Ken jij het fenomeen ‘naughty chair?’ Als je naar Jo Frost kijkt vast wel. Een plekje voor kinderen om af te koelen, na te denken en bij bezinnen te komen. Wij hebben ook zo’n ‘vieze stoel’ in het leven geroepen voor Sarah. In de eerste instantie om gewoon even uit te proberen, maar aangezien het goed werkt voor beide partijen hebben we hem een vaste baan aangeboden.

Sarah is een geweldig makkelijk kind, bijna altijd vrolijk en luistert heel goed (klopt af). Het komt dan ook echt niet vaak voor dat ze over onze grenzen heen gaat, maar heel soms wanneer ze moe is, niet lekker in haar vel zit of gewoon haar dag niet heeft, dan stapt ze wel over die grens heen. En dan lijkt ze het zichzelf alleen maar heel moeilijk te maken.
Tot kokhalzend huilen aan toe, rood van woede en verdriet. Of gewoon niet willen luisteren ondanks meerdere malen iets te hebben gevraagd of gezegd. Dan weet ze: ze mag gaan afkoelen op de stoel.
Een stoel die we met het gezicht naar de muur hebben gezet in de woonkamer. Bewust niet op de trap of in een aparte kamer, want echt straffen wil ik niet. Mocht je dit zelf wel doen, dan is dat helemaal prima. Maar ik heb er bewust voor gekozen om haar niet te straffen en apart te zetten, maar wel om haar een soort van ‘bedenktijd’ te geven.

Sarah gaat dus pas op de stoel als ze echt over de rooie is of wanneer ze absoluut niet wil luisteren. Gelukkig is het al snel klaar en mag ze binnen no time weer van de stoel af. Dan zegt ze ‘sorry’ of belooft ze te luisteren of lief te spelen en we eindigen met een knuffel en een kus. Alleen gister duurde dit ritueel iets langer dan normaal en werd ons geduld behoorlijk op de proef gesteld. Mijn gedachten gingen alle kanten op, maar kregen met name het label ‘humor’.

Mijn hart breekt elke keer een beetje als ik tegen een bolletje zwarte krullen aankijk met het geluid van een snikkend meisje. Mijn meisje was even niet lief en nou ondervindt ze de consequenties ervan. Dat moet ze leren en het hoort bij groot worden.
Maar hoe volhoudend ik ook mag lijken, van binnen wil ik haar het liefst oppakken en knuffelen. Heel veel kusjes geven totdat ze weer lacht. Helemaal wanneer ze met een kraak ik haar verdrietige meisjesstem ‘mama’ snikt en ze mij probeert aan te kijken met haar ogen op sap. De schat. Helaas moet mama voet bij stuk houden.

Maar niet alleen een tijdelijk gebroken hart is wat ik voel op dat moment. Gekscherend vertelden mijn ouders dat ze ‘niet voor niets’ een abonnement op de krant hadden. Om hun lach te kunnen verschuilen achter het dagblad wanneer het weer eens ‘feest’ was. Peutergedrag, puberaal gedrag…het is heftig en lastig. Maar gelukkig ook heel vaal enorm grappig.
Zo grappig dat je moeite moet doen om je lach in te houden.
Gister beet ik tien minuten op mijn lip om te voorkomen dat ik zichtbaar zou gaan lachen. Het boze gezicht van Sarah, die maar bleef volhouden dat ze echt geen sorry wilde zeggen. Ondanks dat ze dan op de stoel moest blijven zitten, geen fruit kreeg en al helemaal geen Paw Patrol mocht kijken. Die ogen, dat snoetje, dat gepruts met haar vingertjes aan haar broek terwijl ze diep aan het nadenken was hoe ze zich hieruit zou helpen. Ik herkende zoveel van mijzelf in haar en daarom vond ik het zo geweldig komisch.

En dan is er die euforie wanneer ze eindelijk ‘sorry mama’ mompelde waarvoor ze in de eerste instantie op de stoel moest gaan zitten. Ze had mij geduwd en moest van papa sorry zeggen. Door dat drie kwartier (!) te weigeren heeft ze het zichzelf enorm moeilijk gemaakt. Inclusief rood doorlopen ogen en heel wat minuten na-gesnik. ‘Dat was toch helemaal niet moeilijk Saar?’ zeiden we.
Nee, ze vond het niet moeilijk schudde ze terwijl ze moest lachen. Het ijs was weer gebroken en ik had mijn vrolijke trien weer terug.
Meteen was ze weer blij en opgelucht en werd ze door mama in de watten gelegd met een schaaltje fruit en een aflevering Paw Patrol. Meisje, maak het jezelf niet zo moeilijk. Aan de andere kant…je leert hierdoor heel veel en wat ben je toch een dropje.  Je maakt je ouders indirect ook wel erg aan het lachen.

Heb jij ook zo’n soortgelijke situatie thuis meegemaakt? En vind je het soms ook lastig om je lach in te houden?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?