Laat de titel even op je inwerken. Kun je dat geloven? Dat je alles zou kunnen worden wat je wilt zijn? En wie je wilt zijn? Ik wel!

Ik schreef eerder al een artikel over het verlaten van je comfortzone. Het leven zou pas beginnen wanneer je je buiten je comfortzone zou begeven. Mijn conclusie was dat het leven niet pas dan hoeft te beginnen, maar dat het je leven wel meer verrijking zou kunnen geven en dat je door buiten je oevers te treden kansen kan pakken waar je anders niet bij had kunnen komen.
Soms moet je onzekere deuren openen die je eigenlijk dicht had willen laten. De deur in kwestie is dicht, er zit geen raam in. Flauw hè?
Liever had je een deur gehad met glas waardoor je kunt zien wat voor deur je opent. Maar achter gesloten, dichte deuren zitten vaak hele mooie en bijzondere dingen. Laat de oude manier, je oude ik, even gaan en trek de stoute schoenen aan.

Door te blijven wie je bent kun je niet altijd worden wie je wilt zijn. Je moet jezelf willen en kunnen veranderen. Dat laatste is trouwens niet moeilijk. Willen veranderen is een taak op zich. Daarvoor moet je uit je veilige bubbel, weg van je voorspelbare ik.
Geduld is een schone zaak, werd mij altijd verteld. Ik vond het maar een vage uitspraak. Maar geduld loont echt. Geen haast hebben wanneer je plannen of dromen hebt. Het leven is weliswaar te kort, maar door te haasten mis je alle mooie momenten en vergeet je te genieten. Ook kun verkeerde beslissingen maken als je gehaast te werk gaat. Geduld is alles wat nodig is, geloof mij maar.

‘Ja maar als ik die deur open en de stoute schoenen aantrek om er doorheen te lopen, dan geeft mij dat onzekerheid. Ik word daar angstig van en angst houdt mij tegen’.
Angst is een nasty thing, het weerhoudt zo ontzettend veel mensen om iets te doen, iets te ondernemen en de sprong te wagen. Toch kun je het jezelf niet kwalijk nemen.
Angst zit in onze genen, we zijn er mee geboren. Het zorgt ervoor dat we voorzichtig zijn en ons niet onnodig in gevaar brengen. Maar dan heb je het over een wilde beer die achter je aan rent omdat jij het kleine beertje wilde aaien, niet over een nieuwe kans in je leven. Angst is dan eigenlijk hartstikke onnodig, het zorgt er niet voor dat de uitkomst beter is en het brengt je nergens.

Maar waarom kun je nou echt worden wat je altijd zou willen zijn? Wat is daarvoor nodig? Het belangrijkste is om er in te geloven. Als jij gelooft dat je iets kunt bereiken, dan zul je dat ook bereiken. Dat geloof is het halve werk, echt waar. Want wanneer jij er 100% in gelooft en overtuigd bent dat iets je gaat lukken, dan krijg je een vechtersmentaliteit. Je houdt het einddoel voor ogen, je ziet de route voor je liggen. Wanneer je het einddoel ziet liggen bedenk je gelijk wat er voor nodig is om dat te bereiken. Een hoop vechtlust dus en geduld. Oh, en laten we niet vergeten sterke beenspieren. Je zal vallen en opstaan, weer vallen en weer moeten opstaan.
Mooie bijkomstigheid is dat je hiermee meteen je dagelijkse squats haalt.

Dat gezegd hebbende, ben je vast benieuwd naar wat ik zou willen worden. Vroeger was het buschauffeur of banketbakker. Zo kon ik mijn familie gratis meenemen met de bus en kon ik onbeperkt van taartjes snoepen. Die droom heb ik maar laten varen. Maar als ik het echt had gewild, dan was het mij gelukt. Voor nu heb voor ogen dat ik ooit van schrijven mijn beroep zou willen maken. Collums, verhalen, een boek of zoals nu een blog. Zodra ik helder heb wat het zal worden heb ik mijn doel bepaald. En dan is het alleen nog maar de route uitstippelen en geduld hebben. Kin omhoog en dichte deuren intrappen. En vallen en weer opstaan.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?