De voorspelling van sprongetjes waarbij je de klok op gelijk kunt zetten: in het boek van professor Plooij kun je lezen over de zogenaamde ‘sprongetjes theorie’ van jonge kindjes. De dikke tranen van je mini-me en de gebroken nachten kun je direct verklaren door middel van een bijpassend sprongetje die in het boek ‘Oei ik groei’ staat vermeldt. Maar is dat wel zo oké?
Ik hoor en lees regelmatig over die gevreesde sprongetjes. Een paar moeders tellen af naar het moment van de sprong, sommigen zitten er middenin en een ander telt af naar het moment dat een sprongetje voorbij is. Nog maar 2 dagen en 8 uur…dan kunnen we weer ademhalen.
Een huilbui, niet willen slapen en onrustig drinken…het moet allemaal verklaart worden. Dat een baby het ook gewoon even heftig kan vinden dat hij of zij op de wereld is geworpen wordt dan ook weleens vergeten.
‘Oei ik groei’ heb ik veelvuldig voorbij zien komen, maar ik heb het boek zelf nooit aangeschaft noch gelezen. Het trok mij niet op de één of andere manier, het voelde te krampachtig en niet natuurlijk. Achteraf heb ik het boek overigens ook niet gemist en het voorspellen van sprongetjes ook niet. Gevolg? Ik heb amper stilgestaan bij de bewuste sprongetjes die Sarah moet hebben gehad. En eerlijk gezegd voelt dat heel fijn. Ik heb niets gemist, ik heb geen behoefte gehad aan een handleiding dan wel ondertiteling voor mijn baby.
Wanneer Sarah onrustig was, oneindig verdrietig en niet wilde slapen dacht ik niet in paniek welk sprongetje dit zou moeten zijn. Zonder te weten wat de theorie erachter zou moeten zijn knuffelde ik Sarah net zo veel als normaal. Ik gaaf haar net zoveel liefde als normaal. Het zou vanzelf wel weer overgaan en ook zij moest wennen aan het nieuwe leven om haar heen.
Wanneer ik angstvallig in het boek zou moeten bladeren om ‘dat ene sprongetje’ op te zoeken zou ik alleen maar nerveus worden en de connectie tussen mij en mijn kind langzaam verliezen. Mijn kind is Sarah, een uniek mensje. Zonder algemene theorie, zonder handleiding. Ik voel liever aan wat zij nodig heeft in plaats van dat ik het uit een boek moet halen.
Natuurlijk moet je zelf weten of je hebt boek leest en gebruikt om te verklaren waarom je baby huilt, hangerig is of niet lekker in zijn/haar vel zit. Maar ik vraag mij oprecht af wat je er uiteindelijk mee bereikt.
Buiten het feit dat er twijfels zijn of de theorie uit het boek wel klopt (daar zijn de meningen over verdeeld, er zou geen wetenschappelijke bewijs zijn), waarom zou je precies moeten weten wanneer en hoe lang je kind in een sprongetje zit?
Is de wetenschap dat je kindje in sprongetjes kan komen niet genoeg informatie? Is het niet voldoende om er voor je kind te zijn wanneer hij/zij niet lekker in zijn/haar vel zit? Troost je anders tijdens een sprongetje dan wanneer een kind moet huilen buiten een sprongetje om? Vind je het feit dat je kindje deze sprongetjes meer aandacht nodig heeft zó heftig en intensief dat je wil weten hoe lang je je kind net dat beetje extra aandacht moet geven?
Een handleiding voor je kindje kan handig zijn, maar er te krampachtig mee bezig zijn en je blindstaren naar dagen en uren vind ik eerlijk gezegd te ver gaan. Jij hebt er niks aan en je kindje heeft er niks aan. Alle gedrag van je kindje willen verklaren vind ik persoonlijk ook niet oké en onnodig.
Een baby is volop in ontwikkeling, komt terecht in een grote wereld vol indrukken en zal net als de moeder ook moeten wennen aan alles en iedereen. Aan het nieuwe leven. Baby’s huilen meestal omdat ze baby’s zijn en ook zij kunnen zonder theorie overstuur zijn en het soms allemaal even heel erg stom vinden. Net als mama.
Misschien een idee voor een handleiding met sprongetjes voor de kersverse moeder? Dan kan vader zich inlezen en de uren aftellen tot zijn vrouw weer een beetje ‘normaal’ doet 😉
Mijn visie: vertrouw op jezelf, vertrouw op de natuur. Het kunnen verklaren van sprongetjes kan je misschien helpen om de heftige periode te kunnen overzien, maar pin je er niet op vast. Ga niet zitten aftellen tot het zover is of tot het voorbij is. Je kind is een mens en ieder mens is anders. Overigens is de theorie uit het boek nooit wetenschappelijk bewezen en de schrijver is kort nadat het boek werd zwart gemaakt in de media ontslagen.
Wat is jouw mening over dit boek? Heb jij wat gehad aan de zogenaamde ‘sprongetjes theorie’ uit het boek? Vond je een handleiding prettig of juist niet?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (11)
Wat grappig om te lezen dat jij er totaal anders naar kijkt dan ik. Ik vond het boek super fijn. Niet om af te tellen of om aan vast te klampen. Ik vond het juist bemoedigend om te lezen dat bijv het gedrag in en sprong periode tijdelijk was en niet “het misschien wel blijvende karakter” van mijn kind. Bewezen theorie of niet, het was vaak eng om te merken hoeveel het overeen kwam.
Ja bizar hoe het soms overeen kan komen!
