Depressie is overal om ons heen. Toen ik vorige week een blogje schreef over het starten van de medicatie kwam ik erachter hoeveel mensen om mij heen ook depressief zijn en/of medicatie gebruiken. Normaal had ik het niet geweten, maar op het moment dat ik even de deksel opende en het taboe wegnam kwamen de verhalen. Inspirerend vind ik dat. Depressie is verschrikkelijk en niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen om ons heen. Zo ook voor Sarah en mijn man.
Ik weet nog dat de psycholoog mij vertelde dat de huisarts de naam van een cursus had laten vallen. Een cursus voor depressieve moeders met hun kind. Ik zou daar naartoe kunnen gaan aangezien Sarah ‘ook wel last zou hebben’ van mijn depressie. Gelukkig vond de psycholoog dat onzin en twijfelde zij geen moment aan het geluk van Sarah en was zij ervan overtuigd dat Sarah niets tekort zou komen. Maar voor mij was het wel even slikken. Zou ze het merken? Zou ze er iets aan overhouden? Doe ik haar tekort op de momenten dat ik mij echt niet goed voel?
En ik ging terug naar de afgelopen maanden. Als een derde persoon keek ik naar ons twee terwijl we aan het spelen waren. Ik zat die dag niet goed in mijn vel en wilde eigenlijk helemaal niets. Sarah had mij uitgenodigd om op de grond te gaan zitten en blokjes te stapelen. Ik ben naast haar gaan zitten maar eigenlijk bleef ik liever op de bank. Daar, in het hoekje.
Na 4 keer een omgevallen toren hield ik het voor gezien. Ik was opzoek naar een lichtpuntje en besloot koffie te zetten.
Ja, er zijn soms dagen dat een kopje koffie mij heel eventjes een gevoel van geluk geeft. Hoewel dat gevoel na drie slokken weer weg is zoek ik ze toch steeds op.
De rest van de dag blijf ik steeds zoeken naar iets wat mij uit die dip kan halen, waar ik mij aan op kan trekken. Heel even voelde ik mij schuldig omdat koffie mij geluk gaf en het stapelen van blokjes niet.
Mijn man is soms het pispaaltje eerste klas. Ik weet nu dat door de PTSS en de depressie ik vaak heel anders reageer dan normaal. Witheet kan ik worden als er iets op de grond valt.
Of wanneer ik met man en macht iets in elkaar probeer te zetten en het mislukt, dan kan ik die spanning niet kwijt. Bijna ontplof ik van woede die ik na een kwartier langzaam voel wegglijden. Mijn hoofd zit vol en ik ben prikkelbaar door de PTSS.
Dacht jij dat je huwelijk na het in elkaar zetten van een Ikea meubel stevig genoeg was? Er is een nóg betere test op de markt (die ik je overigens niet kan aanraden).
Toch weet ik zeker dat ik haar niets tekort doe. Steeds maar weer kan zij een lach op mijn gezicht toveren en die lach ziet zij. Ze haalt mij van die bank af om te gaan bouwen en dat merkt zij. Hoe vaak druk ik wel niet een kus op haar zachte bollen wangen om erbij te vermelden dat zij zo perfect en geweldig is.
Ik verzorg haar, verwen haar, bescherm haar en houd enorm veel van haar. Ook op de momenten dat er een grijze deken over de dag ligt. Ik ben haar eeuwig dankbaar alleen al voor het feit dat ik door haar een dagstructuur heb. Had ik haar niet, dan lag ik de hele dag in bed.
Qua gedrag heb ik haar niet in negatieve zin zien veranderen waardoor ik kan denken dat zij last heeft van mijn somberheid. Zij krijgt veel meer voor elkaar dan ze denkt en ondertussen ik ook. Daar kan geen cursus tegenop.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (44)
Interessant om te lezen. En ik denk ook niet dat het verkeerd is dat een kind ziet dat mama niet altijd vrolijk is en minder goet in haar vel zit. Dat is het leven. Al is het natuurlijk in jouw geval iets anders maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Ik snap je zeker! Het leven is inderdaad niet koek en ei altijd. Maar ik wil wel dat ze niets tekort komt door mij. Maar dat is nu gelukkig niet zo.
