Badend in het zweet ruim ik de vaatwasser uit. Niet omdat het 40 graden is, maar omdat ik na ruim twee weken buiten leven weer ineens ‘opgesloten’ zit in huis. Elke keer heb ik een soort opvliegers na het kamperen en dat is ook niet zo gek, want het is nogal een overgang.  Toch verkies ik de vaatwasser boven een afwasteiltje. Alhoewel…het heeft ook wel wat.  Hoe houd je dat vakantiegevoel zo lang mogelijk vast? Of kan dat niet?

Het lekkerste van kamperen vind ik het constant buiten zijn. Althans, als je het geluk hebt dat het mooi weer is. En dat geluk hadden we, want op een paar druppels regen in de nacht na hebben we alleen maar zon gezien met heerlijke (en soms te hoge) temperaturen. Buiten leven maakt je vrolijk, energiek, maar ook heerlijk moe in de avond. De frisse lucht doet je lijf meer dan goed en je leert de natuur nog meer waarderen.

En dan kom je na een lange en vermoeide reis weer in je huis. Ik vind het altijd weer heerlijk om thuis te zijn en de luxe te waarderen met een eigen badkamer, toiletten en keuken. Het gemak van een toiletrol die aan de muur hangt in plaats van onder je armen en in de avond onder de dekens kruipen zonder eerst het één en ander aan ongedierte weg te moeten schieten met twee vingers. ‘Schat, kom je even? Er zit hier een oorwurm! Maak hem dood alsjeblieft’. Niet meer bij de minste geringste kriebel aan je been denken dat er een invasie van mieren onder de dekens schuilt of vrezen voor een boze oorwurm-familie.

Mocht je broodje – met beleg naar beneden-  op de grond vallen dan is het een kwestie van blazen en eten. Op de camping is dat anders, dan dien je namelijk eerst een laagje beleg weg te schrapen om vervolgens een hartverzakking te krijgen op het moment dat er alsnog iets tussen je tanden knarst. Thuis is het waarschijnlijk een verdwaalde doperwt of het hoofdje van een Lego popje, op de camping wil je het liever niet weten.

Die opvliegers heb ik vandaag de dag nog steeds. Mijn lijf protesteert tegen het leven in een ruimte omgeven door muren, waar een bries ontbreekt en waar het getjilp van krekels onbekend is. Thuis tikt de klok (zoals hij nergens tikt ja) en maakt het plaats voor zacht geruis van de bomen tegen een strakblauwe lucht. Geen vogels, krekels of ezels maar enkel een klok. En als je geluk hebt komt Dora heel even voorbij. Maar liever niet.

Dus zet ik de deuren naar de tuin overdag open, loop ik in een korte broek en hempje om te voorkomen dat ik van de bank drijf en wacht ik een paar dagen met stofzuigen. Zo heb ik meer kans op ongedierte tussen mijn tanden op het moment dat ik mijn eten laat vallen. De toiletrollen drapeer ik op de eettafel zodat ik ze bij elk bezoek aan het toilet onder mijn oksels kan drukken. Fluitend loop ik met mijn rol richting de deur van de wc. Het lijkt er bijna op, alleen kom ik niemand tegen om te begroeten. Ik steek mijn hoofd even om de deur en kijk Shiva aan. ‘Bonjour’ roep ik, maar ze slaapt gelukkig door.

Grapje natuurlijk… al ben ik bijna hiertoe in staat. Het is afkicken. Buiten leven is pure verslaving en cold turkey probeer ik mij los te wroeten van de vakantie. Maar misschien kan ik toch langzamer wennen en afkicken door nog meer buiten te zijn dan normaal gesproken. Veel lucht opsnuiven, de natuur bewonderen en genieten van alle mooie geluiden. Dat doet een mens goed. En ja, ook Dora ontwijken.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?