Al twee jaar mag ik mijzelf ‘moeder’ noemen. Ik heb een kind, een dochter. Ook al heb ik er twee jaar aan kunnen wennen, soms voelt het nog steeds onbegrijpelijk en bizar.

Sarah is niet meer weg te denken uit mijn leven. Ik weet nog goed dat ik regelmatig om mij heen mensen hoorden zeggen dat ze na de komst van hun kind(eren) zich niet meer voor konden stellen hoe het was zonder kids. Ik vond dat maar vreemd, natuurlijk kun je je kind even ‘wegdenken’ en bedenken hoe het leven zou zijn zonder. Maar nu Sarah in mijn leven is moet ik toegeven dat het cliché zeker waar is. Ze is niet meer weg te denken. Toch blijft het een onwerkelijk gevoel, dat moeder zijn.

Ik ben verantwoordelijk voor het meest kostbare in mijn leven.
Ik bescherm onbetaalbaar goud, zou mijn leven ervoor geven en zou kapot gaan van verdriet als ik het kwijtraak. Hoe snel het ook went om een kindje in je leven te hebben en in je gezin op te nemen, het blijft iets onvoorstelbaar groots en iets om af en toe met beide benen op de grond te blijven staan. Wanneer ik mijzelf iets ‘opvoedkundig’ tegen Sarah hoor zeggen schrik ik soms van mijzelf. Ik hoor mijn moeder of vader praten, precies zoals zij tegen mij praatten. Hun woorden hebben mij grootgebracht en laten ontvouwen tot een waardevol mens. Zij waren net zo verantwoordelijk voor hetzelfde bedrag aan goud als ik. En ik geef het eerlijk toe, soms verschijnt er een lach op mijn gezicht wanneer ik de woorden van mijn ouders herken in die van mijzelf. Ik voed een levend wezentje op, die ik heb gemaakt en waar ik verantwoordelijk voor ben.

Die verantwoordelijkheid heeft mij trouwens nooit benauwd. En dat is eigenlijk best gek, aangezien ik het verantwoordelijke gevoel tijdens mijn werk soms wel angstaanjagend vond. Het feit dat ik verantwoordelijk was voor de zorg en gezondheid van een mens vond ik bijzonder, maar ook groots en benauwend. Nu ben ik thuis geen verpleegkundige maar een moeder die verantwoordelijk is voor een kind van haar eigen vlees en bloed. Maar dat voelt natuurlijker dan een patiënt.
Mijn moederhart spreekt duidelijke taal tijdens situaties wanneer Sarah zich niet lekker voelt, of verdrietig is. Mijn intuïtie als moeder speelt een belangrijke rol, die mij de juiste informatie geeft waar nodig. Nee, die verantwoordelijkheid beangstigd mij niet. Sterker nog, het geeft mij een ontzettend sterk oergevoel, een zekerheid dat ik nodig ben in het leven en dat het leven logisch is.

In mijn ogen kunnen sommige kinderen echt vreselijk irritant zijn, of gewoon niet leuk. Eerlijk is eerlijk, soms zijn kinderen gewoon niet leuk. Maar dan kijk ik naar mijn eigen kind en denk ik ‘het is onmogelijk dat jij niet leuk bent, dat mensen jou niet leuk zouden vinden’. Maar dat zal waarschijnlijk bijna elke moeder denken. Hun kind is de mooiste. Perfectie is alles wat we willen worden, maar niet willen zijn. Maar zij is al perfect, ook al bestaat het niet. Bijna iedereen op de wereld is in de ogen van zijn of haar ouders perfect. En dat vind ik bijzonder, die onvoorwaardelijke en perfecte liefde.
Ik ben al twee jaar mama en dat is bijzonder, bizar en elke dag weer onwerkelijk. Dan kijk ik naar haar mooie grote ogen en bedenk ik mij hoe het toch mogelijk is dat zij er is. Dat zij hier, nu op dit moment, voor mij staat en mij een moeder maakt. Dat zij mijn goud is en ik haar bewaker. Zij is mijn hart, een hart van goud.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?