Mooi geschreven. En inderdaad, “Ikea” ain’t got nothing on us.!! De weg is lang, maar samen komen we der wel.
Ik geloof echt wel dat een kind last heeft van depressieve ouders. Ik heb dat bij een aantal gezinnen gezien. Die kids waren overigens wel ouder.
Je blogs zijn de laatste tijd heel erg negatief en staan in het teken van je depressie. Heftig om te lezen dat je koffie je meer vreugde brengt dan je kind. Ik hoop dat je snel je beter voelt door de antidepressiva.
Hoi Chantal. Vind je mijn blogs heel erg negatief? Ik heb eens terug gekeken en de afgelopen maand tel ik 4 blogjes over een heftig onderwerp. Noem jij dat negatief?
Voor het geval je het nog niet wist, mijn blog is een persoonlijke blog. Ik schrijf over mijn leven en dat staat nu in het teken van rouw en depressie. Schrijven over koetjes en kalfjes zou een beetje gek zijn, want zo voel ik mij niet en zo ben ik op dit moment niet.
In case you don’t know, depressie gaat nu eenmaal samen met een hoop negativiteit. Alhoewel ik dat op mijn blog nog wel vind meevallen als ik zo terug kijk. Je kunt mijn blog natuurlijk altijd nog overslaan als je mij te negatief vindt en mijn depressie niet kunt respecteren.
Wil je de volgende keer een vriendelijkere reactie achterlaten? Anders ben ik genoodzaakt je IP adres te blokkeren.
Nou zoals een eerdere dame al zei het leven gaat niet altijd over rozengeur en maneschijn.. en als je dat niet onder ogen wil zien ga dan lekker een andere Blogger volgen.
Ik weet uit ervaring dat je kind er zeker last van kan hebben, ik moest hierdoor mijn borstvoeding opgeven. Maar wil dat zeggen dat je kleine trots dan altijd ongelukkig zou zijn? Nou nee.. want wij zullen alles uit de kast trekken op welke manier dan ook om die lach op het gezicht te toveren! En die lach heelt de grootste wonden dus iedereen blij!! En als er inderdaad vol geluk en overgave Kan lachen is het Saartje wel!! En ja koffie is heerlijk maar Geer zegt hier helemaal niet dat ze dat verkiest boven haar kind… pfff.
Weet je trek het je niet aan! Ik heb zoveel respect voor je en bewondering hoe jij je erdoorheen slaat.
Het zal je allemaal maar overkomen in twee jaar tijd.. de meesten makenndit niet eens mee in een mensenleven.
En ja misschien krijgt Saar er wat van mee. Maar ja dat hoort denk ik bij opgroeien!
Je doet het geweldig en jullie fantastische meid ook! <3
Dat het jou persoonlijke blog is betekent toch niet dat men niet meer naar waarheid of gevoel mag reqgeren. Ik volg je blog al heel lang en eerder vond ik het altijd erg leuk. Nu is er vaak een negatieve ondertoon… Dat is gewoon jammer. Wat je hebt meegemaakt is verschrikkelijk, en ik hoop dat je medicijnen je een beter gevoel gaat geven.
Maar als je alleen maar Aah gos wat sneu voor je wil horen moet je dat er in vervolg even bijzetten. Want bij zo’n blog vraag je om mensen hun mening en zoals je leest heeft het zeker invloed op het kind. En ik hoop echt oprecht voor Sarah dat je gezelliger bent dan dat je op social media doet voorkomen.
Bij deze heb ik je ip adres geblokkeerd.
Jij vind het jammer dat ik mezelf ben op mijn blog? En wie zegt dat ik medelijden wil? Ik vraag alleen om respect. Je gaat nu echt veel te ver!
