Halfvol Lifestyle

Nationale donorweek. Ook mij had je bijna kunnen redden….

Mocht het je ontgaan zijn: het is nationale donorweek. Dit artikel is niet gesponsord, maar geschreven vanuit mijn hart. Ik probeer je ook niet te overtuigen om donor te worden mocht je dit nog niet zijn. Nee, gewoon vanuit mijn hart. Mijn moederhart. Want een tijdje terug had ik bijna een nieuw orgaan nodig. Van jou of van jou. Of van jou misschien?

Tweeënhalf jaar na dato zit ik met aardig goed functionerende organen op de bank verhalen te lezen van mensen die een orgaan hebben ontvangen en weer verder kunnen met leven. Of van mensen die angstvallig wachten op bericht in het ziekenhuis.
In de periode dat ik zo ziek was waren twee organen ernstig ziek: mijn lever en mijn hart. Stofjes in het bloed die aantonen hoe het met je organen gaat, waren ernstig verstoord en verhoogd. Mijn lever had last van zuurstoftekort door de infarcten, net als mijn hart.
Ik heb zoveel geluk gehad dat mijn lever weer goed functioneert. Het is een orgaan dat bekend staat om zijn kracht om weer te herstellen.
Hij functioneert gelukkig weer zoals bij elk gezond mens. Mijn hart daarentegen heeft een klap gehad en is niet in staat om zich goed te herstellen, maar hij doet het nog. Hij werkt nog voldoende om prima te kunnen leven en te kunnen functioneren.

Dat had ook anders kunnen aflopen. Het scenario tweeënhalf jaar geleden had slechter kunnen zijn. Ik heb het ‘geluk’ gehad dat bijvoorbeeld de kleinere vaatjes in mijn hart en lever verstopt zijn geraakt, niet de grote. Wanneer de grote vaten afgesloten zouden raken zou een groter deel van mijn organen afgestorven zijn. Dan had ik misschien wel hartfalen of leverfalen overgehouden. Misschien wel zo erg dat ik een nieuw orgaan nodig had gehad. Het had gekund, de kans was er daadwerkelijk.

Kun je het je voorstellen? Nog geen dertig en net moeder en op de wachtlijst voor een orgaan? Daarvan afhankelijk of ik mijn kleine meisje wel of niet zou kunnen zien opgroeien. Daarvan afhankelijk wat mijn toekomst zou zijn en of we als gezin door konden gaan of niet. Een verschil van leven of dood, letterlijk. Een verschil van hoop en vrees.

img_1693

Ik heb een paar situaties op mijn werk meegemaakt waarbij jonge mensen ter dood waren opgeschreven als ze geen orgaan zouden krijgen. Het ging hier om een harttransplantatie en in afwachting van een beschikbaar hart leefden deze mensen in volle onzekerheid. Zij lagen op bed terwijl hun kinderen door de kamer renden. Of ze kregen tijdelijk een steunhart en konden weer hun leven langzaam oppakken, in de hoop dat dat ene telefoontje zou komen. Een telefoontje dat eigenlijk beslist of jij je kinderen zal zien opgroeien of niet. Hoe bizar?

Soms was de patiënt op mijn afdeling zodanig ziek dat een donorhart hen niet zou helpen. Hun conditie was te slecht, andere organen faalden of ze kwamen niet door een (psychologische) test. Of er was niet op tijd een reddend hart beschikbaar. Zo bizar, zo alles bepalend, zo oneerlijk.

Ik ben donor vanaf mijn 18e, nog voordat ik zelf ziek werd en bijna zelf een orgaan nodig had. De keuze om donor te worden was voor mij vrij eenvoudig. Van dichtbij heb ik gezien hoe respectvol er met het lichaam om wordt gegaan wanneer iemand is overleden en als donor is opgenomen in het donorregister.
Regelmatig kreeg familie en wij als personeel in het ziekenhuis een brief met informatie over lichaamsdelen die succesvol gedoneerd waren. Een persoon was geholpen met een nieuw netvlies of een groot stuk huid. In enkele gevallen waren er grotere organen gedoneerd. Daarmee kon het leven van een persoon weer doorgaan in plaats van stoppen.

Wanneer ik dood ben heb ik niets meer aan mijn lichaam, maar ik kan veel levens en toekomsten redden. Ook dat van een moeder die graag haar kind wil zien opgroeien. Ik wil dat telefoontje zijn waar iemand op zit te wachten. Ik wil dat een ander weer achter zijn kind aan kan rennen in plaats van in bed liggen en toekijken.  Ik wil een toekomst bieden, een leven voortzetten, angst weghalen en hoop geven. Nog meer dan ooit, want bijna had ik het zelf nodig.

