Een onderwerp waar ik over kan blijven praten, reanimeren. In mijn werk al vaak meegemaakt en veel teleurstellingen gezien. De wens om gereanimeerd te worden is vaak gebaseerd op te hoge verwachtingen, ook wel ‘Hollywood-achtige verwachtingen’. Want even gereanimeerd worden en weer opstaan is illusie. Wat de waarheid wel is? Dat lees je in deze blog.
Te rooskleurig beeld.
In 6 jaar dat ik op Cardiologie heb gewerkt heb ik 10 keer een reanimatie voorbij zien komen en mogen ervaren van dichtbij. Iemand zijn of haar leven staat op het punt om op te houden en in je achterhoofd heb je alleen maar als doel ‘redden’. Je doet alles wat je kunt en de adrenaline schiet door je lijf.
De keren dat ik een reanimatie heb meegemaakt op mijn werk heb ik misschien één keer iemand na een aantal weken lopend het ziekenhuis zien verlaten. De overige keren mislukte de pogingen van het reanimeren of overleed de persoon in kwestie alsnog op de IC.
Ook zaten er twee patiënten bij die na een ‘geslaagde’ poging en weken op de Intensive Care het ziekenhuis verlieten om te revalideren. En daar bedoel ik niet mee het opbouwen van conditie of spierkracht, maar voor zover mogelijk opnieuw leren praten, lopen en schrijven. Het is een feit dat reanimeren een te rooskleurig beeld heeft in de maatschappij.
Ethiek.
Maar het onderwerp is ontzettend moeilijk en lastig, eigenlijk pure ethiek. Want je beslist over een zaak van leven of dood. En of dat leven nou te vergelijken is met een kasplantje, het is leven. Ook al weet je misschien dat in de meeste gevallen een reanimatie niet slaagt, je grijpt als mens vaak alle kans om te kunnen blijven leven. Dat sprankje hoop, het ‘misschien behoor ik tot de geslaagde groep’, het is logisch. Verstand en gevoel staan hier lijnrecht tegenover elkaar.
De keuze van artsen of verpleegkundigen.
Uit onderzoek blijkt dat artsen en verpleegkundigen zelf vaak weigeren om een levensverlengende ingreep te ondergaan. Daaronder kun je verstaan: reanimatie, een levensreddende dialyse of beademing. De meeste zorgverlenerd (een arts of een verpleegkundige) ziet een dialyse nog wel zitten, maar een reanimatie absoluut niet. En dat heeft te maken met het feit dat artsen en verpleegkundigen weten en zien wat het resultaat kan zijn van een geslaagde reanimatie.
Nou ja geslaagd, het leven van een persoon dat gereanimeerd is, wordt nooit meer hetzelfde. En hoe denk je dat het voor de familie is? Zoals al eerder benoemd, mensen hebben vaak een overdreven positief Hollywoodbeeld. De patiënt heeft vaak te hoge verwachtingen van de geneeskunde, aldus KNMG onderzoeker Gert van Dijk in een interview in NRC Next.
Enkele reis kasplant.
En met die uitspraak slaat hij de spijker op zijn kop. Wat is er geslaagd aan een reanimatie wanneer iemand van voren niet meer weet wie ze van achteren zijn? Dat je je leven lang in een verpleeghuis woont omdat je vast zit aan een rolstoel en je jezelf niet meer kunt redden. Het enige wat dan nog geslaagd is, is dat het hart weer klopt. En het feit dat je er nog ‘bent’.
Omdat zorgverleners de nadelen kennen van een reanimatie kiezen zij vaak voor kwaliteit van leven in plaats van kwantiteit. Naast dat de patiënt kiest om gereanimeerd te worden is het ook vaak de familie die graag wil dat hun geliefde wordt gereanimeerd. Maar ook zij kennen de andere kant van een reanimatie niet.
Familie en vrienden maken na een geslaagde reanimatie vaak alsnog een soort rouwproces door, doordat zij toch op de één of andere manier hun geliefde zijn kwijtgeraakt. Iemand die gereanimeerd is, wordt in de meeste gevallen nooit meer de oude.
Nog een paar cijfers die ik uit het onderzoek kan halen welke is gepubliceerd in het Algemeen dagblad:
- 55% van de Nederlanders wil gereanimeerd worden, tegenover 10 procent van de artsen en verpleegkundigen.
- 30% van de bevolking wil beademing ontvangen, terwijl maar 7% van de artsen daarvoor kiest.
- 13% van de Nederlanders zou iedere levensverlengende behandeling aangrijpen als hun levensverwachting beperkt raakt terwijl slechts 2% van de artsen en 3% van de verpleegkundigen dat zou doen.