Bah wat een nare reactie zeg, volgens mij doe je enorm je best! Je kan je gevoel niet zomaar wegstoppen. Ik kijk juist altijd naar al die lieve foto’s op social media van jou en je meisje en dan denk ik juist, ondanks alles is zij jouw zonnetje! Ik zie liefde. Ik heb ook geen goede gezondheid, veel moe en heb ook niet altijd puf om met Yarah te spelen. Lig ik soms ook liever op de bank, betekend toch niet dat je/ik het slecht doet. Probeer je er maar niks van aan te trekken! X
Mommy, Ik hoop voor je dat je zelf nooit een psychische stoornis krijgt. Schuldgevoel is een groot onderdeel van depressie en dat zet je nu nog even kracht bij door je reactie op deze manier in te vliegen.
Geertje ik vind je helemaal niet negatief en ik vind het fantastisch dat je toch zo goed voor Sarah zorgt ondanks je depressie. Ik weet hoeveel wilskracht dat kost meid.
Knuffel voor jou Geertje!
En nog 1 ding, ik hoop dat ik jou nooit als hulpverlener krijg, want potverdorie wat praat jij negatief zeg.
Ik geloof wel dat kinderen daar wat van mee krijgen. Volgens mij voelen en merken ze veel meer dan wij weten.
Dat zeker! En daarom ben ik ook erg op mijn hoede. Gelukkig is Sarah nog erg jong, hopelijk scheelt dat een beetje.
Ik weet precies hoe dat is als kind. Een jong kind zal het misschien minder merken, toch zijn ze gevoelig en merken het wel. ik denk dat je maar veel liefde en aandacht moet geven. Goed dat je dat wel doet, veel sterkte hoor!
Ik herken vrijwel alles in je verhaal. Ondanks dat mijn SPV-er ook zegt dat Fay een gelukkig meisje is en ik haar echt niet in de negatieve zin beïnvloed, ben ik er ook enorm bang voor. Telkens weer.. Soms niet, maar t gevoel komt wel weer terug..
Ja het is denk ik met name die angst dat het effect gaat hebben op je kindje…xxx
Mooi stukje, en ik vind het heel knap dat je het doet! Op die manier zal je dochter inderdaad geen last hebben van jouw depressie.
Dank je wel, lief van je!
Ik blijf het ontzettend mooi en knap vinden hoe open jij hierover schrijft!
Het delen en er mee bezig zijn doet goed denk ik.
Dank je wel, wat lief xx
Goedemorgen.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik het ontzettend knap en dapper vind dat jij zo open en bloot je ziel en zaligheid met ons deelt.
En probeer je niks aan te trekken van andere zeer negatieven volgers die waarschijnlijk niks anders te doen hebben dan de al kwetsbare medemens op hun ziel te trappen. (Ik zou zeggen blokkeren die handel 😉
Ik denk dat menig moeder jaloers kan zijn op jouw band met je dochter.
Laat je niet gek maken. X
Wat een lieve actie, dank je wel!
Herkenbaar en het kan echt aan je vreten. Vertrouw vooral op jouw moedergevoel en intuïtie. Ik kan nog steeds weleens zo boos worden en meestal stap ik dan even uit de situatie (als dat kan) om Laurens zo min mogelijk te laten merken.
Je bent op de goede weg lieve Geertje, dikke kus
Ja dat doe ik ook. Als het echt even niet gaat ga ik stofzuigen of trek ik mij even terug in de keuken. Thanks, komt goed 😉
Ik vind het heel knap dat je er zo open over durft te schrijven! Ik denk dat je vooral moet doen waar jij je prettig bij voelt. En als Sarah jou zoveel kan helpen; laat dat dan vooral gebeuren! Ik wens je veel kracht toe op de donkere dagen en geniet van de kleine dingetjes; dan merk je vanzelf dat de kleine dingetjes steeds groter worden!
Knap hoe je erover schrijft! Lijkt me heel kut om je zo te voelen! Maar je komt er met je gezin vast sterker uit! Enne, hoe moeilijk ook, trek je niks aan van die negatieve reacties. Jammer dat er zo weinig begrip is!
Respect voor jou…! Hoe stom dit ook mag klinken ik ben blij met je blogs omdat ik het herken en dat het nu eens openlijk gezegd wordt… Voor de buitenwereld hou ik me groot maar damn t’s moeilijk… Sterkte…!!!
