Twee jaar geleden op dit moment was ik niet aanwezig. Lichamelijk lag ik in bed met toeters en bellen aan de beademing. Ik sliep, heel diep. Bijna een week lang was ik er niet, maar toch ook weer wel. De wereld ging door en ik kreeg er niks van mee.

Een paar dagen terug kreeg ik een bloemetje van mijn ouders vanwege 28 maart. Dat is bij ons geen feestdag, maar een dag met een vreemde bijsmaak. Die dag werd ik, twee weken na de bevalling, naar de Intensive Care gebracht voor beademing. In de middag ging ik onder zeil, om de donderdag erna pas weer mijn ogen open te doen. Voor mijn idee had ik een dag geslapen, maar het waren er zes. Zes dagen die ik kwijt ben, zonder herinneringen.

Iedereen maakt elke dag in zijn leven mee. Maakt herinneringen, leermomenten, blunders, tranen van het lachen of van verdriet. Elke dag zie je mensen, eet je en drink je, ga je bewust naar bed en zit je een paar keer per dag in een klein hokje op het toilet. Geen dag sla je over van geboorte tot je dood. Vanzelfsprekend lijkt het om elke dag je ogen te openen en te sluiten, ervan uit te gaan dat je elke dag gaat beleven. Het blijft dan ook bizar om te beseffen dat ik bijna een week leven ‘mis’.  Het is kwijt, lijkt nooit plaats te hebben gevonden en al die dagen hebben geen herinneringen. Terwijl ik vocht voor mijn leven en mijn lichaam keihard werkte, sliep ik en ben ik die dagen kwijt.

In die dagen zaten de artsen met de handen in het haar en zat familie met een steen in hun maag naast mijn bed. Al die tijd had ik er zelf geen invloed op en deed mijn lijf wat hij wilde. In die dagen ging de wereld door met vechten, vernederen en verdwenen er twee meisjes in Panama. Toen ik een week later televisie keek op mijn kamer in het ziekenhuis waren ze nog steeds aan het zoeken zonder resultaat. In die dagen ging de klok vooruit voor de zomertijd en heb ik voor het eerst de overgang niet meegemaakt. De blaadjes waren in die week aan de bomen gekomen en de lucht rook naar lente. De wereld ging door zonder mij en zonder mij nodig te hebben. Dan voel je je nietig, terwijl je net hebt gevochten om je leven te behouden en de belangrijkste persoon te blijven in het leven van je dochtertje.

Na die opname waren veel mensen benieuwd of ik iets van die dagen kan herinneren. Ik heb niet gedroomd, heb niets gehoord of gezien. De ladingen Propofol zorgden ervoor dat ik volledig van de wereld was. Wel had ik altijd het idee gehad dat er iemand tegen mij heeft gezegd dat we aan waren gekomen in Utrecht toen ik met de ambulance werd overgebracht. Of dit zo is weet ik niet en ik zal er ook niet achter komen. Ook schijn ik gehuild te hebben toen mijn ouders en man naast mijn bed zaten en het hadden over Sarah. Maar ook daar weet ik niets meer van, hoe hard ik ook probeer terug te denken. Er zijn mensen die weken, maanden en soms zelfs jaren van de wereld zijn. Ze zijn er wel, maar toch ook weer niet. Seizoenen komen en gaan, er vinden wereldrampen plaats en aanslagen. Er worden verkiezingen gehouden, relaties beëindigd, kinderen geboren en mensen die hun laatste adem uitblazen. En dat allemaal zonder dat ze er erg in hebben.

Een stukje uit je leven missen is bizar en wereldvreemd. Het idee dat je al die dagen niets mee hebt gekregen van het leven en de wereld. Dat alles en iedereen om je heen door ging. En dat ik twee jaar later nog steeds een stukje mis en nooit meer zal terugkrijgen. Des te meer geniet ik van het feit dat ik elke ochtend het licht door de gordijnen binnen zie komen en ik mij kan verheugen op een nieuwe dag!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?