Ik geef het gewoon toe: ik ben jaloers op roze wolken. Stikjaloers zelfs. Al weet ik niet wat het is en wat ik mij er bij voor moet stellen: ik had het ook gewild. Ik kan het wel ontkennen of negeren, maar het is zo. En met die jaloezie is eigenlijk niets mis. Met mijn kraamtijd drie jaar geleden wel.

Ik weet zeker dat er veel mama’s zijn die net als ik van hun wolkje zijn afgedonderd of geduwd na de bevalling. Door complicaties, een vroeggeboorte, een stilgeboorte of door wat voor een reden dan ook. En ik weet ook bijna zeker dat ze, niet meer dan logisch, ook zo graag een roze wolk hadden gewild. Geen grijze, geen zwarte of een lucht met mist. Nee, een roze fluffy wolk vol met mierzoete herinneringen van Zwitsal, lachstuipjes en zoogcompressen.

Dat ‘roze wolk’ fenomeen kwam vaak voorbij in bladen en op social media toen ik zwanger was. Intens gelukkige blikken richting hun vers gewerpte kind. Omringd door heerlijke zachte kussens, beschuit met muisjes, trotse papa’s en eventueel broers en zusjes. Foto’s van gezellig opgemaakte fruitsalades, nog meer intens verliefde blikken en na een paar dagen een publiekelijk bedankje naar de kraamhulp voor de geweldige tijd. Dat had ik voor ogen. Zo zou het vast wel worden en hopen was dan ook niet nodig. Zoiets is vanzelfsprekend, toch?

Die kraamhulp die was er niet, zoals je eerder al eens kon lezen. Ik opende de rol met beschuit twee maanden na de bevalling toen mondjesmaat het bezoek op gang kwam om Sarah te bewonderen en om mij te zien en het verhaal te horen. Die verliefde blik richting mijn kind kan ik niet terugvinden op foto’s. Niet dat ik niet trots was op mijn productie, maar er was zoveel meer aan de hand. Er gebeurde teveel tegelijk en er was geen tijd om op mijn rooskleurige wolkje verliefd te zijn. Of om schattige foto’s te maken, laat staan een newborn shoot. Oh wat had ik die graag willen doen. Een klein wurmpje ingepakt in een stukje doek of in een gek pakje.

Het klinkt nu misschien gek, maar ik ben aan de ene kant blij dat ik zoveel roze wolk momentjes voorbij zie komen van kersverse ouders. Van lieve kraamhulpen die je een geweldige kraamweek kunnen bezorgen en tijd en gezondheid genoeg om verliefd naar je kindje te kunnen staren. Want zo hoort het, zo moet het. Elke ouder heeft hier recht op aangezien het één van de mooiste momenten in je leven is. Tenminste, dat schijnt zo te zijn. Zo kan ik het zelf helaas niet noemen en na mij twee jaar daarover schuldig te hebben gevoeld, is het nu oké. De mooiste momenten van mijn leven zijn alle dagen nadat ik weer thuiskwam en samen met Sarah kon zijn.

Hoe het niet hoort, daar kan ik helaas uitgebreid over meepraten. En ik gun niemand zo’n kraamtijd, al had ik vijanden…Niet alleen voor een kersverse moeder is een grijze wolk een hel op aarde, maar ook voor de partner en alle familie en vrienden die meeleven is het een intens heftige periode. Het hoort zo mooi te zijn, maar het voelt allemaal dubbel. En wanneer je terugblikt op de geboorte is er ook altijd die ‘maar’ en die ‘en toen’. Een nare bittere bijsmaak van wat zoet had moeten zijn.

Maar soms verafschuw ik ze juist, die klote wolkjes. Dan blaas ik ze het liefst weg of kleur ik ze met een andere stift een donkerdere kleur. Niet omdat ik het een ander niet gun, maar uit woede en jaloezie. Ik had daar ook zo graag op willen zitten en verliefd van mij af willen staren tot mijn ogen dichtvielen van slaap en trots. De kraamweek afsluiten met een diepe, verliefde zucht en de kraamhulp uitzwaaien met een traan. Het bezoek ontvangen met een besmeerd beschuitje en toekijken hoe ze allemaal trots je kind even willen vasthouden, terwijl je kleine nageslacht een walm van Zwitsal bij hen achterlaat.

Zoals ik al eerder schreef: het is oké en het is zoals het is. Ik zit niet elke dag vol wrok terug te denken aan hoe het had kunnen zijn, want daar word je niet gelukkig van. Wat zwaarder weegt is het feit dat ik zo dankbaar ben dat ik nu toch echt een moeder ben, met een enorm gevuld hart vol liefde. Maar toch…ik zal altijd met een soort heimwee smachten naar een roze wolk die ik nooit heb gezien. Heel af en toe….en dat is oké. Blijkbaar kun je toch iets missen wat je nooit hebt gezien.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?