Ten eerste heel knap dat je je persoonlijke verhaal online durft te zetten, niet iedereen kan dat. En betreft of jou depressie veel invloed op je kind zal hebben, ik denk dat je dat zelf ook wel goed kunt opmerken aan het gedrag van je dochter, ze is immers jou kind dus jij kent haar het beste. Ik heb zelf overigens geen ervaring met depressieve ouders of iets dergelijks maar als ik jou verhaal zo lees, doe je nog genoeg met je dochter dus probeer positief te blijven (makkelijker gezegd dan gedaan I know) en ga ervoor, je kunt dit!
Dank je wel wat onwijs lief!
Jeetje wat vind ik dit soort blogs van jou toch altijd prachtig. Zo kwetsbaar maar ik weet zeker dat veel mensen zich erin herkennen, ik ook. Ik heb ook dagen dat ik me doodonzeker of ongelukkig voel, maar bij mij is er niet altijd een aanwijsbare reden voor. Ik ben altijd bang dat James dat aan mij merkt maar ik weet ook haast zeker dat dit niet zo is. Volgens mij ben jij een super, maar ook echt een super lieve mama.
Lief! Xx
He ik mis mijn reactie,
Ik had nog een relaas tegen mommy, maar goed. Het belangrijkste, ik vind het zo onwijs knap dat je zo goed voor je meisje zorgt. Ik weet hoeveel wilskracht het kost met een depressie.
Dikke knuffel voor jou!
Ik denk zeker wel dat kinderen er iets van mee krijgen, maar ik weet ook zeker dat de jouwe nog te jong is om daar bewust wat van mee krijgen en te onthouden dat mama misschien wat vaker verdrietig was.
Mijn dochter was wat ouder en heeft er best onder geleden, en daar voel ik me vreselijk schuldig over, ookal weet ik wel dat ik op dat moment niet meer kon doen. Hopelijk zal mijn dochter straks vooral de goede tijden herinneren en de mindere tijden niet of weinig.
De opmerking wat Mommy boven mij gaf, over dat er een negatieve sfeer hangt op je blog, is mij ook opgevallen. Niet dat je vreselijk negatief bent in elk blog maar wel dat het nu voorkomt… het leven is nou eenmaal niet altijd gezellig en vrolijk en alles is niet allemaal goed. Het is fijn als jij je kan uiten op je blog en dat moet je ook zeker blijven doen! Daar is helemaal niks mis mee.
Liefs x
Mijn reacties komen niet door.
Ik probeer het nog 1 keer 🙂
Ik heb heel veel respectvol je dat je zo goed voor Sarah zorgt. Het vergt heel veel wilskracht om je met een depressie toch van de bank af te trekken. Ik weet er alles van. Petje af!
Xx
Lief dank je wel! Nee ik heb alleen dat wat je nu schrijft ontvangen en dat je hoopt dat je degene nooit als hulpverlener krijgt 😉
Liefs!
Het gaat dan wel niet om een depressie maar ik denk dat ik je aangezien mijn moeder al mijn hele leven manisch depressief is wel iets vanuit mijn oogpunt vertellen. Laat ik beginnen met antwoord te geven op de vraag. Ja het heeft invloed op je kind(eren). Zijn mijn zus en ik er slechter door geworden? Nee, dat niet. Mijn moeder is toen ik 8 was een aantal maanden opgenomen en dit was aangezien mijn vader fulltime werkte en mijn moeder thuisblijfmoeder was best wel heftig. Maar uiteindelijk zijn mijn zus en ik door hulp, vermaak en veel liefde van vrienden en familie niets tekort gekomen. Ik denk dat het vooral erg belangrijk is dat je er open en eerlijk over bent naar Sarah toe, vooral als ze wat ouder is (en het speelt nog steeds). Maar daarover twijfel ik bij jou niet. Ik heb dit zelf best wel gemist waardoor ik soms niet goed wist hoe er mee om te gaan. Hierdoor werd ik boos of juist stil om anderen tevreden te houden, dacht ik dan. Soms zou ik willen dat mijn moeder dit niet had maar uiteindelijk leer je er wel van en word je er sterker van, althans dat is wat ik denk.