Ben jij donor? Waarom wel/niet? Alle antwoorden en keuzes worden gerespecteerd.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (21)

  • Ik kreeg tranen in mijn ogen bij het lezen van dit artikel. Wat een heftig verhaal! Wat ben ik ontzettend blij dat je dit verhaal nog kunt vertellen, en ook vertelt! Want het is ontzettend belangrijk dat mensen donor zijn, juist om anderen te redden.

    Ik heb me aangemeld als donor, bloeddonor, hersendonor en stamceldonor. Maar ik was niet geschikt als stamceldonor. Dat raakte me, want ik wilde zo graag anderen helpen. Ik heb me erbij neergelegd, maar ga het zeker nog eens proberen als ik van de medicatie af ben. Zo belangrijk vind ik het!

    Beantwoorden
  • Mooi lieverd. ❤ Ik ben bloed-, orgaan en stamceldonor. Mijn gedachte hierachter: als mijn gezonde lijf mensen kan helpen en redden: why not?

    Beantwoorden
  • Ik ben ook orgaandonor. Eerste dat ik heb geregeld op mijn 18e verjaardag. Bloed mocht ik destijds niet meer vanwege de lupus. Zal eens kijken of ik inmiddels weer mag.

    Beantwoorden
  • Ik ben al heel lang geregistreerd als orgaandonor en ga ik bloed geven. Inderdaad ook vanuit het idee: als ik dood ben dan heb ik er niets meer aan.
    Toen mijn moeder stierf, hebben we zelf nog aan de dokters gevraagd of ze nog donor kon zijn (wat in haar geval niet was). Maar eigenlijk vind ik dat dus bijna een vanzelfsprekendheid dat je je daar niet tegen zou verzetten.

    Beantwoorden
  • Goed dat je hier aandacht aan besteed! Zo krijgt ‘de zaak’ een gezicht, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik was nog geen donor, maar ik ga me niet afmelden.

    Beantwoorden
    • Ik wil je er graag (vrijblijvend) op wijzen dat de wet nog niet door de Eerste Kamer is en dat “je niet afmelden” vooralsnog dus geen enkele betekenis heeft. En misschien ook wel nooit een betekenis zal krijgen.
      Als je het zo’n mooi verhaal vindt, is het misschien een idee om je wel aan te melden als donor want echt: er zijn zoveel mensen die aan het wachten zijn. Het is zo’n kleine moeite! Ziek zijn is een dagelijkse strijd…

      Beantwoorden
  • Mooi dat je dit verhaal vertelt. Afgelopen week heb ik elke ochtend aandacht besteed aan de Nationale Donorweek (zowel bloed-, stamcel- als orgaandonoren), omdat ik het belangrijk vind dat anderen gered kunnen worden. Dit verhaal bevestigt voor mij waarom ik een donorcodicil heb en hopelijk voor anderen ook. Als je het goed vind, verwijs ik in mijn laatste blog naar jouw verhaal. Het is inderdaad oneerlijk dat je moet wachten of er misschien een donororgaan komt en je daarvan afhankelijk bent om je kinderen wel/niet te kunnen zien opgroeien.

    Beantwoorden
  • Ik ben al jaren orgaandonor. Eerst had ik zo’n briefje in mijn portemonnee, maar sinds de digiDcode is ingevoerd, heb ik me daar nog even aangemeld. Bloeddonor is niets voor mij. Ik word al eng als ik een paar buisjes bloed moet laten prikken. En dat terwijl ik zelf wel na mijn bevalling een litertje bloed van een ander gekregen heb om mijn tekort weer een beetje aan te vullen. Heftig dat je dit mee hebt moeten maken. Goed dat je er aandacht aan besteedt. XX

    Beantwoorden
  • Mooi geschreven! Ik heb me ook sinds een paar weken geregistreerd. Daarvoor was het niet dat ik het niet wilde, maar het schoot er hele tijd bij in (slecht excuus, I know…).
    Ik besteedde er deze week ook aandacht aan en hoop dat er meer mensen zich gaan registeren. Ook hoop ik dat de wet er doorheen komt waardoor je automatisch donor bent, tenzij anders aangegeven.

    Beantwoorden
  • Wat indrukwekkend dat je deze foto’s geplaatst hebt. Het lijkt me heel heftig om stil te staan bij dit soort dingen als je zelf in zo’n situatie hebt gezeten. Ik heb mezelf ook aangemeld als potentiële orgaan- en stamceldonor. Bloed geef ik regelmatig, maar ik mag niet zo vaak, omdat als vegetariër mijn hb regelmatig te laag is. De kans dat ik in de praktijk geschikt ben als orgaandonor als ik eenmaal overleden ben, is natuurlijk niet zo hoog, maar ik vind toch belangrijk om ingeschreven te staan. Ik zie hierboven ook iets over hersendonor, ben heel benieuwd wat dat is!

