Mama

Mama. Mijn verhaal

Als aanvulling op mijn verhaal van maandag , wil ik graag ook mijn bevallingsverhaal delen. Hij is niet zoals ik had gehoopt of had gedroomd.
Boeken over Mindfull bevallen lagen uitgelezen in de kast. Die pijn, die kon ik wel handelen. Ik was er klaar voor. Dacht ik…

Vorig jaar om deze tijd was ik de trotse bezitter van een positieve zwangerschapstest. Nu, een jaar later, heb ik een prachtige dochter. En een goed gevulde rugzak vol ervaring.
Tijdens de zwangerschap moest ik in verband met het antifosfolipidensyndroom, dagelijks bloedverdunners slikken en injecteren. Dat lijkt pittig, maar ik deed het gewoon. Ik had letterlijk geen keuze.
Zonder deze medicatie was de kans nihil dat ik ooit een gezond kindje op de wereld zou kunnen zetten.
Nachtenlang heb ik wakker gelegen van de onhoudbare jeuk op mijn benen en buik die de spuitjes gaven, want blijkbaar had ik een soort allergische reactie op de vloeistof.
Bond en blauw was ik. Maar het interesseerde mij niet, ik moest en zou het doen en hield voor ogen wat ik er voor zou terugkrijgen.
Als ik er nu aan terugdenk, voel ik een soort oerkracht die ik toen heb moeten voelen om door te gaan.

Op 14 maart is Sarah met 36 weken en 6 dagen geboren door middel van een spoedkeizersnede.
Ik was 2 dagen daarvoor opgenomen omdat mijn bloeddruk te hoog was. Ik zou worden ingesteld op bloeddrukverlagers en 2 keer per dag een CTG krijgen om
te controleren of de baby nog tevreden in mijn buik zat.
Ik reageerde gelukkig goed op de bloeddrukverlagers en mocht naar alle waarschijnlijkheid weer naar huis. Die vrijdagmiddag, op 14 maart, zou ik nog een keer aan
de CTG moeten omdat het CTG van die ochtend nogal rustig was. Er was weinig variatie in de hartslag van de baby, wat betekend dat de baby weinig beweegt en niet erg actief is.

Terwijl ik die middag aan het CTG lag en gezellig aan het appen was met mijn moeder en een vriendin van mij, keek ik naar het scherm en zag het hartritme plotseling naar beneden gaan.
Van 150, naar 120, van 100 naar 70 en op een gegeven moment zelfs 50. Een normaal hartritme voor een baby is tussen de 120 en 180. Ik voelde hoe mijn dochter ineens vreselijk druk aan het bewegen was. Er gingen alarmbellen af op het apparaat en even stond ook mijn hart bijna stil. Ik drukte, voor mijn doen, nog rustig op de bel. Wie weet zat het CTG niet goed vast op mijn buik, wist ik veel….
Dat bellen had ik eigenlijk niet hoeven doen, mijn CTG had direct connectie met het teampost waar de verpleging en artsen zaten. Zij zagen al dat het niet goed ging en kwamen met z’n vijven naar mijn kamer. Lichtelijk nerveus zag de arts op het scherm dat haar hartslag zich gelukkig weer herstelde. Door de grote opkomst in mijn kamer besefte ik dat het serieus was. Ik raakte in paniek en begon te huilen. Wat was er aan de hand? Gaat het allemaal wel goed?

De arts vertelde mij dat ze eigenlijk al van plan waren mij die avond in te leiden. Het CTG was niet optimaal, wat betekende dat Sarah het niet heel fijn meer had. Maar het feit dat het nu wel erg snel achteruit ging, deed hun doen besluiten haar meteen te halen met een keizersnede. Giorgio was op dat moment de huiskamer aan het witten.
Tja, wensen van een zwangere vrouw he…
Na diverse telefoonnummers te hebben geprobeerd kreeg ik hem eindelijk te pakken. In tranen vroeg ik hem naar het ziekenhuis te komen. Volgens mij hoorde hij mij niet eens praten maar alleen maar huilen. Het was voor hem duidelijk dat hij snel naar het ziekenhuis moest komen.
Toen hij kwam aangerend had de verpleging al een infuus aangehangen en mij voorzien van een catheter (om te plassen).
Gezien mijn gebruik van bloedverdunners, mocht ik geen ruggenprik en zou ik helemaal onder narcose gaan. Op dat moment maakte mij dat niets uit, zolang onze dochter maar gezond ter wereld zou komen.