Als laatste wil ik je meegeven om je niet teveel aan te trekken van mensen die zeggen dat je te negatief bent of iets dergelijks. Dit is nou eenmaal hoe jij je nu voelt en ik vind het knap dat je dit uit in plaats van een masker op te zetten. Ik wens je veel sterkte toe en heel veel liefde, glimlachjes en knuffels van je man en van Sarah. En ook een knuffel van mij!
Wat een lieve reactie dank je wel!
Wauw wat schrijf je hier mooi en open over! Ik ben maar al te goed bekend met depressies en het is goed dat je ook de kant van je rol als moeder hierin belicht.
Misschien merkt je dochter inderdaad wel eens dat mama minder vrolijk is. Maar is dat erg? Eén van de redenen dat mensen volgens mij depressief worden is omdat ze het gevoel hebben niet te kunnen voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij. En dan bewijs je je dochter net een dienst door te laten zien dat ook mama’s wel eens verdrietig of moe kunnen zijn. Maar dat je wel vecht om beter te worden. En dat is toch een veel betere levensles dan doen alsof alles altijd rozengeur en maneschijn is.
En moest het erger worden, dan heb ik de indruk dat je omringd bent door mensen die mee in de gaten houden dat je dochter niet lijdt onder jouw situatie en op tijd ingrijpt om je bij te sturen.
Ik vind het zo knap wat je allemaal schrijft en hoe positief je bent. Lees je stukken met veel plezier en soms met een traan omdat ik het aangrijpend vind.
Ook vind ik het knap hoe open en eerlijk je bent en hoe bewust je met je situatie omgaat, denk dat dat al veel scheelt voor een kind.
En moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik soms ook na vier keer een toren bouwen of ijsjes maken van klei met mijn peuter, verlang naar een rustig kopje koffie. Als moeder ben je gelukkig ook maar een mens en hoeveel je ook van je kleintjes houdt soms verlang je heel even naar iets anders. Nu weet ik dat mijn situatie niet te vergelijken is met die van jou. Maar wat ik wil zeggen is dat ik ook niet de hele dag dol enthousiast aan het spelen ben met mijn kindje en ik denk dat dat ook niet nodig.
Ik blijf je volgen en lees met veel plezier verder!
Wat lief van je, dank je wel!
Wat heb je een hoop heftige dingen meegemaakt de laatste jaren, heel knap hoe je dit beschrijft op je blog! Heel logisch dat de blogs die je nu schrijft misschien niet over vrolijke onderwerpen gaan (depressie, PTSS) maar ik vind juist dat je er altijd zo’n positieve draai aan weet te geven! Je maakt er wat van en dat vind ik nou juist zo knap! Sarah komt volgens mij echt niks te kort, je doet alles voor haar en dat is wat belangrijk is! Ik zie haar altijd lachen en ze maakt jou ook aan het lachen, dat is toch heel positief! Niks aantrekken van alle negatieve berichten, gewoon je gevoel volgen en lekker schrijven waar je over wilt schrijven!
Lieve Geertje,
Wat een mooie blog heb je , en wat mooi dat je zo open ben over je depressie.
Als ik het zo lees ben je een super mommy krachtig eerlijk en puur om dit te lezen.
Zelf heb ik een moeder die depressief is ,en dat heeft best wel veel invloed gehad op mijn leven.
Sinds kort ben ik samen met Sher mijn nicht die ik eigenlijk pas leerde kennen op 15 jarige leeftijd.
Ons project #canyouseewhatisee gestart. Waarom ? We willen een gezicht geven aan depressie en bipolaire stoornis.
Beide vertellen we ons verhaal en ik begin.
Ik blijf het eng vinden, maar graag deel ik mijn video met jou .
https://youtu.be/4XgW9faS9Fk :
Ik hoop hierdoor veel mensen te kunnen bereiken en samen met elkaar het taboe te doorbreken.
Vele waren waren ons voor, wij vullen aan met ons verhaal.
Liefs ,
Priscilla