Waar kies ik voor?
Ik ben verpleegkundige en ik heb vaak gezien dat een reanimatie óf tevergeefs is, of dat de kwaliteit van leven erg slecht wordt. Dat rooskleurig beeld van een reanimatie heb ik al lang niet meer. Je zou denken dat ik er dan voor kies om niet gereanimeerd te worden, maar om zo even een keuze te maken vind ik lastig. Een levensreddende handeling heeft in mijn geval opgeleverd dat ik er nog ben, met een goede kwaliteit van leven. Als ik niet beademd zou zijn geweest na de bevalling dan was ik er nu niet meer. Het feit dat ik toch ’tot dat succesverhaal’ behoor maakt het misschien nog lastiger.
Wat ik in mijn achterhoofd houd, is een soort kansberekening. Hoe jonger je bent en hoe beter je hartfunctie is, des te groter is de kans op een geslaagde reanimatie. Mits je hierbij natuurlijk geen hersenschade oploopt, want dat gebeurt al snel. Wanneer je ouder bent en je hartfunctie door hartfalen slecht is, heeft reanimatie vaak geen enkele zin.
Voor nu wil ik gereanimeerd worden, want elke kleine kans die er is om te blijven leven en om bij Sarah te kunnen zijn pak ik. En hoe sneller iemand begint met reanimeren, hoe groter de kans op een succesverhaal. Maar ik heb wel heel duidelijk dat wanneer mijn kwaliteit van leven buitengewoon slecht is en ik moet wegkwijnen in een verpleeghuisbed, ik dit niet wil. Daartussen zit dus zeeën van ruimte en mogelijke opties, wat het alleen maar moeilijk maakt. En niemand die je garanties geeft wanneer je gereanimeerd wordt, binnen 14 dagen terug met het bonnetje kan in dit geval niet.
Ik wil geen kasplantje worden, ik wil mijn kwaliteit van leven behouden. Maar dan komt weer de vraag: wanneer vind jij dat je een kasplantje bent? En wat is kwaliteit voor jou? Lastig! Tijd om er eens goed over na te denken en te bespreken met de mensen om mij heen.
Hoe denk jij over gereanimeerd worden? Zou jij het willen?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (19)
Wat een lastige keuze. In eerste instantie roep ik meteen ja want ik wil het leven nog niet verlaten. Maar in mijn ogen was reanimeren inderdaad iets rooskleuriger dan dat jij het nu schetst. Overigens weet ik dat het ook goed kan gaan, tenminste diegene heeft er lichamelijk meer klachten door, maar die zijn op dit moment minder erg dan dat hij er nu niet meer zo zijn.
Dit vind ik zo’n lastig vraagstuk. Ik ben nog te jong. Wil mijn dochter zien opgroeien maar ja daar komt ie.. niet als kasplant. Ook niet voor mijn dochter. Dan heb ik liever dat zij mij kent als de moeder die ik nu ben. Helaas heb ik ook meegemaakt dat reanimatie ook een persoon heel anders kan laten terugkeren. Net als jij moet ik er ook nog goed over nadenken.
Goh zo had ik er nog nooit naar gekeken, bedankt voor het delen van deze informatie. Voor nu zeg ik ja, omdat ik nog jong ben maar als ik al richting de 70 of 80 loop is het denk toch een ander verhaal. Moeilijke keuze..
Mijn eerste gevoel zegt meteen ‘natuurlijk wil ik gereanimeerd worden!’ Maar na het lezen van dit stuk ga je er toch wel kritischer over nadenken. Ik denk nog steeds dat mijn antwoord ja is, maar dat kan je eigenlijk maar moeilijk inschatten van tevoren
Ja ik wil het wel. Het kan ook goed gaan, dus straks loop je die tweede kans mis. Een collega van mij viel pas dood op de grond, kwartier lang gereanimeerd. Rent nu weer een marathon. Dus stel je voor dat je zo’n leven gemist zou hebben.
Het kan inderdaad in uitzonderlijke gevallen erg goed uitpakken.
Helaas gebeurt dat heel weinig. En dat maakt het wel of niet reanimeren zo moeilijk, omdat er altijd een piekleine kans is dat je je leven daarna nog steeds herkent,
Wow, dit wist ik dus niet he… Ik dacht echt dat het was als in de films.. bizar!
Lastige vraagstukken inderdaad. En bijzonder om dat verschil in cijfers in te zien tussen de ‘gewone’ mens en een arts/verpleegkundige. Ik wil gereanimeerd worden, omdat je nooit weet hoe je daar uit komt. Het kan zomaar zijn dat je nog een fantastisch leven voor je hebt. En nu ik dit zo schrijf, ga ik er wel meer over nadenken.