De lange ziekenhuisgangen kan ik mij nog vaag herinneren. Naar mijn idee duurde het eindeloos voordat ik op de OK was.
Ik bleef hopen dat alles goed was met mijn dochter, want tijdens het ritje van mijn kamer naar de OK was het CTG apparaat niet meer aangesloten.
Van de nervositeit en de kou lag ik trillend op het bed van de OK en probeerde toch wat te lachen.
Giorgio mocht gelukkig erbij blijven en was van top tot teen ingepakt. Wat moest hij het spannend vinden. Stond hij een uur geleden nog met een kwast in zijn hand, over een paar minuten houdt hij zijn dochter vast.

Om 18.38 is Sarah geboren, gezond en wel. Toen ik mijn ogen opende lag ik in mijn eentje op de uitslaapkamer. Ik weet nog dat ik mij ontzettend vermoeid en suf voelde.
Ik zag een klok en het was half 8. Ik wist meteen wat er gebeurt was, maar zag niemand om mij heen. Waar was mijn dochter, waar is mijn man? Weer begon ik te huilen tot en een verpleegkundige naar mij toe kwam om te vertellen dat het allemaal goed was gegaan. Ik zou zo worden opgehaald door de verpleging en Giorgio en naar mijn kamer worden gebracht. Daar zou ik Sarah voor het eerst zien.
Een klein, heel klein meisje lag met open ogen rond te kijken in de couveuse op mijn kamer. De kleertjes en het mutsje wat zij aanhad waren veel te groot.
Maar wat is ze mooi! En wat ben ik blij dat ze er is!

Sarah, een paar minuten oud.
Sarah, een paar minuten oud.

2280 gram woog dit pittige meisje toen ze geboren werd. Er moesten nieuwe kleertjes worden gekocht , want met maat 44 hadden we geen rekening gehouden.
De dagen erna zijn bijna als een roes aan mij voorbij gegaan. Ik had wat langer een morfinepomp, aangezien ik geen andere pijnstillers mocht vanwege de bloedverdunners en kan mij nog herinneren dat ik tijdens het borstvoeden in slaap viel.
Ik bespaar je tevens de details van de nachten dat ik maar bleef overgeven. Blijkbaar was een tosti na een operatie niet zo’ n heel slim idee.

Alles, maar dan ook alles, moest weer op gang komen. In bed denk je er zo uit te kunnen springen, maar de eerste keer dat ik weer voet aan de grond zette, voelde heel zwaar.
Ik werd geholpen met douchen en aankleden. Goede hoop had ik dat ik snel weer op de been zou zijn en dat we (volgens het boekje) na 3 dagen weer thuis zouden zijn.
Twee dagen na de bevalling kreeg ik leverinfarcten. Ik heb werkelijk waar nog nooit zoveel pijn gehad (mijn buikwond viel echt in het niets). Na een aantal dagen pijnstilling en extra bloedverdunners mochten we dan eindelijk naar huis….voor 1,5 dag.
De rest van het verhaal rondom alle complicaties konden jullie afgelopen maandag lezen.
Nog steeds kan ik verdrietig en boos worden om het feit dat mijn bevalling geen ‘ normale’ bevalling was en ons compleet heeft overvallen.
Oke, een keizersnede komt vaak voor en is prima als het nodig is. Maar het feit dat ik volledig onder narcose moest en haar niet eens geboren heb zien worden, doet mij pijn.
Nooit zal ik weten hoe haar eerste huiltje klonk, hoe zij er uit zag bij de geboorte. Ik heb haar niet meteen vast mogen houden of mogen knuffelen. En dat doet pijn.

Achteraf gezien heeft Sarah waarschijnlijk last gekregen van mijn lager wordende bloeddruk door de medicatie. Mijn placenta bleek na onderzoek redelijk in orde en de wat slechtere doorbloeding was niet meer dan ‘ normaal’ voor de zwangerschapsduur. Maar om de doorbloeding toch redelijk te houden, heeft het een hogere bloeddruk nodig. En omdat mijn bloeddruk naar beneden werd gehaald door medicatie, is het logische gevolg dat ook de doorbloeding minder is geworden. Hoe zij zo klein heeft kunnen zijn, zal nooit helemaal duidelijk worden.

