Vorig jaar schreef ik een blogje over het feit dat ik gelukkiger ben dan voordat ik ziek werd. Dat komt door Sarah, maar ook door het feit dat ik niets als vanzelfsprekend ervaar en ik de kleine dingen ben gaan zien én waarderen. Ik ben niet alleen gelukkiger dan ooit, maar ook sterker. Ondanks dat ik nu zwak lijk, voel ik mij hartstikke sterk. Hoe zit dat?

Mij krijg je echt niet omver, dat gevoel heb ik meer dan ooit de laatste maanden. Alhoewel het misschien lijkt dat ik omver ben gekukeld (want ja, ik kan nu even niet werken en loop bij een psycholoog, ooohh!), ben ik verre van zwak. Na alle harde wind van alle kanten sta ik hier nog steeds, met beide benen op de grond. Ik tik vanachter mijn computer dit blogje met (figuurlijke) spierballen terwijl in de kamer naast mij een tevreden en gelukkig meisje slaapt. Ondanks dat ik mij overdag misschien niet heel goed heb gevoeld, ik kan het.
Ik heb twee levensbedreigende aandoeningen overleefd, klom op eigen kracht uit bed om te leren lopen, een beker vast te houden en leren te slikken. Ik heb angsten overwonnen en dokters versteld doen staan en door steeds te vallen moest ik ook weer opstaan. Het is een fijn feitje om te weten dat na elke slechte dag er weer een goede dag komt. Dat gegeven maakt mij sterk, ook op donkere dagen.

Ik heb onderkend dat ik niet alleen mijn hoofd boven water kan houden. Dat is ook niet zo gek na alles wat er is gebeurd. Mijn huisarts vond het vreemd dat ik nog niet eerder aan de bel had getrokken en nee, het is niet zwak of raar. Je kunt ervoor kiezen om met je rugzak door te blijven lopen en je schouders eronder te zetten, maar daar wordt hij niet leger van en jij wordt er niet sterker van. Uitpakken en herorganiseren geeft overzicht en lucht op en je houdt er je leven lang plezier van.

Ik ben mij bewust van mijn gevoelens en ben niet bang om die te delen. In de hoop een ander ermee te kunnen helpen door herkenning te geven, schrijf ik zonder problemen op wat ik voel en hoe het echt gaat.  Geen taboes, niks gecensureerd. Helaas zit er soms rot fruit tussen en wordt er misbruik gemaakt van die openheid, maar ik deins niet terug. Het leven is niet altijd positief en eerlijk, dus mijn blog ook niet. Wie houd je voor de gek? Rot fruit gooien we allemaal weleens weg en ik zie het maar als een compliment doordat (jaloerse) mensen blijkbaar geen raad weten met negatieve emoties die anders het internet nooit zouden bereiken.
De mailtjes, berichtjes en appjes die ik krijg van lezers en andere bloggers zijn hartverwarmend en overspoelen enkele negatieve reacties. Ik heb zo ontzettend veel lieve en betrokken vrienden erbij gekregen dat ook zij mij die spierballen geven. Of wat dacht je van een liedje in mijn mailbox die een lezer voor mij had opgenomen? Hele levensverhalen van mensen die zich herkennen in mijn artikelen en zo blij zijn eindelijk de erkenning krijgen….ik word er stil van maar het maakt mij zo ontzettend sterk. Mede dankzij jullie sta ik nu stevig met beide benen op de grond, klaar voor wat komen gaat.

Niet alleen voel ik mij sterk als persoon, maar ook als wederhelft van een echtpaar. Giorgio en ik zijn nu 3,5 jaar getrouwd en we hebben al zo ontzettend veel overwonnen. Bergen hebben we samen beklommen, diepe dalen bezocht en windkracht 10 overwonnen. ‘Tot de dood ons scheid’ was bijna waarheid geworden, maar ook die generale repetitie hebben we doorstaan. Menig man zou al lang vertrokken zijn en opzoek gaan naar iemand zonder gevulde rugzak. Maar we zijn er nog steeds, samen!
Ik blijf niet in een slachtofferrol hangen en elke dag balen dat mijn hart beschadigd is. We kijken vooruit want daar is de zon. Het leven is ondanks alle wind toch nog ontzettend de moeite waard en zo, zo mooi. En het kan alleen maar mooier worden, want ik ben sterker dan ooit!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?