    Beantwoorden
  • Bedankt voor het delen van je intense en pure verhaal! <3 Al hele lange tijd donor, ik heb nog zo'n ouderwets papiertje in mijn portemonnee! Goed dat je het deelt, er is een vervelend tegengeluid maar dit is waar het om gaat…als een leven voorbij is kan een ander leven gered worden, mooi juist! Bloeddonor kan ik niet zijn vanwege mijn chronische ziekte maar stamceldonor word ik wel!

    Beantwoorden
  • Wat een verhaal en dan tijdens hetvlezen kijk ik even naar rechts en zie daar staan “Ik ben Sara” met daaronder het uitbundige gezichtje. Je moet er toch niet aan denken dat je dat niet mee had kunnen maken. Gelukkig ben je er om dit artikel te schrijven.

    Het was het eerste wat ik deed toen ik 18 werd. Een formulier halen, volgens mij bij de apotheek, en man wat was ik trots op dat rode papiertje in mijn portemonnee. Het voelde gewoon meteen goed en dat voelt net nog steeds. Ik heb ook wel eens gedacht om mijn lichaam ter beschikking van de wetenschap te stellen, maar hoe dat precies gaat weet ik niet. Zoeken we uit! Als ik maar wel donor kan blijven.

    Beantwoorden
  • Hoi Geertje,

    Via Maartje ken ik een beetje de weg die jij bewandeld hebt de afgelopen tijd, met je gezin en familie. Mijn respect voor jullie is enorm!

    Wat het donorschap betreft; ook ik ben sinds mijn 18e donor. Voor mij als brandwondenpatiënt stonden de donoren in de rij, uiteindelijk bleek ik zelf mijn beste match te zijn. Wat je doet beseffen dat er zoveel mensen geholpen kunnen worden met organen die je zelf uiteindelijk niet meer nodig hebt.

    Dus ja, ik ben donor en ze mogen alles hebben. Alhoewel ik betwijfel of mijn netvlies geschikt is, met -4,75 en -4,25….. ?

    Beantwoorden
  • Wat een mooi artikel zeg! Dit vind ik wel overtuigend en ik ben al een tijdje over aan het nadenken of ik donor wil worden. Ik ben nog geen 18, vandaar 😉

    Beantwoorden
  • Ik ben sinds kort bloeddonor. Ik wou dit al altijd, maar het was voor mij onmogelijk om op die tijdstippen van geven aanwezig te zijn (wegens mijn werkuren). Nu ik andere uren heb en dus van 8u-16u werk, ga ik 3maandelijks langs bij de plaatselijke Brandweer waar de bloeddonaties plaatsvinden.
    Dat ik 1 persoon help door bloed uit mijn eigen lichaam te laten afpompen geeft mij een goed gevoel.

    Beantwoorden
  • Dit is 1 van de eerste dingen die ik heb geregeld toen ik destijds 18 werd. Ik ben dus wel donor en sinds kort ook stam celdonor. Als ik die hulp kan bieden, vind ik dat ik dat verplicht ben aan de maatschappij. In de hoop dat een ander dit ook voor mij zou doen. Je bent een krachtige vrouw <3

    Beantwoorden
  • […] van het wel of niet aanwezig zijn van een donororgaan. Geertje van Life’s about vertelt in dit blog dat zij geluk heeft gehad, maar haar leven zomaar een heel vervelende wending had kunnen nemen. […]

    Beantwoorden
  • Wat mooi geschreven zeg. Ik heb mijn donorcodicil nog steeds. Daarop staat dat ik alles wat doneerbaar is wil doneren. Alleen mag ik het niet meer..

    Dankzei een ziekte genaamd “good pasture” (waar niets goed aan is) en tonnen met medicijnen mag ik het niet meer. Zelfs geen bloed geven omdat ik in die periode ook nog eens bloedarmoede kreeg en bloed nodig had. Ik baal daar ontzettend van en bewaar mijn donorcodicil toch nog.

    Doneren is zo belangrijk. Ik stond (ja, ik heb ontzettend veel geluk gehad) zelf op de wachtlijst voor een nieuwe nier. De wachtlijst is lang. En jongere mensen komen daardoor altijd voor op oudere mensen. Wat voor mijn gevoel onrechtvaardig is. Ik snap het ziekenhuis punt wel. Maar ja. Er zijn geen duizenden nieren beschikbaar per direct. Doneren is zo belangrijk. Dankzij bloed, en bloedplasma leef ik nog.

    Beantwoorden
  • […] van het wel of niet aanwezig zijn van een donororgaan. Geertje van Life’s about vertelt in dit blog dat zij geluk heeft gehad, maar haar leven zomaar een heel vervelende wending had kunnen nemen. […]

    Beantwoorden

Write a comment