Nu, 8 maanden later, doet dit kleine meisje het uitstekend. Ze groeit en slaapt goed, lacht veel en is ronduit tevreden. De eerste weken heeft zij haar moeder moeten missen, maar wat heeft zij het goed gedaan. Ook mijn man, die er ineens even alleen voor stond, deed en doet het geweldig. Het lijkt alsof hij een geboren vader is. Ik kan geen betere wensen!

Verliefd
Verliefd

 

Ik ben benieuwd naar jullie verhalen! Zijn er meer mama’ s onder de lezers? Hebben jullie een leuke mama-blog?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (10)

  • Wauw, ik heb dit met open mond zitten lezen. Jeetje wat heb je moeten afzien en wat heb je het zwaar gehad! Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt over de bevalling en het verdriet van dat je de allereerste momenten van je dochter hebt moeten missen. Wel super fijn dat je dochter het gelijk zo goed deed!
    Ik heb niets dan respect voor je en ga je blog in de gaten houden 🙂

    Beantwoorden
  • Hoi Geertje,
    Wauw, met tranen in mijn ogen lees ik je verhaal, ik ken je niet zo goed maar je woorden raken me. Wat een traumatische ervaring, wat een machteloosheid. Het verwerken hiervan zal heel veel tijd gekost hebben en nog kosten denk ik. Ik wil je veel kracht wensen. De positiviteit die je op je blog en online uitstraalt is zo aanstekelijk! Xx

    Beantwoorden
  • Hoi Geertje,

    Ik heb met veel herkenning en emoties deze blog gelezen…..zoals je weet heb ik ook aps. Omdat ik al eerder trombose en embolieen had gehad, kreeg ik direct heparine spuitjes toen de test positief was. Ook ik ontwikkelde een allergie voor fraxiparine. Afijn aan het einde van mijn zwangerschap had ik ook een vlak ctg, maar mocht naar huis en de volgende dag voor controle, wederom een vlak ctg….een andere gynaecoloog deed een echo en mijn dochtertje lag ook veel te stil en is direct met een spoedkeizersnee gehaald. Vreselijk die tijd dat je niet weet of ze uberhaupt nog leeft. Ik mocht gelukkig wel een ruggenprik, maar voelde het mes in mijn buik gaan, de anaesthesist probeerde een 2de er bij te zetten en gelukkig ging dat goed. Ze werd uit mijn buik getrokken en was net een hulk, mijn vruchtwater was dik meconiumhoudend vruchtwater en het had dus ook niet langer moeten duren, anders was ik haar kwijt geweest.Ik kreeg haar even te zien, maar ze moest direct al door voor beademing etc Ook zij was veel te klein toen ze werd geboren, nog geen 6 pond bij voldragen zwangerschap en mager. Mijn placenta was ook nog goed. Ik snapte er ook nooit wat van tot ik nu jouw verhaal lees………Zij is na 3 weken ziekenhuisverblijf en beademing goed opgeknapt gelukkig…….. knuffel

    Beantwoorden
    • Wat een verhaal zeg! Gelukkig is het allemaal goedgekomen met haar. Je moet er niet aan denken dat het anders af had kunnen lopen…vreselijk. Knuffel!

      Beantwoorden
  • Oh lieve Geertje ik lees dit verhaal nu voor het eerst. Wat verdrietig om die eerste momenten niet mee te maken. Heb een traantje weggepinkt…
    ?

    Beantwoorden
  • […] Lees ook: Mijn bevallingsverhaal […]

