Innig gearmd lig je de eerste jaren van je relatie vaak lepeltje lepeltje in bed. Dat je je een hoedje zweet en elkaars odeur in de ochtend verplicht moet inademen hindert je niet. Samen ben je één en dat slaapt toch altijd het lekkerst. Tot een zeker ‘ding’ je relatie op het spel zet en letterlijk jou van je partner scheidt. Nee, het vibreert niet. Het gaat hier om een voedingskussen.

Gek genoeg heb ik dat kussen nooit voor voedingen gebruikt. Toen ik zwanger was nam ik het ding mee bij de Babydump in de veronderstelling dat ik met dat kussen mijn kindje zou voeden. Terwijl het zekere ‘ding’ de eerste maanden klaar lag op de babykamer fantaseerde ik alvast hoe het zou zijn als ik in bed zou liggen en aan het voeden zou zijn met het kussen.
Later in de laatste weken van mijn zwangerschap deponeerde ik mijn buik op het kussen en verzachtte ik mijn bekkenpijn door hem tussen mijn benen te klemmen. Kortom: dit kussen zou praktisch en comfortabel zijn voor zo lang het nodig was. Maar dat bleek niet het geval. Ten eerste heb ik het kussen amper gebruikt bij het voeden, ten tweede is hij al langer in mijn leven dan eigenlijk nodig is. En niet iedereen is er even blij mee.

Dat zekere ‘ding’ wordt door mijn man ‘worst’ genoemd. Het heeft (ongeveer een klein beetje) de vorm van een worst en waarschijnlijk een bijzondere bedreiging bij het mannelijke geslacht. Waarom zou mijn man het anders een worst noemen?
Waarschijnlijk geïntimideerd en jaloers door de grootte ervan. Maar ook vanwege de rol die het speelt in mijn leven. Ja, nog steeds. Ik ben mijn worst elke nacht trouw en kan mij geen leven meer voorstellen zonder. Op de camping lag ik op een luchtbed met worst en ging het gevaarte zelfs mee de aanhangwagen in.

Elke avond schud ik mijn worst op, leg ik hem liefkozend neer in de juiste positie en klem ik mijzelf eromheen. Mijn ene been eronder, de ander erboven langs en mijn armen eromheen, alsof ik bang ben dat hij, terwijl ik slaap, van mij wordt afgepakt. Geen ingewikkeld standje maar een heerlijk ontspannen houding om te slapen.
Ik ben altijd een zij-slaper geweest maar kreeg vaak last van mijn heupen en knieën. Ik kon gewoon niet altijd lekker liggen en draaide dan ook veel. En dat probleem is nu opgelost, want mijn worst is er altijd voor mij en voor mijn nachtrust.

Winter of zomer, vrieskou of een hittegolf: ik omarm mijn worst met liefde. Bijna drie jaar nadat ik het kussen kocht ligt hij nog steeds in mijn bed. Tussen mij en mijn partner in. Hij verafschuwt dat ding, want ook al heeft het geen adamsappel, het is toch wel degelijk een bedreiging voor hem.
Geen innige slaaphoudingen meer, ik lig elke nacht lepeltje lepeltje met een stuk stof gevuld met balletjes. Elke nacht ligt het weer tussen ons in en ik weiger er afscheid van te nemen. Ik slaap er zo heerlijk mee…
Maar zoals manlief het zegt: die worst werkt zaaddodend, relatieverpestend en weet ik het wat.
Misschien moeten ze bij de verkoop ervan een waarschuwing voor de partner meegeven en ze alvast voorbereiden op het ergste. Denk je weken na de bevalling weer intiem te kunnen worden, heeft een voedingskussen blijvend je positie ingepikt.

Mijn man heeft werkelijk een hekel aan dat ding gekregen. Ik vat het maar op als compliment, maar het liefst zet hij er een mes in of steekt hij de concurrent zonder adamsappel in brand. Om vervolgens nooit meer een voedingskussen binnen te laten en zijn positie weer vliegensvlug in te nemen. Al vrees ik dat mijn worst blijft liggen waar hij ligt, tot de dood ons scheidt.

Moeders met een voedingskussen….slapen jullie er ook nog steeds mee?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?