BikkelharT

Patiënt ontwijkend gedrag.

Nee, ik ontwijk geen patiënten die ik tegen kom. Ik ontwijk vooral mijzelf als patiënt en doe mijzelf vaak geloven dat ik helemaal geen patiënt ben. Maar waarom?

Nee, het is niet heel slim. Vorig jaar om deze tijd begon ik dus met het opbouwen van mijn werkuren en werkzaamheden. Hoe harder men riep dat ze mogelijk ander werk moesten gaan zoeken voor me en een WIA keuring wilden laten doen, hoe harder ik ging vechten om terug op de werkvloer te komen. Mijn doel voor ogen was voor mij de enige waarheid. Ik zou weer helemaal de oude worden en ik zou, behalve mijn medicijnen, weinig merken van het feit dat ik nu ook zelf patiënt was. Zo weinig dat het woord patiënt waarschijnlijk ook geschrapt kon worden.

IMG_1069

Ik weet nog dat ik aan het werk was en in een serieus gesprek beland was met een patiënt. Blijkbaar was ik zo’n enorm luisterend oor dat de mevrouw mij verbaasd aankeek aan het eind en vroeg of ik ‘het zelf ook aan mijn hart had’, want ik was zo begripvol. ‘Eh, nee hoor’, antwoordde ik. Ik schrok van mijn antwoord en liep even later weg. Hoezo nee bedacht ik mij nog? Maar ik herkende dit van eerder, toen ik angstvallig mijn schreeuwend gele Trombosedienst briefje wegmoffelde in mijn tas toen ik een drukke wachtkamer bij de prikpost binnenliep. Waarom ik dit doe? Ik denk omdat ik geen zin heb in vragen, verhalen en polonaises. Maar stiekem matcht het ook niet met het beeld wat ik tot voor kort voor ogen had. Dat ik weer helemaal de oude zou worden en niet meer het label ‘patiënt’ zou hoeven dragen.

Nu, een jaar later, ben ik behoorlijk gestraft voor het ‘voor de gek houden’ van vooral mijzelf. Ik deed mijn lijf geloven dat alles weer werd zoals vroeger. Maar dat is lariekoek. Dat wordt het niet en dat zal het ook nooit worden. Mijn doel is niet haalbaar en moet worden bijgesteld. Zoals mijn arts zei, heb ik het opbouwen van mijn werk gedaan op basis van wilskracht en niet op basis van wat ik echt kan.

Het is heftig en wennen, maar dat patiënt ontwijkend gedrag moet maar eens afgelopen zijn. Niet dat ik de hele dag de klagende, kreunende en steunende patiënt uit ga hangen, maar ik zal wel moeten gaan toegeven dat alles nét wat anders is dan vroeger. Oké, een heel stuk anders dan. En het feit dat ik dat accepteer en mijn doel ga bijstellen, geeft mij vast en zeker veel meer energie en vreugd dan het toneelspelen en verstoppertje spelen voor mijzelf. Ik leefde om te werken, maar ik heb altijd geleerd dat het andersom moet zijn. En ik maar klagen dat mijn lichaam niet deed wat ik wilde. Maar waarschijnlijk dacht mijn lijf net zo over mij. Tijd voor verandering!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (5)

  • Ik vind het heel knap van je dat je zo vocht voor wat je wilde! Luisteren naar je lichaam is heel moeilijk, simpelweg omdat je meer wil in je hoofd dan je lichaam kan. Heb je net een goed moment dan doe je veel en moet je het daarna weer bekopen. Dat is mijn ervaring in ieder geval. Ik vind je heel moedig!

    Beantwoorden
  • Hey Geertje,

    Klinkt misschien raar, maar tijdens het lezen begon ik te lachen ?. Her is zo herkenbaar… Dat eigenwijze gedrag, het gele briefje ect. Zelf heb ik door een te snelle opbouw een soort van burn-out gekregen. Inmiddels ken ik mijn grenzen wel, maar ga ik er toch vaak overheen!

    Beantwoorden
    • O jeetje wat lijken we op elkaar….ik zit dus nu ook met een burn out thuis. Niet door te snel opbouwen, maar door mijn eigenwijze houding en perse dat doel willen bereiken….gniffel.

      Beantwoorden
  • Beste Geertje, Ook voor mij is wat je schrijft heel herkenbaar. Meer willen doen dan je eigenlijk aankunt. Je kunt het misschien wel een poosje aan maar dan plots word je toch met je neus op de feiten gedrukt. Niet leuk. Maar als je dan gas terug neemt dan voel je pas dat het eigenlijk beter en veel aangenamer is om je leven te leiden binnen je eigen grenzen (af en toe een stapje erover kan en moet kunnen natuurlijk 😉 ). Ik wens jou veel moed om die stap terug te zetten en te zoeken naar het juiste evenwicht zodat je je terug comfortabel voelt.

    Beantwoorden
  • Ik herken dit hoor! Ik weet dat ik met dingen rekening moet houden. Maar ik ben soms gewoon zo eigenwijs. Zo heb ik (mede) door mijn hart gewoon een stuk minder energie dan anderen die niks hebben. Maar dan toch een staplaats kopen voor een concert terwijl ik dat helemaal niet kan volhouden en vervolgens meer moeite moet doen om mezelf overeind te houden dan dat ik van het concert geniet. ‘ Want nee hoor, ik mankeer niks…’. Maar op dagen als vandaag, als ik tussen allemaal mensen in de rij sta voor de griepprik die minstens 50 jaar ouder zijn dan, bedenk ik me weer: ‘ ohja.. patiënt..’ Confronterend. Maar soms wel een goede eyeopener.

    Beantwoorden

Write a comment