    Beantwoorden
  • Lieve Geertje,

    Toen ik jouw verhaal in het Venster las maakte dat veel emoties bij me los. Mijn verhaal heeft veel raakvlakken en gaat 11 jaar terug. Ook ik ben al vanaf mijn 18e APS patiënt en wist dat zwanger worden lastig zou zijn. Dat het zo’n slechte film zou worden hield ik niet voor mogelijk en dat is maar goed ook want dan was mijn 11 jarige zoon Merijn er niet geweest. Na twee vroege miskramen was het de derde keer raak en moest ik me gedurende de zwangerschap ook zelf injecteren met Fragminspuitjes. De zwangerschap verliep redelijk maar rond 37 weken kreeg ik ontstekingen in mijn voeten. Op een gegeven moment kwamen er ontzettende pijnscheuten in mijn rug bij en werd ik opgenomen in het z’huis. Ik zou op maandag ingeleid gaan worden maar op zaterdag gingen mijn bloedplaatjes zakken en had ik ontzettende pijn. Ze bleven zakken maar er werd in het weekend niks gedaan. Uit voorzorg had het z’huis al bloed opgekocht uit de regio. Ik werd steeds zwakker en gezien de lage bloedplaatjes zou een keizersnede te risicovol zijn. Op maandag zijn ze begonnen met inleiden en dinsdag is mijn zoon geboren. Ondanks zware pijnstilling heb ik het bewust meegemaakt. Een heel team om me heen, dat wel, maar de oerkracht vergeet ik nooit meer. Mijn zoon was gezond maar met mij ging het van kwaad tot erger. Ik kreeg een longontsteking en bloedtransfusies maar mijn lijf bleef die plaatjes maar afbreken. Ik heb kantje boord gelegen en kon niet zelf voor mijn zoon zorgen. Na twee weken knapte ik een beetje op en als die tendens zich zou voortzetten dan mocht ik na drie weken naar huis toe. Samen met mijn man genieten van mijn zoon. Dit mocht niet zo zijn want twee dagen voordat het zover was heb ik een aantal kleine herseninfarctjes gehad en ben ik anderhalve dag out geweest. Ik heb toen op de intensive care gelegen en mijn man, familie en vrienden vreesden voor mijn leven. Dat is voor hen heel traumatisch geweest. Ik ben weer bijgekomen en had uitval aan mijn rechterarm en oog. Al deze complicaties zijn te wijden aan de openbaring van sle tijdens/ na de bevalling in combinatie met de APS. Zoals jij wel weet is de sle chronisch maar dat besefte ik toen nog niet. Dat eerste jaar is helemaal langs me heen gegaan. Natuurlijk waren er fijne momenten maar het was eerder overleven dan leven.
    Ik was zo kwetsbaar en daardoor ook onzeker. Gelukkig veel hulp van vrienden en familie. Moeten knokken om te komen waar ik nu ben!
    Vijf jaren heel ziek geweest. Met veel medicijnen, pijn en onzekerheid. Niks geen roze wolk. Ik kon geen borstvoeding geven en door de uitval met moeite een flesje vasthouden. Ik was moeder geworden en ik had een chronische ziekte. Zo veel artsen die tegen me zeiden; jij bent héél erg ziek dame.
    Door mijn sterke wil om toch telkens mijn grenzen op te zoeken, revalideerde ik, met vallen en opstaan. Ik dacht vaak; moet ik zo mijn leven uitzitten? Inmiddels ben ik al zo’n 5 à 6 jaar stabiel. Ik slik nog een onderhoudsdosis medicijnen. Ik heb weer de regie over mijn leven terug. Een volgende zwangerschap was te risicovol en dat was pijnlijk maar inmiddels voel ik me een erg rijk persoon met mijn twee mannen. Ik ben 100% afgekeurd maar door vrijwilligerswerk wel maatschappelijk actief. Daarnaast wandel en zwem ik regelmatig om mijn weerstand op te krikken. Meditatie en wandelen werken voor mij zeer therapeutisch. Probeer van moment tot moment te leven lieve mensen. Moeilijke momenten/ dagen gaan weer voorbij. Na een off-day komt er weer een nieuwe dag! Dit wilde ik graag met jou en je lezers delen Geertje.

    Liefs Nicole

    Beantwoorden
    • Hi Nicole
      Jeetje mina wat een verhaal en wat kom je over als een sterke vrouw! Bizar hoe je het eerste jaar vooral in een overlevingsmodus staat en pas later gaat beseffen wat er allemaal is gebeurd en hoe klein dat oog van de naald was. Jouw familie moet ook zo enorm verdrietig en angstig zijn geweest.
      Dus jij mag ook niet meer zwanger worden? Het heeft tijd nodig om te accepteren, maar vind het soms nog verrekte moeilijk en oneerlijk. Ook al weet ik hoe rijk ik ben en hoe belangrijk een mama voor Sarah is.
      Het enige positieve aan zo ziek te zijn geweest is misschien wel het besef dat elke dag een cadeautje is. Ik heb dat heel erg tenminste. Ik leef van dag tot dag en na een slechte dag volgt altijd weer een betere!
      Bedankt voor je lieve woorden en voor je positiviteit! Liefs Geertje

      Beantwoorden

Write a comment