Oei ik vind dat je het boek wel erg negatief af schildert. Ik kreeg het boek van mijn schoonzusje en volgens mij gaat het boek er juist om dat je er niet krampachtig mee om moet gaan. Het legt de sprongetjes uit die wel degelijk elk kind krijgt de een wat heftige dan de ander. Ik kwam er meestal pas achteraf achter dat ze een sprongetje hadden gehad. Het geeft je tips om je kind zo goed mogelijk te begeleiden door de steeds nieuwe fases in het leven. Voor een hoop ouders helpt het gelukkig en begrijpen ze hun kindje beter. De sprongetjes app ect vind ik maar overdreven en niet nodig je merkt vanzelf wel als je kindje aan het veranderen. En niet om het een of ander maar als je het boek nog nooit heb gelezen kun je dan wel zelf een goeie mening maken? Want zoals veel mensen doen met het boek van killerbody, ik kan daar geen mening over vormen zolang ik het zelf niet heb gelezen toch? Liefs mij.
Ik schrijf in het artikel dat iedereen het zelf moet weten of ze het boek gebruiken of niet en dat het wel degelijk houvast kan bieden wanneer je een sprong wil overzien qua tijd. Ik kraak het boek verder ook niet af, zet enkel mijn twijfels bij moeders die er te krampachtig mee omgaan. Dit zie ik met name op social media veel gebeuren, er wordt soms echt op de minuut afgeteld.
Tevens schrijf ik over het feit dat ik zelf het boek niet heb gebruikt en ook niet heb gemist. Ik ga niet inhoudelijk op het boek in, omdat ik het inderdaad niet heb gelezen.
Nogmaals: iedereen moet doen wat hij/zij wil. Wel schrijf ik erbij dat er nooit een wetenschappelijk bewijs is voor de theorie uit het boek. Wat je er vervolgens zelf mee wil doen (en of je er baad bij hebt) moet je natuurlijk zelf weten.
Heb ‘m zelf (nog) niet en hij zal hier alleen in huis komen als ik ‘m krijg. Voor nu loop ik nuchter mijn zwangerschap door en wil dat straks ook zo in de opvoeding doen. Fijn dus om zo’n nuchter geluid van jou te lezen.
Ik ben het helemaal met je eens! Ik vind het boek ook onzin. So what, dat je kind in een sprongetje zit?? Ik heb daar nooit bij stil gestaan, heb het boek ook nooit gelezen, en heb het ook niet gemist. Inderdaad mensen in omgeving die het wel gelezen hebben, en die er heel druk mee waren. Ik kijk liever naar het kind zelf, en met zo’n heel klein baby’tje is het toch ‘zoeken’ naar wat de juiste manier is om met dingen om te gaan. En dat is voor ieder kind weer anders. Hier 2 kids in huis die het prima zonder boek gered hebben. En ik het niet het idee gehad dat ik ze niet kon ondersteunen of wat ook (hoewel een echte handleiding soms wel handig zou zijn, haha!). Maar inderdaad: iedere moeder moet doen wat zij goed vindt, en ik vond het boek niet nodig. 🙂
Ik heb het boek destijds gekregen. En persoonlijk vond ik het zo krampachtig dat ik na een paar hoofdstukken ben gestopt. Ik kreeg het gevoel dat bepaalde dingen “moesten” en vertel mij vooral niet hoe het moet, dat bepaal ik zelf wel 😉 Ook zonder boek worden je kinderen wel groot, net wat je zegt.
Ik heb de eerste versie van het boek gelezen, maar ben nooit zo goed in het gebruiken van een boek als handleiding. Ik wil het gewoon in 1x uit kunnen lezen en niet bij elk twijfelmomentje erbij moeten pakken. Denk ook dat je er dan teveel op gaat focussen.
Maar ik heb meer boeken gelezen over de ontwikkeling van kinderen (moet ook wel als pedagoog) en dat heeft me toch ook het vertrouwen gegeven dat iets gewoon bij de ontwikkeling hoort en ik me niet teveel zorgen hoef te maken. Daarin zie ik wel verschil met mijn man, die het helemaal niet zo op boeken heeft. Hij pakt de kinderen soms net iets teveel aan vanuit zijn intuïtie en eigen ervaringen. Dan heb ik zoiets van: maak je niet druk, het hoort er gewoon bij. Maar samen zijn we goed in balans. 😉
Geertje, ben het zo ontzettend met je eens. Laat een kind een uniek kind zijn. Hoe mooi is dát?
Ik denk dat moeders (vaders zie ik überhaupt niet in zo’n boek bladeren) die zich vastklampen aan zo’n boek, gewoon enorm onzeker in het moederschap zijn. En als ze zeggen dat de sprongetjes toch “echt wel overeenkomen met het boek hoor”, dan is dat hun eigen gedrag ook invloed heeft op hun kind. Áls het al overeenkomt met het boek, want je kunt alles opvatten zoals je wil natuurlijk.
Ik heb nooit een boek gelezen, nooit een tijdschrift. Wel een jaarabonnement op de Ouders van Nu als kraamcadeautje gekregen….nooit één nummer gelezen!
Wat een prachtige foto’s van Sarah trouwens!
Het is maar net hoe je het leest en er naar handelt. Ik heb het boek ook, voor 2 euro bij de kringloop gekocht en vind het wel leuk om af en toe eens door te bladeren. Meestal lees ik pas achteraf dat er een zogenaamd sprongetje is geweest. Van tevoren moeten lezen welke lastige periodes er nog aankomen vind ik niks, je zou er moedeloos van worden en is in mijn beleving ook voor elk kindje anders. Dus nodig: nee, maar wel leuk om af en toe lezen dat bepaald gedrag typerend is voor een bepaalde leeftijd.
Oei ik groei is stom!