtenissen daarentegen laat ik minder makkelijk los. Nou is de ene gebeurtenis natuurlijk niet de andere, maar mijn ziek zijn heeft er ongelooflijk ingehakt. Als ik het zomaar los kon laten zou dat ongeloofwaardig en niet gezond zijn. Stukje bij beetje loslaten kan wel en is denk ik ook de enige oplossing.
Het verwerkingsproces zorgt daar eigenlijk al voor: gedoseerd komt datgene binnen wat je meemaakt en gedoseerd verlaat het je gedachten weer. Het zal altijd een plekje behouden in je eigen ik, maar je kunt datgene wat gebeurt is wel grotendeels achter je laten en dus loslaten. Ik denk dat ik ongeveer op de helft ben wat betreft het loslaten van wat er vorig jaar gebeurt is en dat voelt al zo fijn! Door erover te blijven praten, schrijven en beredeneren lukt het mij ook wel om die andere 50% los te laten.

Mijn perfectionisme dwingt mij soms om voor iedereen optijd te komen. Ik voel mij dan gestresst als ik merk dat ik een paar minuten te laat kom. Bang dat mensen teleurgesteld in mij raken of zich gaan ergeren aan het feit dat ik wat te laat ben. Ik please mensen graag maar het is ook belangrijk om aan mijzelf te denken en de boel de boel te laten. De laatste tijd gaat dat steeds beter, maar het kan nóg beter.

⊕ Hoe kom ik van mijn angsten af?

Angsten creeër je onopgemerkt en je komt er heel gemakkelijk aan, maar om ze kwijt te raken is veel moeilijker. Ik ben nooit echt een angsthaas geweest. Ik kan prima in het donker vertoeven of ’s avonds laat alleen fietsen. Ik ben te nuchter om daar bang van te worden. Cliché of niet, maar angst heb ik pas leren kennen nadat ik moeder ben geworden.
Angst dat haar wat overkomt en angst dat ons wat overkomt. Geen overdreven angst dat ik zwetend in bed lig te hopen dat er nooit iets ergs zal gebeuren. Maar wel angst waar je zo nu en dan over nadenkt. Ik vind dat je niet van al je angsten af moet en af kunt komen. Het is natuurlijk heerlijk om ‘angstloos’ door het leven te gaan, maar is het reeël om totaal geen angst te hebben dat er iets zal gebeuren met je dierbaren?

Het gaat dan om de mate van angst of het acceptabel is of niet. Kun je er prima mee leven en belemmert het je niet in je dagelijks leven? Dan is er niets mis met af en toe wat angst voelen. Ik heb wel kleinere angsten gehad waar ik wel wat aan heb gedaan. Zo hield ik mij bijna altijd bezig met wat anderen van mij zouden denken. ‘Als ik dit of dat doe, wat zullen ze dan van mij vinden?’
Heel erg vermoeiend kan ik je melden. Het rooft je tijd en brengt je tot helemaal nergens. Daarom wilde ik er graag vanaf maar ik wist heel lang niet hoe.
Nu ik zelf sterker in mijn schoenen sta door wat er allemaal op mijn schouders en in mijn rugtas zit, is het vanzelf bijna helemaal over gegaan. Het interesseert mij niet meer wat anderen van mij denken. Je daar mee bezig houden is zonde van je kostbare tijd. Dan kun je beter naar de kinderboerderij gaan of shoppen bijvoorbeeld. Want het is jouw leven, niet die van een ander. En welke angst je ook met je meedraagt: praat ervover en schrijf erover. Dat helpt het beste!

Ik wil graag Lisanne en Milou vragen om deze levensvragen te beantwoorden (geheel vrijblijvend).

 

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (2)

Write a comment