Ontzettend moeilijk en per geval zo anders. Het leven van iemand ligt toch letterlijk in je handen. Ik geloof in het lot.
Wow zo had ik het nog nooit bekeken, wat een goed stuk hoor! Wat ik zou doen, pff ik heb daar eigenlijk nog nooit echt over nagedacht,. Misschien wordt dat is tijd om te doen.
Ik denk dat ik het toch zou willen, maar eenvoudig is dat zeker niet. Mijn broer en schoonzus zien dit soort dingen ook dagelijks en tsja dat zet je wel aan het denken!
Ik heb hier over gelezen van verpleeghuis arts Bert Keizer in zijn boek Het refrein is Hein. Daar werd ik niet blij van. Dus dat reanimeren hoeft voor mij denk ik niet. Niet als het resultaat is dat ik een kasplant wordt.
Dapper dat je dit onderwerp durft aan te snijden, want inderdaad niet simpel.
Ik ben er van dichtbij mee geconfronteerd 2 jaar geleden. Mijn moeder kreeg toen een hersenbloeding. Ze hebben uiteraard geprobeerd om haar te redden, maar toen bleek dat ze niets meer zelf zou kunnen hebben we haar wil gevolgd en haar laten gaan. Gelukkig had ze dit zelf in haar leven heel duidelijk gemaakt en op papier gezet, zodat wij wisten wat voor haar nog levenskwaliteit was en wat niet. Want dat is nu eenmaal voor iedereen anders.
En ik denk dat ik hierin hetzelfde denk als haar en als jou, het is een soort van kansberekening en het blijf heel moeilijk.
Ik wil zeker gereanimeerd worden, mits mijn lichaam sterk genoeg is.
Mocht ik nou heel ziek zijn, en t is alleen verlengen dan zeg ik nee.
Jeetje, wat een een hard, maar vooral eerlijk stuk. Ik had hier nooit bij stil gestaan of over nagedacht dat dit de gevolgen zouden zijn. Terwijl het eigenlijk logischer is als huppelend net ziekenhuis uit. Ik weet niet zo goed wat ik zou kiezen..
Wow, dit wist ik niet! Ik ben toen ik nog heel jong was een keer gereanimeerd. En ben er niet slechter uitgekomen. Ook de beademing heeft meerdere malen mijn leven gered. Het enige wat ik daar aan over heb gehouden zijn beschadigde stembanden. Maar ook ik ken de verhalen van mensen die gereanimeerd zijn waarbij degene nog leeft, maar opeens met alles geholpen moet worden. Zo wil ik niet leven. Maar toch zou ik me laten reanimeren, vooral voor mijn nabestaanden. Ik wil niet dat zij zich telkens af gaan vragen : ‘ Wat als ze wel gereanimeerd was..’. Mooi discussiepunt!
Ik ken het reanimeren inderdaad ook vanuit het ziekenhuis (IC) en zie vaak mensen waarbij het hart weer op gang is maar de hersenfunctie niet meer aanwezig is. Deze mensen overlijden dus alsnog. Er zijn ook positieve verhalen van mensen die direct gereanimeerd maar vooral ook gedefibrilleerd worden en het dus ook overleven (met goede kwaliteit van leven). Maar alles daar tussen in is wat mij betreft geen kwaliteit van leven. (kasplantje, verpleeghuis etc.) Maar wat wil ik zelf, hele lastige vraag, nu ik nog jong en gezond ben kies ik er toch voor om gereanimeerd te willen worden. De kans is toch aanwezig dat het wel lukt en positief uitpakt en zoals je schrijft Geertje, dan wil ik zeker voor ons zoontje graag nog langer leven! Goed onderwerp om en artikel over te schrijven want zoals je al schrijft, zo rooskleurig is het allemaal niet.
Ik wil niet gereanimeerd worden…
Helaas merk ik wel, omdat ik pas 31 ben, dat er wel altijd vanuit wordt gegaan dat dat je wens is.
Ik hecht meer waarde aan de kwaliteit van mijn leven dan aan de kwantiteit ervan. Moet er niet aandenken om mijn leven als kasplanten door te brengen.
Wellicht moet ik er over nadenken om dit toch duidelijk kenbaar te maken. Thx voor je blog!
Ik weet nog dat ik op de middelbare school een biologiedocent had die altijd zei dat hij niet gereanimeerd wilde worden. In eerste instantie vond ik dat echt raar totdat hij uitlegde over hersenbeschadiging en dergelijke. Ik heb er dus wel vaker over nagedacht, maar voor mezelf vind ik het toch echt lastig.